Wat een vrouw moet weten als ze verliefd wordt op een man met autisme
Als een neurotypische vrouw die verliefd is op een man met autisme, zijn er 22 dingen die je moet weten. Tenminste volgens Rudy Simone, schrijfster, scenariste en comedian. Na het boek met de 22 tips voor neurotypische vrouwen schreef Simone een gelijkaardig boek over wat een vrouw met autisme wil dat haar (neurotypische) man weet.
Het is te merken dat Simone uit Amerika komt want over neurotypische mannen die verliefd worden op knappe autistische jongens, wordt er met geen woord gerept in haar boek. Hoewel die misschien gewoon verstandiger zijn en het beter klikt.
Geen onmogelijke verwachtingen koesteren
Wie haar boek leest, zal meteen opmerken dat een verstandige vrouw wel goed gek moet zijn als ze iets met iemand met autisme begint. Hoewel het geweten is dat verliefdheid weinig te doen heeft met verstand.
Zelf veronderstel ik dat de meeste neurotypische vrouwen het aanvankelijk niet weten, het verborgen blijft (doordat de man goed zijn best doet, of de liefde blind maakt) of dat ze veronderstellen dat zij hun partner wel zover zullen krijgen te veranderen naar de gewenste vorm.
In zulke gevallen geldt eigenlijk hetzelfde als in alle andere relaties: laat er voldoende tijd over gaan om elkaar te kennen vooraleer met elkaar in volle zee te gaan en koester geen onmogelijke verwachtingen.
Eenzaamheid en onhandigheid bij het tonen van affectie
Wie met een autist samenleeft moet, volgens Simone, vooreerst heel wat eenzaamheid kunnen verdragen. Al is dat wellicht wederzijds en is er vermoedelijk in alle partnerrelaties een (gezonde) vorm van eenzaamheid.
Een neurotypische vrouw hoeft volgens haar ook geen tekenen van affectie in het openbaar te verwachten. Zelf probeer ik dat te laten omdat het genant zou kunnen overkomen, door de onhandigheid bij het tonen van affectie.
Romantische verwachtingen, moet de neurotypische partner-in-spé weten, maken hem zenuwachtig. Ze maken immers deel uit van een spel dat hij niet goed doorziet, en dat veel energie kost terwijl het concrete nut niet echt duidelijk is.
Wanneer het tot een crisis komt
Zoals in elke relatie komt het in de liefdesrelatie met iemand met autisme wel eens tot een crisis. Al is de invulling van wat een crisis is, en hoe het daartoe komt, soms wat anders. Wanneer mijn vriendin in een crisis is, hou ik eerder afstand.
Simone stelt dat een man met autisme er eerder niet zal zijn wanneer een neurotypische vrouw in crisis verkeert. Het is vooreerst al de vraag of hij dat zal opgemerkt hebben. Want op welk moment spreken we officieel van een crisis? Mijn vriendin en ik hebben dat voor alle zekerheid toch concreet afgesproken. Uiteraard evolueert de invulling van zo’n crisis, en het verloop ervan met de duur van de relatie.
Humeurige of apathische mannen
Veel mannen met autisme, stelt Simone, zijn vaak humeurig of kunnen al eens flink uit de slof schieten. Als dat zo is, heeft dat volgens mij vooral te maken met de opbouw van stress, en prikkels tijdens de dag, want een partner met autisme legt de lat voor zichzelf meestal erg hoog. Laat ik er maar meteen bij schrijven dat autistishe vrouwen dat ook doen, maar Simone heeft het daarover in haar andere boek.
Dat komt wellicht ook door de moeite die een echtgenoot met autisme heeft om zijn studies tot een goed einde te brengen, zijn baan te behouden, inzicht te krijgen in wat er zich afspeelt in de relatie of vooruit te kijken. Carrièreplanning, kinderen die groot worden en het huis uitgaan, de planning van het pensioen en tijdig een zitje in het rusthuis bestellen … het zijn niet meteen de sterke punten van een autistische echtgenoot. Aldus de schrijfster.
Uit de slof schieten en humeurig zijn kan een teken zijn dat de spanning te hoog oploopt op voorvermelde gebieden. Maar het kan ook zijn dat een man met autisme door te hoge spanning (of om een andere reden) een burn-out of een depressie oploopt of gedurende langere periode zelfs volledig apathisch wordt.
Waar kan je terecht als vrouw van een autist?
Waar kan je als neurotypische vrouw dan terecht als het moeilijke tijden zijn, als hij je last bezorgt? Bij familie en vrienden? Niet altijd. Want, zo waarschuwt Simone, ze zullen zeggen dat je zijn slaafje bent en een idioot dat je bij zo een man blijft. Ze zullen het masochisme noemen in plaats van liefde.
Terwijl anderen je op het hart zullen drukken dat zijn autisme (als hij er zich al bewust van wil zijn) gewoon een vlucht van verantwoordelijkheid is. Dat hij alleen maar een vent is zoals alle andere en zij hem moet leren zich te gedragen.
Een flinke dosis energie, een goed sociaal netwerk en veel lotgenotencontact is dus nodig om je te ondersteunen zodat je het kan blijven volhouden. En af en toe eens plezier kan maken met mensen zoals jij. Weg van het verzorgingstehuis, bij wijze van spreken.
Even weg gaan zou geen probleem mogen zijn
Zal je autistische partner daar geen probleem van maken, dat je op zwier gaat? Welnee, schrijft Simone, hij zal het net appreciëren dat hij eens alleen is en dat hij met zijn hobby – zijn werk of een of andere fiep – bezig kan zijn. Als je over die bezigheid iets zal willen weten, zal je het wel moeten vragen. Want er zal veel zijn dat hij niet spontaan met je deelt. Al zijn er wellicht ook autistische mannen die dat er alleen op uit trekken ook niet zullen appreciëren, denk ik.
Het kan ook best dat hij er niet is, als je ’s avonds thuis komt, of als je gaat slapen hij nog bezig is met van alles en nog wat. Of als je opstaat hij net is gaan slapen. De invulling en de perceptie van tijd zal voor jullie beiden een beetje of soms volledig anders zijn.
Gescheiden slapen
Het kan dan ook zijn dat jullie gescheiden slapen. Al vrij vroeg in de relatie en ook doorheen de relatie. Soms is hij gewoon zo onhandig of onrustig in bed dat je beter een huis met minstens twee slaapkamers zoekt. Tenzij je een hele vaste slaper bent. Of gewoon overdag kan slapen natuurlijk.
Mijn vriendin en ik hebben er van bij het begin al voor gekozen elk voor ons eigen bedje te kiezen. Er zijn andere gelegenheden en momenten genoeg om met elkaar te knuffelen of intiem te zijn. Helemaal geen schande, al zijn er altijd mensen die denken dat leven onder één dak, samen slapen, kinderen hebben en een gemeenschappelijke bankrekening houden tekenen zijn van een vaste relatie.
Bespaar u de energie en leer ermee leven: het maakt je leven veel leefbaarder
Sommige neurotypische vrouwen hebben veel moed en energie en nemen allerlei stappen om hem te kunnen veranderen. Rudy Simone is daar duidelijk over: je zal hem nooit kunnen veranderen, zelfs al slaag je erin om hem ertoe te brengen zijn gedrag aan te passen. Bij dat laatste is het ook maar de vraag of je dan niet vooral een toneelspeler hebt gemaakt van je man, in plaats van hem te leren verstaan.
Tot slot schrijft Simone dat de meeste relaties tussen mannen met autisme en neurotypische vrouwen heel wat evolueren. Zoals alle relaties, zal het Grieks koor daarop zingen. Uit dit boek blijkt er toch wel degelijk een groot verschil. Zelfs al ziet de partner met autisme de andere erg graag en waardeert hij de relatie, een verbondenheid en engagement zal de neurotypische partner nooit echt ervaren. Daarvoor krijgt ze wel iemand terug die eerlijk, trouw en vooral uniek is.
Tistje 
Een bericht wen de webmaster
************************************
Na 95 reacties heeft iedereen wel zijn of haar zegje gedaan of ei gelegd. Dit artikel blijft te lezen maar er worden geen reacties meer toegelaten. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie inbreng (en om mijn blog te bezoeken natuurlijk ook).
Groeten
Sam
LikeLike
Om iets aan te duiden of te verduidelijken..heb je een naam nodig.Als mensen de afkorting ASS typen is dat geen belediging of wat dan ook.Denk ook niet dat mensen met ASS dat bewust doen geen empathie hebben niet kunnen uiten geen dubbele boodschappen verstaan en ga zo maar door.Veelal leven mensen zonder ASS vaak in een schijn gebeuren waar het vaak ook draaid om verfijnde tact. Leugentjes om best wil vaak of om in plaats van het op een botte manier te zeggen er een kleurige verpakking om doen.Ja wat is beter kun je zeggen, om het op ee botte manier te zeggen of het vol tact te zeggen zodat de boodschap ook over komt maar dan zachter zodat men zich niet gaat verzetten of verdedigen…Als ik een mens met ASS ga uitleggen over verfijnde tactische uitleg, dan lijken ze dat even te begrijpen om dat vervolgens een week later weer te zijn vergeten.Graag zou je iemand met ASS willen helpen in de meest voor de hand liggende niet ASS mensen bewoonde wereld.Ze leren hoedat iets bedoeld wordt wat de grap of mop berekend enz maar helaas zijn mensen met ASS ook nog eens erg eigenwijs om iets aan te nemen of een enorme onzekerheid om iets aan te nemen.
LikeLike
Dankjewel voor je goede uitleg Geheim…
kan me daar helemaal in vinden, nu besef ik dat ik niet de enigste ben die dit ook zo ervaart.Metmanen die geen ass hebben heb ik dit nooit eerder meegemaakt (God hebben hun ziel )…En ga nou niet zeggen zijn mannen zonder ass dan beter dan mannen met ass want daar gaat het niet om om het beter zijn als je dat kunt begrijpen.
LikeLike
Ik zie alleen maar oordelen. Ik geef mijn mening! En dat is een welgemeende waarschuwing van iemand die het goed voorheeft met iemand anders die nog niet weet waar hij of zij aan begint. dat dit stront is voor Sam zegt mij ALLES. Ik als 27 jaar een relatie te hebben met assman en mij met alle hulpverleners en ambulante hulpverlening voor mijn. Assdochter van 18. Wie zijn jullie in hemelsnaam dat jullie denken alles te weten. Ik vind het hier eenzijdig en laat ook geluiden horen van d andere kant. Want die wordt hier te weing belicht. Ik. Zie omschrijf mijzelf als een porseleine vaas en elke keer als je schade toebrengt en je me lijmt (sorry enz) blijft er schade achter.. Zeker als dit diepe schade is. Ik zie de gevoelens en pijn bij mijn partner hij ziet het alleen als ik tranen of boos wordt. Ik heb hem net gevraagd of hij hier wil reageren want wij hebben een open relatie hierover. Helaas heeft hij hier nu geen tijd voor. Hopelijk tot later.
LikeLike
Ik merk voorgaande reacties – gelukkig op enkele uitzonderingen na – vooral veel veralgemening en ongenoegen die met autisme worden benoemd. Ik vraag me eigenlijk af of al die mensen die zo boos, verbitterd, triest en teleurgesteld zijn wel iets van mijn blog hebben gelezen, of hier gewoon hun ding komen doen.
Zoals in de reacties al vermeld, gaat het ook volgens mij vooral over ongenoegen in een relatie tussen twee mensen die elkaar op een of andere manier niet voldoende hebben leren kennen. Stilletjes aan komen er dan door verschillen in het beeld die man en vrouw hebben over een (liefdes/partner)relatie frustraties en irritaties die zich ophopen tot een nieuwe richting uitgaan nog moeilijk wordt zonder schade, geblutste ego’s of schaamrood tegenover de anderen. Daar wordt autisme bij vernoemd, maar het is goed erbij te onthouden dat een diagnose slechts iets zegt over hoe iemand denkt (in het gedrag komen nog veel andere factoren samen).
In relaties tussen mensen met autisme of tussen mensen met autisme en een andere beperking (hetzij normaal gedrag hetzij functiebeperkingen), kan er zeker en vast aansluiting, liefde, wederkerigheid enzo zijn. Ik ervaar het zelf al negen jaar met mijn vrouw met autisme.
Ventilatie is ok op deze blog maar het mag er niet bij blijven. Als je niet met je man of vrouw kan spreken zonder meteen in verwijten te vervallen, ja, dan is er een probleem, en dan is het beter jezelf te laten begeleiden, al dan niet met de ander. Alleen, de veronderstellingen over wat een liefdes/partnerrelatie is, moeten wel uitgeklaard worden, en de bereidheid moet er zijn om je oren te sluiten voor de goegemeente en ze open te doen voor wat de ander (niet) te zeggen heeft.
LikeLike
Ben als klassiek autistische vrouw al 16 jaar samen, waarvan 15 getrouwd, met mijn man. Denk dat onze relatie meer verdieping heeft dan sommige mensen hierboven beweren. Wat een generalisatie dat er geen liefde of communicatie zou zijn. Als dat al zo is ligt dat zeker niet aan autisme, maar eerder aan karakter of de foute combinatie van BEIDE karakters.
Vrouwen verwachten daarbij veel te veel van hun man. Maak jezelf gelukkig en verwacht dat niet van hem! Probleem is dat veel vrouwen met een autistische man voor het gemak maar alles daarop schuiven, terwijl mijns inziens zijzelf vaak nog verder van het padje zijn. Maar ja, zij zijn dan hsp (haha), hij is een eikel. Kijk eens in de spiegel ontevreden dames.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed verwoord Geheim…je zou bv. heilig moeten zijn om zo’ n leven zonder wederkerige emotie’ s en geen geuite liefde moeten kunnen dragen.Een eenzijdige relatie…je leeft voor die ander die ander leeft niet voor jou.Er is totaal geen spontaniteit geen initiatief alleen maar argumenteren en analyseren.Vaak een kinderlijke strijd wat tot niets oplost.Het lijken koude kille zakelijke kikkers je kan er nooit hoogte van krijgen.En als je denkt hij begrijpt mijn gevoelens dan is hij dat zo weer vergeten.Een apart volk wat ik nooit berijpen zal.Ze handelen alles averechts slaan steeds uit zichzelf de plank mis.Ieder zijn onbegrepen verdriet ieder zijn machteloosheid ziet de hel er zo uit?
Soms vergelijk ik autismevorm met een coma…in een coma liggen alles horen ervaren maar niet kunnen reageren.Of als de toren van Babel de een spreekt Chinees de ander Arabisch.Ja er zijn waarlijk twee verschillende soorten mensen op aarde.En ik kan er niets aan doen dat ik geen ass heb en iemand die ass heeft kan er niets aan doen dat die dat wel heeft. Een relatie tussen ass en niet ass blijft altijd ingewikkeld.De niet ass zal zich altijd tekort voelen niet begrepen voelen machteloos voelen onzeker voelen enz..De ass huppelde vrolijk verder met zijn leven want staat niet echt overal bij stil wat je hem ook niet kwalijk kunt nemen.In zo’n relatie kun je hem nooit iets kwalijk nemen jij als niet ass bent qua gevoelens vogelvrij verklaard.
LikeLike
Sam om het even beknopt te benoemen
..ik kan me inleven in Livia en jij schijnbaar niet.
Sylvia jouw verhaal is niet mijn verhaal. Na 19 jaar samen te leven en kinderen kwam de diagnose pas. Littekens en gebeurtenissen hebben mij gevormd. Jouw tekst stond niks nieuws voor mij in, enne nu inmiddels 27 jaar relatie, niemand heeft het recht ook maar 1 oordeel daarover te geven.
Ik blijf niet bij mijn man om getrouwd te zijn, ja ik weet dat ik ook alleen kan wonen..sterker nog ik heb een eigen baan…wat wil je daar mee suggeren. Hier spelen diverse redenen een rol die ik niet aan jouw empatische neus ga hangen.
LikeLike
Even nog dit, waar heb jij gelezen dat ik geen lieve man heb, ik schrijf notaben.. dat hij zijn best doet.. Je maakt je eigen verhaal hier van…het is voor velen niet op te brengen… en daar kom je pas achter als je het zelf meemaakt! Empatie….
LikeLike
Ja Greet, pijnlijk precies, en weer die vinger wijzend, maar wij weten hoezeer we onszelf opgeofferd hebben en de oorzaak bij onszelf eerst gezocht hebben en ten koste van onze gezondheid gezien hebben hoezeer hij zijn best toch deed en wij ons toch weer schuldig voelde. Maar zelf steeds verder in het gat vallen en ass partner van bovenaf roepen en wijzen dat we het zelf schuld zijn….. Ik ben niet meer gevoelig voor mensen die oordelen. Ik geef mijn mening. En ieder leest wat hij wil lezen. En vult zijn oordeel hier verder maar aan. Dit is dan echter niet meer mijn verhaal….
LikeLike
Zoals ik al aangaf, ja ik zie hetgeen ass partner goed bedoeld doet maar hij ziet niet welk lijden wij ondergaan als niet ass partner. Oerbehoeften als wederkerigheid. Niet ieder kan dit dragen PUNT. En wegwezen is voor deze mensen dan ook hun mening!! Zoals dit ook mijn advies zou zijn.
LikeLike
Geen 2 situaties hetzelfde zeker? Ik heb mijn huwelijk na bijna 30 jaar opgegeven en ik ben het er volledig mee eens dat mensen met autisme (mijn ex had ook een diagnose) heel lief, charmant,…..kunnen zijn. Heb ik hier al wel ergens geschreven. Maar ieder moet voor zich uitmaken wat draaglijk en houdbaar is. Als mijn ex zijn diagnose vroeger had gekregen en we hadden als gezin kunnen een weg zoeken om daar mee om te gaan dan was het misschien anders gelopen, misschien… Eigen soms pijnlijke ervaringen kunnen je zienswijze beïnvloeden maar weet dat het voor andere mensen heel anders kan zijn.
LikeLike
@Geheim Dat moet je net aan Sam van Tistje zeggen, die ik toevallig al een hele tijd ken. Tenzij hij thuis een heel andere man is – wat ik niet geloof – is hij toch alles behalve dat soort venten zoals u ze beschrijft. Er zijn echt wel lieve autisten, zoals er ook lieve ‘gewone’ mannen zijn (en natuurijk ook egoïsten zonder dat ze enig label hebben).
Als u zegt dat veel mensen met autisme niet zien wat hun partner doet, dan is dat even veel andersom ook zo. Ik ben zelf vrouw van een man met autisme die gescheiden is, en ik bewonder mijn ventje dat hij zo sterk is geweest bij zijn eerste vrouw (die geen autisme had, misschien wel iets anders maar dat is natuurlijk koffiedik kijken).
Je moet durven zien wat een man met autisme (en dan spreek ik over een diagnose door een deskundige, geen ‘ik heb hem op tv herkend’) allemaal doet wat hij eigenlijk al niet kan. Lees bv de andere artikelen van Sam maar eens. En zeg dan nog maar eens of hij geen inlevingsvermogen heeft. Dankzij hem kunnen we hier onze gal spuwen (en dat is wel eens nodig natuurlijk).
Kijk eens naar uwen autist en wat hij allemaal goed doet, en kijk naar jezelf, en als dat niet goed (genoeg) is, kijk dan of je wel echt zo’n man wil (en of de rest beter is). Vrouwen moeten niet persé een man hebben, hé. We leven in een tijd waar alleen wonende vrouwen zich ook beredderen.
Sylvia, empathische vrouw die al heel wat jaren gelukkig samen is met ‘een autist’ (ja ja, diagnose en al). We hebben intussen wel aanpassingen gedaan, en dat roept wat problemen op in je vriendenkring, maar zo is het dan maar.
LikeGeliked door 1 persoon
als vrouw van een man waarbij ass is vastgesteld. Kan Livia begrijpen. Ik ben dan ook haar mening helemaal mee eens. Dat jij dit niet begrijpt heeft te maken dat mensen met ass zich niet in haar verhaal kunnen inleven. mensen met ass hebben altijd argumenten waarbij hun verhaal waarheid is. En laat nu daar net het probleem liggen in een relatie met iemand met ass. Dat dit pijnlijk is voor mensen met ass, snappen wij wel. Helaas zullen mensen met ass nooit zien wat alles met hun partner doet en hoe wij hier letterlijk aan onderdoor kunnen gaan en hoeveel wij emotioneel moeten ontzien. Iemand die een arm om je heen slaat vanuit zijn hart of iemand slaat een arm om je heen omdat je er om vraagt. Een wereld van verschil voor de niet Ass partner. Jullie als ass mensen doen jullie best ook dat is ons helemaal duidelijk. Dus aan goedheid wordt hier niet getwijfeld. Sorry maar dit is voor veel mensen niet op te brengen.
LikeLike
Beste Sam, ik als vrouw van een man waarbij ass is vastgesteld. Kan Livia begrijpen. Ik ben dan ook haar mening helemaal mee eens. Dat jij dit niet begrijpt heeft te maken dat mensen met ass zich niet in haar verhaal kunnen inleven. mensen met ass hebben altijd argumenten waarbij hun verhaal waarheid is. En laat nu daar net het probleem liggen in een relatie met iemand met ass. Dat dit pijnlijk is voor mensen met ass, snappen wij wel. Helaas zullen mensen met ass nooit zien wat alles met hun partner doet en hoe wij hier letterlijk aan onderdoor kunnen gaan en hoeveel wij emotioneel moeten ontzien. Iemand die een arm om je heen slaat vanuit zijn hart of iemand slaat een arm om je heen omdat je er om vraagt. Een wereld van verschil voor de niet Ass partner. Jullie als ass mensen doen jullie best ook dat is ons helemaal duidelijk. Dus aan goedheid wordt hier niet getwijfeld. Sorry maar dit is voor veel mensen niet op te brengen.
LikeLike
@Livia Mag ik u als ‘autist’ een goeie raad geven? Herlees eens uw reactie en probeer u in te leven hoe dit overkomt bij anderen, die wel samen blijven en waarbij autisme een rol speelt.
Wegrennen is nooit een goed advies, vind ik, evenmin als verwachten dat de ander wel zal veranderen, of er nu autisme bij komt of niet.
U heeft recht op uw eigen mening, en ik laat deze toe als voorbeeld van hoe vaak een verbitterd mens veralgemeent. Termen als ‘geen communicatie’, ‘altijd afstand’ en ‘de autist’ … dat is natuurlijk onzin.
Er is altijd communicatie, alleen kan de een of de ander ze niet opmerken. . Als iemand met autisme (als dat al is vastgesteld geweest, uiteraard) afstand neemt of de ander dat zo ervaart, heeft dat een reden. Bovendien is ‘de autist’ zeker niet per definitie in zichzelf gekeerd, en ook dat heeft een oorzaak.
Ook al vrees ik dat het verloren woorden zijn, ik wou het toch eens laten weten aan u, en wens u natuurlijk vooral een liefdevolle toekomst toe, met of zonder man.
LikeLike
Als vrouw van een autistische man zeg ik…ren weg zo hard als je kan. Er is geen sprake van een relatie, geen communicatie en altijd afstand. Als partner ben je altijd eenzaam in je relatie. Je staat overal alleen voor. En naarmate de autist ouder wordt raakt hij steeds eenzamer en in zichzelf gekeerd. Wegwezen dus…..
LikeLike
Ik had/heb sinds 1 jaar een relatie met persoon die ASS heeft. Een schat van een man, maar een specialleke. Tijdje geleden gaf hij voor de tweede keer aan te twijfelen aan onze relatie, maar we komen er niet toe om definitief te breken. Voor mij zijn er nog meer plussen dan minnen. Hij krijgt het blijkbaar niet over zn hart om er zelf een einde aan te maken en lijkt ook niet 100% overtuigd of “breken” de beste oplossing is. Maar deze onzekere situatie is voor niemand ideaal. Ik beleef dezer dagen echt zware momenten maar heb niet het gevoel dat hij er echt mee zit, terwijl we echt wel een super jaar samen beleefd heb naar mijn aanvoelen.
Heb al veel gelezen over jullie ervaringen. Ergens schrikt me dit wel af. Ik herken veel maar veegde mijn bezorgdheden steeds weg met de gedachte, hij gaat hier wel aan werken, dat komt wel goed, ik zal zelf wel wat meer water bij de wijn doen.
Hij heeft zo veel tijd nodig voor zichzelf, heeft zoveel plannen, lijkt alsof hij elke minuut van de dag efficient wil spenderen. Denkt zoveel na over alles, ziet soms problemen waar er niet echt zijn in mijn ogen. Lijkt alsof hij de tijd die hij in de relatie stopt ergens betreurt omdat hij die tijd ook weer in iets anders had kunnen stoppen…
Veel alarmbelletjes, maar ik zie hem toch zo graag… Hij is er het afgelopen jaar echt wel geweest voor me, in goede en kwade tijden en had een fantastische band met mijn kinderen… Heb me tijdens zijn “goede momenten” dikwijls de bedenking gemaakt of diagnose ASS wel correct was… zo’n lieve, lieve man. Maar tijdens zijn sombere momenten – die toch ook heel regelmatig de kop opsteken – zie je dan toch heel duidelijk de typische kenmerken waarover jullie spreken…
Moest even ventileren… tijd brengt raad…
LikeGeliked door 1 persoon
Het gaat nooit over!! Pijn en schade blijven ze aanrichten. Zolang je ze op afstand houdt kunnen ze je niet diep raken. Het houden van hun zorgt ervoor dat je de afgrond in gaat. En dat ben je dan ook nog zelf schuld in hun ogen. Je moet voldoen aan hun wensen hoe dan ook. Zelf heb je pech en kun je naar al jouw behoeftes fluiten. Die afgrond blijft je hele leven naast je weg die je samen doorloopt. Ik geef de goede raad weg. Had ik een huurhuis gehad dan zou de stap eenvoudiger geweest zijn. Op slechte momenten hoopte ik dat er hem iets gebeurde. Normaal zijn deze gedachtes niet. Weet ik ook. Ik heb mijn leven vergooid . Dat aub alle jonge vrouwen zich aub niet in dezelfde afgrond terecht komen. Als ik dit eerder geweten had, was ik never en nooit met deze man in zee gegaan. Nu probeer ik nog altijd er iets van te maken en te redden wat er te redden is van mijn leven. samen gelukkig oud worden zal er nooit meer van komen, door schade en schande wordt men wijs. Mocht hem ooit iets overkomen, ik hoef geen man meer. Ik ben genezen. Mijn hele leven heb ik er alleen voor gestaan, mijn God had ik dit toch 29 jaar eerder geweten.
LikeLike
MIrjan,
Zeker dat personen mer autisme een zeer positieve kant hebben en wat jij over je partner schrijft heb ik ook gedurende 8 jaar morgen ervaren, de tijd als koppel in een LAT relatie. Het is bij ons vooral fout beginnen lopen bij jet samenwonen omdat ik voelde hoe mijn energie in een onevenwicht kwam. Ik had gedurende 2 jaar geen kans meer om mij ergens op te laden en thuis te voelen en dat is nefast geweest. En doordat ik mij zo leeg voelde kon ik ook minder goed omgaan met de eerder andere zijde van het autisme van mijn partner. Ik ben er zeker van dat onze relatie een goede kans op slagen had gekregen mochten we blijvend in die LAT relatie gebleven zijn. Maar het was vooral mijn partner die wou samenleven, een echt gezin vormen, … En dat vind ik nu juist een stukje bizar aan het hele verhaal, enerzijds kan hij enkel maar functioneel leven met vooral heel veel rust in zijn leven en anderzijds snakte hij naar een samenleven met anderen. Ik ben nog niet klaar met het afronden van mijn situatie, ik heb nog zoveel vragen waar ik maar niet kan vatten hoe dit zo moet eindigen. Mocht ik terug kunnen starten met deze man, ik zou het helemaal anders doen, maar hoe leer je die aanpak ? Met opstaan en in mijn geval heel diep vallen. Maar ik heb een ongelooflijke bewondering voor de koppels die hun toekomst wel samen kunnen op opbouwen met in hun relatie altijd die aanwezigheid van die derde … Autisme.
LikeLike
Hallo allemaal
Ik heb het idee dat ik een relatie heb met een licht autistische man. Ik herken veel van het bovenstaande maar ik wil graag een de positieve kanten van mijn vriend benoemen. Hij is erg behulpzaam en erg handig hij doet veel klusjes voor de mensen om hem heen. Hij is goed met dieren en voornamelijk honden. Hij houdt van knuffelen alleen niet in het openbaar. Hij is trouw en hij heeft voor m’n 40 ste verjaardag een band geregeld en dat vond ik zo romantisch. Hij wil wel met me mee naar een concert en we gaan vaak weg met de camper zo spontaan. We praten soms via app over gevoelens. Ik ben zelf hsp en ik vind dat een voordeel in onze relatie want ik voel hem vaak heel goed aan. We hebben beide ons eigen huis en als ik m’n batterij op moet laden trek ik me terug in m’n eigen huis en ga regelmatig leuke dingen doen met vriendin of collega’s
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Tea, ik begrijp dat jij een afsluiten wil van jullie relatie. Ik had dat ook wel maar zoals hier al gezegd zou ik vooral rekening houden met het feit dat jij zelf dit wil. Je partner zal ondanks zijn ASS ook wel verdriet hebben gehad op zijn manier dan want het is niet omdat je ASS hebt dat je geen gevoelens hebt.. Alleen ik zou er niet te hard op rekenen dat jullie aan zo een ritueel allebei nood hebben. Kijk naar wat jij nodig hebt! Misschien eens weg, een weekend, een vakantie met een goede vriendin…. een brief schrijven met die dingen in die je hem wil meegeven en wil wensen is zeker ok maar verwacht niks terug….
Loskomen heeft tijd nodig! Zet voor jezelf op een rijtje wat jij wil…. Kan ook op zo’n weekendje…;)…
Ik ben nu bijna 2 jaar weg van mijn ex, is een heel ander leven maar ik heb nog altijd heel onzekere periodes, kan heel onzeker zijn ook naar mannen toe, ik denk nog dikwijls dat ik verkeerde zaken doe of zeg…..
Ik wens je veel sterkte en moed want ik weet dat het niet simpel is…..
LikeLike
@Tea. Ik weet niet of je ex-vriend op een herinnering zit te wachten, maar iets in de vorm van een boek oid wat jullie allebei mooi vonden kan mooi zijn. Of bijvoorbeeld een schelp, ik noem maar iets, waar jullie allebei goede herinneringen aan hebben.
Mensen met autisme zijn vaak binnenvetters, ze zeggen vaak niet wat ze werkelijk denken en voelen door de vele negatieve ervaringen in het leven, en het feit dat ze zo vaak verkeerd begrepen worden.
Omgekeerd begrijpen mensen met autisme niet-autisten vaak ook verkeerd, dat maakt het allemaal zo moeizaam.
Ik heb dit snel ‘doorgaan met leven’ overigens bij meer mensen gezien die een partner aan kanker verloren hebben. En dat waren geen Aspergers. Het is waar dat mensen weten wat er gaat komen en soms al bij leven afscheid nemen van degene die gaat sterven. Ik heb meegemaakt dat de overlevende partner al een nieuwe liefde gevonden had terwijl de zieke partner nog in leven was.
Dus dat is niet echt heel bijzonder, ook al is het voor veel mensen raar en onvoorstelbaar.
Ik hoop dat je toch weer een aardige man tegenkomt en wens je het beste voor de toekomst 🙂
LikeLike
Ha Tea,
Ik snap je helemaal, ook ik was mezelf totaal kwijtgeraakt in die 20 jaar. Het sluipt erin, ik had het niet door maar alles draaide om hem, wij telden niet! Maar het afgelopen jaar heb ik mezelf weer teruggevonden, ik ben weer blij!! Durf er te zijn en kan leven hoe ik dat wil, heerlijk.
Ik denk dat je dat afsluiten voor jezelf symbolisch moet doen. Ik heb het gevierd met een gezellige avond met vrienden. Dat was voor mij het begin van een nieuw leven………. Blijf het jammer vinden dat we het niet samen konden afronden maar zag in dat t geen zin heeft. Loslaten was het enige anders zou hij me nog verder leegzuigen. En dat wil ik niet meer!!
Heel veel sterkte en ik hoop dat je er een weg in vind.
Groet Bibi
LikeLike
Bibi, bedankt voor je reactie. De zin ,, hij is gewoon doorgegaan met z’n leven … ” Hij had na het overlijden van zijn vrouw aan kanker ook reeds na enkele weken een nieuwe vriendin. Dit was echter van korte duur en dus heb ik heb ik hem enkele maanden later leren kennen. Hij zei me toen dat hij tijdens de ziekte van zijn vrouw reeds afscheid van haar genomen haar en vandaar zo snel klaar was voor een nieuwe relatie. Maar kennelijk heeft het ” snel afsluiten en doorgaan ” dus ook een oorsprong in het ASS ? En dat gesprekken op niets uitdraaiden maakte mij ook heel wanhopig. Na 3 zogezegde gesprekken met hem over onze relatie werd mij de mond gesnoerd. Onze relatie was voortaan onbespreekbaar … Dus blijf ik achter met niets dat volledig uitgepraat. Mijn eerste man is overleden door een zelfdoding. Een verhaal dat te vroeg gestopt is maar dat voor mij een duidelijk rouwproces op gang heeft gebracht. Ik was toen ook een vrouw die wist welke richting ik uit moest. Maar nu is het andere koek. Ik ben zo onzeker geworden en durf geen kant meer uit. Ik denk dat ik alles fout doe, keer op keer,… Daarom wil ik ook een duidelijk einde kunnen stellen, … Om mezelf weer terug te vinden !
LikeLike
Mooi idee, een symbolische afsluiting. Ik ben vorig jaar weggegaan bij mijn partner met ASS, beste beslissing ooit, maar heb t ook nooit kunnen afsluiten. Hij snapte niet waarom ik wegging en gesprekken draaiden op niets uit, het lag immers allemaal aan mij!! Zoals altijd, niets lag aan hem. Heel lastig om een relatie van 20 jaar niet te kunnen afsluiten!! Soms houdt t me nog bezig maar weet dat ik t gewoon achter me moet laten. Hij is gewoon doorgegaan met z’n leven, zit er schijnbaar niet mee dat t zo is gelopen. Ik zie m nog af en toe door onze dochter, hij doet dan of er niets gebeurd is, heel apart. Echt spreken doe ik m niet meer. Jammer, maar beter zo!!
Sterkte!
LikeLike
Lieve lotgenoten,
Nadat ik mijn man verloor aan zelfdoding leerde ik den schat van een man kennen. Na enkele weken elkaar leren kennen vertelde hij mij dat zijn beide zonen ASS diagnose hadden. Voor mij een totaal onbekend terrein. Maar na verloop van tijd leerde ik meer over deze thematiek en vroeg ik hem om zich ook te laten testen. De uitslag was geen ASS. Na een LAT relatie van bijna 8 jaar besloten we om onze droom in vervulling te laten gaan. We bouwden samen een mooi huis op een rustige plek. Tot daar het goede nieuws … De rest staat hier in diverse reacties omschreven. Iets meer dan een jaar is het mij gelukt, maar sinds enkele maanden ben ik de wanhoop nabij. Ons huis staat te koop en ik tracht door terug op mezelf te leven opnieuw energie te vinden om weer te kunnen leven ipv overleven. Het is een nieuw rouwproces waar ik door moet en het doet pijn en verdriet. Ik heb zoveel mooie dingen in hem als persoon mogen ervaren maar ook die andere kant… Altijd was het de ander die fout was ! Ik hou nog ontzettend veel van deze man maar om zelf overeind te blijven moet ik loskomen van hem. En nu mijn verzoek naar jullie ! Ik zou heel graag de relatie eindigen met een zekere symbolische afsluiter. Een brief aan hem, een voorwerp, een gedicht, een boek, …. Kortom iets wat als afsluiter toch mooi kan zijn, zowel voor hem als voor mij. Maar ik weet niet goed wat ik best doe ? Hij heeft dan wel geen diagnose maar ik ven ervan overtuigd dat hij wel ASS heeft. De herkenning is te scherp. Ik wil graag verder met mijn leven, maar zoals het nu voelt lijkt het wel een hoofdstuk dat ik maar niet kan afsluiten. Ik wil deze relatie op een fijne manier afsluiten zodat we beiden met een goed gevoel opnieuw onze nieuwe levenswegen kunnen vinden. Misschien kan hij het boek gewoon dichtslaan en verder gaan maar mij lukt dat niet dus …
LikeLike
Weeral de schuld van een ander
LikeLike
Ik heb niet alle reacties gelezen en ik ken ook niet het boek van Rudy Simone beste Sam.
Ik voel me ook niet zo geneigd om het boek van mevrouw Simone te gaan lezen op dit moment, omdat ik er nogal wat “krasse taal” in ondervind als ik het hierboven las. Ik weet natuurlijk ook niet wat haar ervaringen zijn met autismespectrumstoornis; vanuit welke relaties.
Diagonaal lezen tussen alle reacties door zit er voor mezelf heel wat herkenning in … van zowel de mensen met ASS, als de partners van.
Ik voelde me verbaasd met het lezen dat er in iedere relatie een vorm van eenzaamheid is. Ik zie dat anders; ik vind dat er een verschil is tussen eenzaamheid en alleen-zijn (tijd om even alleen te kunnen zijn met jezelf, en de ander dat ook geven). Eenzaamheid is een vies bekruipend gevoel vanuit onverwerkte en niet aanvaarde zaken. Eenzaamheid staat los van alleen-zijn. Toch heb ik zelf ook eenzaamheid gekend binnen een relatie met een partner met autismespectrumstoornis.
Daarnaast voelde ik me ineens even verstomd stilstaan over “onhandigheid binnen intimiteit”; omdat ik deze uitspraak op zich al een interpretatie vind. Daarin komt het mij over dat er niet voldaan wordt aan wat de buitenwereld daarvan verwacht, en ook een vorm van schaamte (een zeer vervelend gevoel). Wat maakt dat mensen zoveel rekening houden met het buitenbeeld? Intimiteit vertrekt vanuit “zijn” en soms kan dat ook gewoon even als “onhandig” overkomen of zo aanvoelen; dat is gewoon wat het soms is en daar is niets mis mee. Herkenbaar vanuit eigen ervaringen.
Ik vind het zelf bevreemdend om lezen, ook al kan ik er wel inkomen dat er hierboven staat geschreven: “romantische verwachtingen die energie kosten”.
Lieve Sam liefde kost geen energie. Verwachtingen leiden vaak tot teleurstellingen; vooral als ze niet worden uitgesproken. Liefde laat zijn. Samen “zijn” … is een heel mooi gegeven; en vele mensen verwarren het met “samen” zijn. Liefde begint bij ieder van ons zelf. Want in hoeverre kan een mens van een ander houden als hij/zij niet eens van zichzelf houdt?
Het zijn maar even wat reflecties; na 47 jaar te worden grootgebracht door, te hebben samen gewoond met, en overleeft tussen mensen met een autismespectrumstoornis. Ondanks de grote portie liefde in dit mens is de strengheid binnen het autismespectrumstoornis zeer bepalend geweest, zonder oordeel. Daarnaast ook hele mooie momenten en wijze levenslessen vanwege hun aanwezigheid in mijn leven.
Veer
LikeLike
Als mensen met autisme niet duidelijk genoeg zijn, kil en nergens bij betrokken zijn, kun je de relatie beter breken..Je verliefdheid gaat wel over, zonder hun betrokkenheid verwelk je en alles verdwijnt in een zwart gat is mijn ervaring…Sommige kunnen er niets aan doen dat ze zo zijn…het is bij sommige een onbewust egoïstische ziekte..Ben blij dat ik gebroken heb ik draaide bijna door.Een niet autist kan niet tegen de eenzijdigheid en niet zonder liefde in een relatie,dan kan je beter alleen zijn.
LikeLike
ai ai ik woon in limburg Nederland, dat is erg ver, per email is een mogelijkheid, maar deze wil ik niet openbaar hier zetten want hier staat mijn naam in vermeldt…….
LikeLike
Ik ben toch blij te lezen dat je ook voor jezelf wat zorgt! Dat is zo belangrijk! Mensen die niet dezelfde ervaring mee maken kunnen onmogelijk inschatten wat jij mee maakt. Ik weet dat het niet niks is.
Ik weet ook niet hoe dat moet om mekaars gegevens te krijgen. Van welke buurt ben je? Ik ben van tussen Leuven en Brussel. Maar als je toch eens een babbel wil doen dan moet dat te regelen zijn…
Ik wens je in elk geval veel moed!
LikeLike
Mijn excuses Greet voor mijn erg late reactie. Hier was een en ander aan de hand. Ja ik zou best eens een babbel met je willen, ik weet alleen niet hoe dit hier tot stand kan komen. Misschien via email adres of ze dat hier kunnen regelen?? Ik heb helaas niet iemand om mij heen waar ik op terug kan vallen, alleen maar onbegrip en mensen met vingerwijzend gedrag, daarom ook mijn reactie naar jouw toe. Ik ben zelfs zover dat ik er niet meer over durf te beginnen met praten want ik denk dat ze dan denken.. Daar komt ze weer… Ze snappen niet dat het dagelijks terugkerende stress is en dat praten zorgt voor je .. Ei.. Kwijt te raken is. Lief van je. Ik denk altijd dat we van elkaar kunnen leren en dat ieder moet kijken wat bij hemzelf van toepassing is. Ik ben mijzelf kwijtgeraakt omdat ik door alles in een burnout ben gekomen in het verleden. Daarom luister ik nu naar alle symtomen die mijn lichaam aangeeft alleen door gedrag man gebeuren hier toch zaken en blijft hij ” drammen” om zijn zaken door te duwen.. Ik doe nu bewust zaken alleen. Ben voor de eerste keer zonder hem op vakantie gegaan, iets wat ik niet uit vrije keus gedaan heb maar ik heb geen keus, alleen zo houd ik het vol! En zo doe ik nu meer alleen if met kinderen. Groetjes
LikeLike
dag Yolanda, ik krijg de kriebels als ik jouw verhaal lees omdat ik het zo goed herken! ik wil niemand aanzetten tot een scheiding maar ik moet zeggen dat terwijl de scheiding bezig was en we alles aan het regelen waren(wat een zware periode was) ik ondanks alles merkte dat ik weer korter bij mezelf kwam! als je altijd maar moet zorgen dat alles in je gezin normaal verloopt en je wil altijd maar voorkomen dat zaken uit de hand lopen dan steek je daar op den duur zoveel energie in! Je verliest jezelf ergens onderweg gewoon omdat je constant met anderen bezig bent! ik pleit ook niet voor egoïsme, als moeder en vrouw is het je taak om te zorgen voor… maar tijdens mijn scheiding heb ik pas gemerkt hoezeer ik mezelf aan het verloochenen was, ik stond zo ver van mezelf! Toen ik apart ging wonen (met onze jongste zoon) gaf dat toch wel veel rust. echt loslaten was er in het begin nog niet bij, ik zat in mijn hoofd nog steeds bij mijn ex: zou hij wel daar aan denken, en zou hij dat wel kunnen,…. maar nu we een dik jaar verder zijn lukt het meer en meer om dat los te laten. ik zie hem nog regelmatig, we kunnen gewoon met mekaar om gaan, hij is al een paar keer bij mij ook geweest, dat contact duurt nooit lang maar het is ok, we hebben ook geen vechtscheiding achter de rug. ik respecteer hem en zijn “gedachtengoed” maar ik wordt er niet meer door op hol gebracht zoals het zoveel jaren geweest is. ik denk dat je bij jezelf moet nagaan hoezeer je jezelf nog respecteert…als het antwoord daarop niet positief is dan zou ik daar dringend iets aan doen. je mag jezelf niet verliezen! je bent het waard om een goed leven te leiden en je hebt waarschijnlijk al lang genoeg voor anderen gezorgd om nu tijd voor jezelf te verdienen. ik lees dat je kinderen lijden onder de situatie, ook bij ons was dat zo maar zij begrepen wel als eersten en besten waarom er een scheiding moest komen. zij waren het die mij vroegen waarom ik toch altijd in die situatie bleef zitten…Kinderen hebben meer door dan je zou denken! ik hoop dat je mensen rond je hebt die je kunnen steunen. ook dat is belangrijk! En als je op een dag eens een babbel wil doen, laat maar weten!!
LikeLike
Greet, hier nog zo iemand. 26 jaar in relatie met ass man, ben bij hem gebleven omdat ik dacht dat ik er goed aan deed voor mijn kinderen, toen weer omdat mijn oudste dochter het ook heeft. Ik moet toch een weg vinden om er mee om te kunnen gaan en zo glijden de jaren voorbij en ik merk dat het elk jaar zwaarder wordt. Ben nu 46 en ik loop ermee om op te geven, ik ben lichamelijk en geestelijk een wrak, steeds weer periodes van depressie en dan weer alleen uit de put moeten komen, als ik je 1 raad mag geven, steek je energie niet in mensen die hetzelfde niet mee maken maar wel jouw veroordelen, verspilde energie. Knap van je dat je die stap gezet hebt, eigenlijk ben ik jaloers op je, ik ben bang voor die onzekere toekomst, ik heb al eens gebeden dat het vooor me opgelost wordt. Ik een hartaanval en anders hij! Ik kan niet meer tegen die eemzaamheid en de kinderen lijden hieronder.
LikeLike
@Jos Neem maar aan dat er toch het een en ander niet klopt aan uw verhaal. Eigenlijk spreekt het zo voor zich dat er verder weinig aan toegevoegd moet worden. Wellicht is de moralistische toon eigen aan een oudere generatie (althans, dat hoop ik). Overigens ‘klassiek autisme’, ‘autisten met hoge intelligentie’ en ‘normale mensen’, dat hoor ik al een tijdje niet meer. Het gaat vooral om personen/mensen in het autismespectrum of met autisme (met of zonder bijkomende beperkingen).
Als er mensen met autisme zijn die de reacties hierboven te deprimerend zouden vinden, kan ik ze maar aanraden de 2 boeken van Rudy Simone (of het Nederlandse boek van Henny Struik) te lezen. Als mensen hun ervaringen hier kwijt willen, kan ik daar alleen maar dankbaar om zijn.
LikeLike
Jos, ik vind het grappig hoe jij hier als één van de enige altijd spreekt van “den autist” …. We spreken over personen met autisme. En ja, er zijn evenveel soorten autisme als dat er personen met autisme zijn. Daar ben ik heel zeker van, ik heb ook wel wat ervaring hoor.. Niet alleen door mijn vroegere situatie maar ook via mijn werk.
LikeLike
Dank voor je openhartigheid Greet, knap dat je het zo lang hebt volgehouden.
Ik heb het gevoel dat je erg veel van jezelf hebt gegeven maar als er zo weinig terugkomt wordt het leven wel heel erg zwaar, en het is al zo kort.
Dus je besluit om uit elkaar te gaan vind ik heel triest en zwaar voor jullie allen, maar ook verstandig.
LikeLike
waarom klopt het dan niet wat ik zeg ? Buiten het autisme spelen er dan nog vele oorzaken meer mee .Goed er zullen dus situaties zijn waarin het dus mis kan lopen ,dus laat ik mijn mening dan iets bijdraaien .Maar bij veel autisten gaat het ook gewoon goed .Het is ook maar net hoe slim het autisme een rol speelt ,maar vooral bij het klassieke autisme zullen de problemen het groots zijn .Daarbij speelt ook inderdaad een rol hoe iemands zijn levenslijn er uit ziet .Ik zelf ken genoeg autisten die werken als chauffeur en soms de hele week weg zijn en daarnaast een prima gezinsleven er op na houden .Door de week kunnen ze dan hun rust vinden in het werk ,en ook familie situaties gaan goed .Maar daarnaast ken ik een situatie waarbij de “autist” door een ongeluk zijn werk kwijtraakte en daarbij zijn structuur kwijtraakte en kon door blijvende invalidietijd niet meer werken .Hij was niet dom maar werd aangewezen op dagbesteding ,iets waar hij zijn geluk niet kon vinden .Ja dan kunnen er problemen komen die niet bevorderlijk zijn voor een relatie en kan deze onder druk komen te staan En dan komt het punt wat jij vernoemt in bovenstaande ,er treed uitputting op ,ze proberen hun best te doen juist vanwege hun verantwoordingsgevoel ,niet meer kunnen depressies etc ,etc .Dan ken ik nog het voorbeeld van iemand die juist door ziin autisme jeugdtrauma,s heeft vanwege het feit niet geaccepteerd te worden en bijkomende trauma ,s .Ja ook met dit soort “autisten” zullen er relatieproblemen kunnen optreden.Maar hoe zit het met het feit dat als bepaalde familieleden de “autist”” nooit zullen accepteren alleen al om het feit dat hij autist is ? Wat denk je wat dat doet met deze persoon ? Ook deze relaties zullen stranden of kunnen stranden .Maar laten we nu niet hier voorkomen ,iets wat deze pagina wel degelijk doet , dat een relatie met autisten bijna niet te doen is ,zo scheer je alle autisten over een kam en hoeveel verborgen autisme is er wel niet ? Laats nog weer een mooi succesverhaal afgerond met een autist die een vaste baan heeft gevonden ,zijn structuur wel heeft gevonden in het voor hem passende werk ,de vrouw waar hij mee getrouwd is accepteerd bepaalde dingen en ook de familie aanvaard zijn beperkingen .Verder altijd een gezond jeugd gehad en speciaal onderwijs in het verleden gevolgd .Daarnaast ook iemand gehad met autisme die er gewoon geen gezinsleven op na houdt maar in zijn beroep als chauffeur er niet buiten springt en dus voldoet aan de normen van deze maatschappij ,alleen hij weet van zichzelf dat een gezinsleven er niet inzit en botviert dus op zijn werk Ook hij is gelukkig op zijn manier .Dus om nu te spreken over uitzonderingen waarin het goed gaat ,gaat mij te ver ,beter is om te zeggen er zijn ook uitzonderingen waar het niet goed gaat .Man je zult maar autist zijn en deze pagina lezen ,kun je beter direct euthanasie aanvragen want het gaat hem toch niet worden ,je bent autist en dit zijn de gevolgen van je autisme .Alleen al van het lezen van deze pagina zal; een autist depressief worden ,want nogmaals ze worden hier toch echt wel over 1 kam geschoven en dat vindt ik jammer want ieder autist loopt tegen zijn eigen problemen aan en die zijn bij ieder autisten toch wel degelijk anders .,en daarnaast speelt natuurlijk ook bijkomende stoornissen een grote rol .Maar nogmaals ziet het levenspad van een autist er redelijk gezond uit dan is de kans van slagen redelijk groot .En ook bij normale mensen kunnen er zich problemen voordoen wanneer er iets naars op een levenspad komt ,waarin er sprake kan komen van een crisis .Toch zijn het vaak de autisten met een hoog iq die het beste afgaat ,ze gebruiken hun hoge intelligentie om zich aan te passen en vaak gelukkig met succes .Maar inderdaad als ze maar hun rust momenten dan even krijgen om bij te tanken ,gunt de partner hem dit dan zul je zien dat een relatie zich best stand kan houden en ook met kinderen .Het probleem schuilt hem vaak ook dat de partner veel dingen juist uit handen neemt ,en dit is iets wat je bij een autist niet moet doen ,want dit gaat echt averechts werken .Probeer daarintegen eens te zeggen : zou je vandaag dit willen doen ? dan doe ik dat ! je zult zien dat zijn apathie al een stuk minder wordt .En wellicht zal een beetje oxytocine helpen …..
LikeLike
Waarom wordt hier niet op gereageerd? Dit is een wezenlijke vraag. Ikzelf heb na een jaar de relatie al afgebroken, omdat ik ervaring heb met autisme (mijn vader is ook autistisch) en het me emotioneel leegslurpt. Het voelt vaak alsof ik de enige in de relatie ben die gevoelig en romantisch verwachtingsvol is en daarmee worstel, terwijl hij dat niet eens ziet. Hij zegt en ik zie dat hij het probeert maar niet precies weet hoe dat moet. Nu heeft hij zich volledig op zn werk gericht en kan alleen daarover praten, het is alsof er geen plaats meer is voor mij. Dat is eenzaam. Ik vind het heel erg lastig om afstand te nemen van hem, hij is bijzonder en eerlijk en ik ben nog steeds verliefd. Hij laat alleen niets van zichzelf zien of horen. Zo doet het hem bijvoorbeeld heel veel dat ik verdriet heb (wat ik heb, ik mis onze connectie), maar deelt zijn eigen gevoel niet. Is dat er wel? Doe ik er wel goed aan? Emotie en ratio zeggen iets anders. Ik voel namelijk nog steeds heel veel begrip en bewondering, maar dat kan niet ten koste van mijzelf gaan. Help mij van de twijfel af, wie heeft er tips?
LikeLike
@Jos volgens mij – Pass in relatie met vrouw met ass – klopt wat je zegt grotendeels niet. Er zullen weliswaar relaties zijn die zo lopen, maar dat zijn toch de uitzonderingen, en zelfs daar is het niet louter een bevlieging. De meeste mensen proberen echt alles uit vooraleer het woord autisme over de lippen te nemen, zeker als er kinderen bij zijn. Bovendien is tot een relatie en huwelijk noemen allesbehalve alleen iets van twee mensen, maar speelt de omgeving, familie en vriendenkring, ook een belangrijke invloed. Net in die sociale kernfysica toont autisme zich pas op veel langere termijn, omdat veel mensen met autisme pas later, als er uitputting optreedt na jaren hun best doen, of in crisis, na een miskraam of ander ingrijpend iets, niet meer kunnen,
LikeLike
ik kan mij toch niet van de indruk ontdoen dat jij denkt dat mensen zo plots na 25 of 30 jaar dat besluit nemen. ik werd verliefd op mijn man en soms had hij wel wat “rare” reacties maar kom, je bent verliefd en je hebt altijd een uitleg waarom hij nu zo doet; het is wat moeilijk, hij is wat moe,wat… maar je zet toch de relatie verder en gedurende de jaren sluipen er andere “rare” zaken binnen; een paar dagen niks zeggen tegen jou, een paar weken, een paar maanden,…blokkeren op zaken die niet niet lopen zoals hij het had gedacht, niet kunnen inleven in jouw leven of dat van de kinderen maar als antwoord krijgen “bedankt voor uw gezever”, drinken, veel drinken, problemen krijgen met andere mensen omdat hij zich compleet niet kan in hun plek zetten. Maar af en toe kan je met hem als je alleen bent dan toch weer een rustige en zeer prettige tijd meemaken om dan de dag erna weer helemaal naar af te gaan omdat er toch ergens weer iets was wat niet was zoals hij het had gedacht, pubers in huis die zeer wispelturig kunnen zijn(wat niet echt compatibel was met een autistische papa), ondertussen steeds meer gefocust geraken op bepaalde zaken, oa geld wat volgens hem niet dient om uit te geven dus als partner mag de het dan doen met wat je zelf verdient en kan je niet rekenen op een bijdrage van je partner. relatietherapie, bemiddeling, proberen, hopen dat hij inziet dat er met hem toch ook iets niet echt goed loopt en dat niet alle schuld bij jou als partner ligt en hem er proberen ervan te overtuigen dat je zelf en je oudste zoon en een aantal mensen in het dorp of zijn omgeving niet psychopatisch zijn (wat hij bij de therapeute en de psychiater over jou als partner al is gaan vertellen).
het wordt alsmaar moeilijker, ik had vroeger kunnen vertrekken maar ik wist dat er iets was en ik ben nu éénmaal iemand die niet opgeeft als ik niet precies weet wat er is… wij hebben na 28 jaar tot een scheiding besloten maar omdat er autisme in het spel was (zoals achteraf bleek want al die tijd wisten we dat niet, de diagnose kwam er pas nadat de papieren al klaar lagen om naar de rechtbank te vertrekken) hebben wij nog meer dan 2 jaar samen gewoond na die beslissing…
Dus je ziet beste Jos, oordeel niet zomaar over mensen die “plotseling na 25 jaar of 30 jaar ” hun partner “achterlaten” en zeggen dat het is omwille van autisme. ik ga met jou akkoord als je bedoelde dat autisme wat te snel wordt vernoemd ook als mensen die diagnose niet officieel via een psychiater hebben gekregen. ik krijg daar ook de kriebels van. Maar als het echt zo is, geloof me, dan heb je als gezin al heel wat meegemaakt vooraleer de buitenwereld daar iets van merkt. naar buiten toe is mijn ex een zeer charmante man die zich probeert aangepast te gedragen maar al die stress om dat te doen komt er thuis terug uit, en dan ben je als gezin diegenen die in “de brokken” deelt… ik hoop dat je toch wat mildheid kan opbrengen voor beslissingen van mensen want geloof me; ik zie hem graag maar ik kan er niet mee samen leven…dan doe ik tekort aan mezelf en als je 52 bent weet je dat je dat ook niet meer moet doen…;
LikeLike
beste Greet ,
30 jaar de tijd nee liever niet ,dank u,Daar heb ik geen 30 jaar voor nodig .Ik blijf bij mijn mening .Tuurlijk zijn er dingen waar je tegen aan loopt maar daar heb je geen 30 jaar voor nodig .Ongetwijfeld hebben er meer dingen meegespeelt zoals dat ook in ,,gewone ,, relaties gebeuren maar helaas wordt dan veel op het ,,autisme ,, afgeschoven .Nogmaals ik ken u situatie natuurlijk niet maar in mijn omgeving was er een situatie waarbij ,,de Autist ,,altijd was zoals die was .Je gaat 5 jaar samen optrekken en vervolgens 25 jaar huwelijk zonder dat deze persoon ” verandert ” om dan pas te besluiten dat je zijn “gedrag” niet accepteerd? En dan vervolgens zeggen het komt door zijn autisme ? En associeer autisme a.u.b niet alleen met “die problemen” ,er zijn er ook genoeg die een werkpaard zijn en het gezin goed onderhouden .Stelt u zich eens voor u bent ,,gehandicapt ,, maar iemand kiest voor u handicap ondanks de problemen die het met zich meebrengt (of mee kan brengen) en na 30 jaar zegt deze persoon ,doei kan er niet meer tegen .Zou u zich dan ook niet bedreten voelen ?
LikeLike
beste,
ik kan tot op de dag van vandaag niet zeggen dat ik mijn ex, waar ik nu een jaar van weg ben en 30 jaar mee samen was niet meer graag zie ! eigenlijk wel en ik weet dat ze mooie en lieve kanten hebben, echt wel, maar je moet het maar blijven aankunnen hé en er zijn grenzen; “alle huwelijksproblemen die er dan zijn worden dan plotseling op het autisme afgeschoven”, sorry, neen, na al die jaren kan je niet meer tegen die problemen, Die zijn er echt wel niet plotseling hoor! Als je 30 jaar tijd hebt, wil ik je het hele verhaal wel eens doen!!!
LikeLike
spijt me hoor maar kan me in sommige reacties toch niet helemaal vinden .Tuurlijk brengt autisme problemen met zich mee ,maar vergeet vooral ook niet hun mooie kanten .Helaas heeft ook een autist het moeilijk juist doordat ze in de maatschappij niet worden begrepen ,ze zijn eenzaam en voelen zich eenzaam maar veel autisten hebben dit ook door ,maar kunnen er soms zo weinig mee ook al willen ze dit wel .Ik vindt het dan ook soms egoistisch dat sommige mensen na jaren huwelijk in 1 keer zeggen kan het niet meer komt door zijn autisme .Alle huwelijksproblemen die er dan plotseling zijn worden dan op het autisme afgeschoven .Zo ken ik het verhaal van iemand die 20 jaar getrouwd is geweest en daarvoor 5 jaar samen zijn geweest .Lijkt me dat je dus in die 5 jaar voor je huwelijk wel weet wat je in de kuip hebt ,vervolgens neem je kinderen waar je dus ook voor kiest bij die ,,autist ,, en dan in een keer kom je in een crisis ,die ook bij normale huwelijken voorkomen , en dan komt het allemaal in een keer door zijn autisme ……………..ja zal wel
LikeLike
Inmiddels heeft hij mij te kennen gegeven dat hij niet verliefd is op mij
Maar graag ons samen zijn niet wilt opgeven : bioscoop, uit eten of enkele keer andere aktiviteit …ik ben belangrijk in zijn leven geworden …hij heeft geen vrienden.
Nooit relatie gehad.
Soms vragen mensen die ons zien ofdat we een relatie hebben:(
Blijkbaar geven we allebei toch signalen uit?
We appen soms…hij is erg lief voor mij en pas zelf dingen aan voor mij…
Heb paar keer gelogeerd bij hem thuis…
Maar zodra we 1 of 2 dagen gezien hebben … Is hij vermoeid en wilt hij rust .
Laats vroeg hij aan mij waarom ik niet met een neutraal persoon niet ging praten voor het feit dat ik hem wel leuk vind maar andere mij niet…
Ik dacht ? Waarvoor? Ik kan het heus wel aan…
Onze vriendschap is er nog steeds…
Ik denk dat hij niet door heeft dat hij onbewust signalen aan mij geeft die door mij een verkeerde indruk geven… Ik tweifel dan ook … Misschien vind hij het eng en verschuilt hij achter het feit dat hij mij niet leuk vind…
Maar anderzijds ….waarom zou hij?
Hij is echt liefdevol naar mij toe…
Wat moet ik?
Tips?
Ik hou ook echt met mijn hart en ziel van hem…
We hebben aan blikken genoeg om mekaar zelfs te zien en te begrijpen en te praten…
LikeLike
Heb ook na 3 jaar gebroken met mijn vriend die een zware vorm van ASS heeft…jammer maar helaas ik ga het helemaal verwerken.
LikeLike
Tanja, ik hou ECHT van hem, en de begrippen zoals ‘geduld, begrip en belangstelling’ hebben tijdens zijn leven met hem een andere betekenis gekregen. En toch … redt dit onze relatie niet!
LikeLike
Het Greet, ik herken dat ook : dat botte gedoe (for no reason), haast geen enkele dag zonder spanningen, geen steun, geen begrip, geen hulp, geen affectie, … En ja, ook Ik heb het idee dat het niet enkel autisme is bij mijn vriend. Bij hem is het ook zeer regelmatig aantrekken en daarna weer afstoten en dan kan je het bekijken en zelf weer uit de put klauteren zonder zijn hulp… Amper menselijk te noemen. Het breekt je, bijna letterlijk.
LikeLike
Bibi, hier ook één en al desinteresse voor mijn/onze leefwereld. En de botheid … krijg ik er bovenop!
LikeLike
😦
LikeLike
Sophie, bij mij is dat ook zo : hij heeft echt NIEMAND meer enkel mij. Iederéén is hem zo beu ‘als kouwe pap’. Enkel ik blijf omdat ik weet dat hij een blanke pit is maar zeer moeilijk om mee samen te leven. Werkelijk niks van wat ik doe of laat maakt enige indruk op hem. Niemand begrijpt waarom ik met hem verder wil, ikzelf ook niet. Iedereen zegt dat hij een egotripper is die wéét dat ik ALTIJD terugkom. Ik zie dat compleet anders en ik hou echt van hem maar ik ga hier volledig aan ten onder. Ik heb gezegd dat het het beste is als we elkaar loslaten… Nu nog enkel daad bij woord voegen en helaas …
LikeLike
Dat vind ik ook Miek wat je schrijft : beiden aan de andere kant van de logica. Beter/mooier kan je het echt niet verwoorden.
LikeLike
Nou, beetje bij beetje reageert hij op watgene ik aan hem vraagt zoals ik het leuk vind als hij zijn baard korter doet …
Kledingkeuze…
Neem aan dat hij dat voor mij doet?
LikeLike
Alle respect voor uw reactie, maat hoeveel jaar u ‘gewerkt’ heeft met mensen met autisme zou geen element van uw argumentatie mogen zijn. U kan beslist ervaring hebben met enkele mensen, met hun eigenheid, maar volgens mij kan u daar alleen uitspraken doen voor de mensen die u hebt begeleid. Dat is een valstrik voor veel beroepskrachten.
LikeLike
Ho! J. Postma. Dat is mijn persoonlijke advies naar Juuls. Als hij haar signalen al niet oppakt.. zullen verdere signalen in een relatie überhaupt niet gezien worden. ik heb 8 jaar met mensen met autisme gewerkt, inlezen hoef ik niet.
LikeLike
Het is ook niet vol te houden! Het zuigt je leeg en je verliest jezelf. Ik heb hier al eerder mijn verhaal gedaan. Ben nu een paar maanden verder en heb voor mezelf en m’n dochter gekozen. Ik woon nu sinds ruim een maand op mezelf en het is een verademing!! Niet meer op onze tenen lopen, rust! En bovenal, er wordt weer gelachen!! Ik ga niet zeggen dat t makkelijk is maar ik ben blij dat ik die stap genomen heb.
Grts Bibi
LikeLike
En wat maakt dat u het volhoud?
LikeLike
Ik zit ook in zo’n situatie, het is zo moeilijk en zo lastig vol te houden …
LikeLike
*wel ik ben ook een knuffelautist alleen zal mijn persoonlijk stukje verhaal vertellen*
Ik heb dit boek niet gelezen maar wel de reacties op dit stukje forum.
dus ik kon niet stil zitten hier achter me scherm.
(Sorry het is een lange comment)
als ik eerlijk mag zijn en had een beetje geluk op school
aangezien toch lukte een connectie met een meid te vinden toen ik 16 was helaas is dit nogal slecht eindigt waardoor nu bindings-angst heb.
Ben 7 maanden met haar geweest en het knuffelen vond ze geweldig
Praten met haar lukte ook + ze was gezellig toen
alleen ik merkte dat ze zich schaamde of zo iets voor mij aangezien ze best lief kon blozen als we knuffelde.
En ja ik was haar trouw en weg van der als iemand met en roze bril.
alleen als je als 17 jarig meisje een vriend van 16 heb en je komt er mee thuis zomaar.
het moment dat ik in huis kwam is alles na de klote gegaan.
haar moeder controleerde me regelmatig en gaf me ex-vreidin toen der tijd veel pep talks enz
zelfs als we de deur uitgingen werdt ze vol gedreunt met 15 minuten gespreken.
wat bleek was haar moeder was op der 18 zwanger geweest en van uit dit drama was ik een ideaal doelwit voor der moeder. (+ ze had een zoon van ander man die veel ellende veroorzaakt had).
Van haar vader wis ik dat het mocht zolang het safe was alleen ik was 16 en vond knuffelen veel beter tijds verdrijf aangezien haar niet wou dwingen.
Aangezien ook soort respect tegen over haar had.
Maar het andere was ook zij MOEST presteren op school en MOEST een toekomst veiligstellen enz.
De sfeer in hun ouderlijk huis was moeilijk te begrijpen voor mij aangezien wel van me (ex) vriedin hield alleen ik had regelmatig problemen op een geven moment aangezien steeds kreeg ja RUZIE door jou of kom nu niet want je ben niet welkom.
Je heb dit en dat verpest jij en ik horen niet bij elkaar.
wil op straat niet je hand kreeg ik opeens te horen.
me vriendinnen willen dat wij 2 ophouden enz.
en dit bleef opbouwen.
Ik voelde me steeds meer slecht en vroeg me steeds af wat probleem was aangezien ik echt niet to last wou zijn.
*En dan vreemde dingen.*
Helemaal Disney gek als er iets uitkwam aan films of haar favoriet karakters
dan was het net een klein meisje weer.
Denk dat ze vroeger disney mocht kijken als een soort beloning?
als ze bij mij ouderlijk huis was deed ze nergens moeilijk over
er werd geen toezicht op haar gehouden.
ze bleef laat op las haar boek tot 2 uur in de avond sprong zomaar in mij bed rond 8.00 in de ochtend
vroeg mij ook wat ze kon gebruiken enz in huis
ze had overal toegang op terwijl als ik in hun huis was werd eigenlijk niks me toegeven werd.
deed gewoon haar zin was rustiger enz.
wou soms heel vroeg na huis in de middag. om 12.00
*geen probleem gedaan maar als nu na terug kijk klopt er van alle kanten iets niet.*
na mij gevoel heeft ze uitgemaakt met mij ivm door ander mensen.
aangezien ik wel voor haar koos maar zij uiteindelijk niet voor mij.
heb nog nooit zo ongewenst gevoeld in me leven.
Uiteindelijk ben ik gedumpt op het einde met de meest stomme excuses.
ik vroeg haar waarom neem je met iemand een relatie?
ze zei omdat het zo hoort in leven met iemand te zijn.
Ik zei nee is pas zo als je van iemand houdt.
en ik hou van jou.
toen werd ze boos en begon me compleet af te katten
daarna kreeg ik wil je nooit meer zien of iets van je horen.
Na 3 dagen kreeg opeens en bericht ze heeft met een ander jongen.
Toen ben ik compleet door de grond gezakt en kon der wel afknallen.
aangezien het leek dat ik haar blijkbaar niet genoeg te bieden had.
sinds dien nog paar meiden die me opeens interessant vonden maar toch niks met me wouden.
zo 1 dags date of 2 dagen ding.
daarna werd het steeds moeilijker nog iemand te vinden die met me wou praten op die school
er was blijkbaar zat geroddeld achter me rug en ook toen me ex nog aanwezig was geweest had ze een spoor van onwaarheden verspreidt.
ik was al niet populair en werd al getreiterd maar dit was natuurlijk weer goed materiaal voor die eikels.
van meeste gezeik kwam ik af door heel creatief informatie rondt te dealen op school langs alle regels enz maar ik kreeg info terug en om met rust gelaten te worden vielen ze me niet lastig anders had je geen informatie.
voor mij was het overleven en je vmbo KB papier halen.
door alle shit heen.
Uiteindelijk pak jezelf dan weer op en wil je door sukkelen.
ik ging me maar in school verdiepen helaas waren mooie cijfers ook niet een genezing.
aangezien ik van het VMBO KB af kwam met een lijst waar ik overal op het MBO mee binnen kon lopen. tot zelfs BOL4 nivaues (die ik later blijkbaar niet aankon)
viel uiteindelijk uit en inslaap in klassen of ik kon het niet aanleren of bijleren meer.
kreeg ruzie met mentors of leraren. kreeg brieven dat ik een probleem kind was enz.
dat in feeënland zat enz.
opgeven moment had die school verlaten en probeerde ik een 2de stap op een BOL3 nivaue
ik werd weer zonder problemen aangenomen.
en ik ging weer bijna op de zelfde manier er uit.
in de tussentijd van mijn school faal carrier kwam ook terecht bij de GGZ en moest ik allerlei testen afleggen.
pas op me 19de hadden ze een beeld van mij dat ik eigenlijk autisme heb en dat ik in al die jaren alleen maar heb overleefd.
+ dat mijn dove broer de meeste structuur in mijn ouderlijk huis had gemaakt waardoor het niet opviel dat ik anders was aangezien ik gewoon meeliften met het systeem dat we hadden.
Op het moment ben ik nu 21 jaar oud het verleden verander ik niet
hoe ik leef bepaal ik zelf maar de trauma’s heb ik nog steeds.
wil heel graag weer een leuke vriendin in me leven want mijn ouders blijven er ook niet en mijn doven broer is een vrij gevochte jongen waarmee het ook moeilijk is te praten soms.
daarnaast ik heb me opa’s al zien overlijden is maar een kwestie van tijd
ik zal uiteindelijk toch iemand naast me zij nodig hebben om mee verder te lopen in de toekomst.
En dan hoop ik toch op een leuke vriendin
Heb met veel moeite mij rijbewijs B gehaald en kan die man op ze kale kop kussen dat hij wel iets in me zag die me het geleerd heeft.
Heb helaas geen werk en zit met een wajong op moment.
ik probeer aan werk te komen alleen is moeilijker dan de mensen denken.
wat ik tegenwoordig doe maakt me blij
na auto meetings gaan en club dingen doen proberen beetje sociaal te zijn.
me auto pimpen en mezelf vrij vechten voor me eigen weg.
zolang ik geen meisje tegen kom die me wil dan hou ik wel van me auto.
ik moet iets als afleiding hebben.
ook al vinden mensen het raar dat het me lukt.
ik doe iets waar wel van hou na al die jaren.
ben niet perfect en zal ook nooit zijn
sorry als het lang is maar kan zo een boek schrijven over wat ik al mee maak met wat mensen normaal vinden in een wereld die ik soms totaal niet meer kan volgen.
dit is maar een stukje.
alleen het lijkt als gister en het doet zeer.
mag misschien een man zijn maar wij kunnen ook janken
daarnaast dacht ik een paar weken geleden nog dat het fijn zou zijn om niet meer te leven
aangezien ik me steeds moet bewijzen voor mij gevoel en dat als niet lukt me veel wordt kwalijk genomen en dat me laatste werkgever me gewoon tot een zelfmoordneiging heeft gebracht met hulp van een herintegratie bedrijf die niet voor mij opkwam wat uiteindelijk opliep met bedreigingen en intimidaties en onwaarheden.
met daarop nog allerlei verwensingen die na me toegegooid kreeg.
uiteindelijk heb ik mezelf weerhouden er van en is niet terug gekomen de neiging.
alleen ik wil dit niet ik wil leven
de frustraties lopen van heel me lichaam en elke keer ben bozer aan het worden door onbegrip.
is een strijdt deel te kunnen nemen aan een maatschappij waarbij ik mij niet welkom voel.
Ik weet niet hoeveel autisten zich het zelfde voelen als mij
alleen mijn hart is aardig stuk.
als overleven onze enigste keuzen wordt
wat dan voor de toekomst die nog komen moet?
LikeLike
Ik herken heel veel van wat er allemaal vertelt wordt. Ik heb zelf sinds kort een diagnose autisme en add, een relatie van ongeveer 17 jaar. Vroeger werkte ik bijna altijd om te zorgen dat ze thuis niets tekort zouden komen, was dus niet veel thuis en liet mijn vrouw alles alleen doen. Ik dacht altijd dat het goed ging, zij regelde thuis alles had nergens geen omkijken naar, kreeg zo veel liefde en zorg, maar ik gaf haar het verkeerde terug, alleen materialistische dingen. Nu is zij totaal ingestort, ik heb nu een groot schuldgevoel over de achterliggende jaren, ik heb het nooit geweten dat ik door mijn gedrag haar langzaam psychisch afbrak. Het is van iemand met autisme vaak geen onwil, maar onkunde, niet begrijpen wat er van je verwacht wordt. Nu ik dit weet heb ik echt een diep medelijden met haar, maar weet echt niet hoe ik dat haar kan laten weten. Het vertrouwen in wat ik zeg en beloof ik weg, omdat ik veel dingen beloofde te doen maar het niet kon waarmaken.
LikeLike
Mijn man heeft geen officiele diagnose, maar ik herken als partner zoveel in de struikelblokken zoals her en der omschreven, dat ik het zeker denk te weten dat hij een vorm van autisme heeft. Het is lastig, want rondom belangrijke beslissingen, toekomstplannen of de kinderen voel ik me vaak heel alleen staan. Maar andersom voel ik ook zijn liefde, dat hij het echt niet express doet en dat hij absoluut het beste met mij, met ons, voorheeft. Op momenten dat we kunnen ontspannen, onze gezamenlijke interesses delen en de druk van de ketel is, kunnen we heel fijn genieten. We hebben lieve mensen om ons heen en het gaat verder goed met ons… Ik probeer het te zien als een uitdaging!
LikeLike
Ik heb zijn antwoord en helaas ik heb ook nog te maken met een 37 jarige. Man die nog nooit relatie heeft gehad/ gezoend…
Wil wel mij in zijn leven..
Hij heeft weinig sociaal contact zegt hij…
We zijn dus vrienden…
Hij is erg lief en begaan met mij…
En vangt nu wel de signalen van mij….
Gaan samen naar bios/ uit eten. Whats appen veel en af en toe bellen we…
Hij zegt om mij te geven en wil tijd met mij doorbrengen..
Hoe moet ik dit opnemen dit alles in zijn geheel?
Hij weet hoe ik over hem denkt en voel:)
LikeLike
dank jullie voor jullie reacties, mijn ervaring in verleden relaties is, dat ik me dan juist erg eenzaam voel, omdat ik het gevoel heb niet begrepen te worden, en ik me kan verbazen ( maar ook amuseren) over de aannames, vaste denkpatronen, en hoe iedereen in kudde wil lopen..dus ik deel je mening,
maar ik voel me eigenlijk altijd eenzaam onder mensen, en niet als ik alleen ben.
een relatie is gecompliceerd, en ook een spiegel soms voor je eigen gedrag,
je kunt er veel van leren, als je een goede partner treft,
daarom is het wel wijs om contacten aan te gaan, en soms in het diepe te springen,
maar vooral dat laatste is erg moeilijk, zelfs voor nt’ers
LikeLike
Dat lijken eerder groepsgebonden dan maatschappelijke gebruiken, en in onze tijd besteedt men toch, vergeleken met vroegere tijden, behoorlijk wat energie om relaties e.a. te doen slagen. Ik erger me soms dat er veel te veel energie wordt gestoken in wat eigenlijk niet werkt. Mijn vriendin ( met autisme) en ik zijn al van in het begin bij een auticoach omdat het soms moeilijk is te weten wat de prioriteiten zijn in communicatie, en hoe,we elkaar voldoende ruimte kunnen geven. In een gemengde relatie is die ruimte nog veel moeilijker, merk ik. Een kamer voor jezelf of voor de andere, eventueel met bed, is daarbij geen luxe.
LikeLike
je hebt 200% gelijk dat het rekening houden met elkaar in een relatie van beide kanten moet komen.
maar niet iedereen doet dat.
zie reactie bij tanja
klopt voor een deel.
mijn eenzaamheid verdwijnt volledig in een relatie. volledig. en komt ook niet terug.
maar als single, constant aanwezig.
LikeLike
er wordt te snel opgegeven. te snel vooroordelen. er wordt nauwelijks geluisterd.
interactieve communicatie staat de laatste jaren op een laag pitje.
dat dacht ik dus ook.
maar het meerendeel heeft geen geduld en geen begrip. wat moet je dan?
LikeLike
@ J. Postma Volgens mij gaan relaties toch vooral tussen mensen, die met elkaar omgaan. Als dat iemand zonder je autisme/asperger is, zal je dus evenveel met haar niet-asperger (en al die andere elementen die haar eigen zijn) om moeten kunnen. Verder heeft elk zo zijn gevoeligheden die je volgens mij wel leert kennen als je van elkaar houdt.
Net als Tanja kan ik me ook niet meteen een beeld vormen van die ‘vreemde normen en waarden’.
Die chronische loneliness gaat volgens mij ook altijd weg eens je in een goede relatie zit, die blijft voor een stuk, en komt zo nu en dan heviger terug.
LikeLike
@J.Postma, wat zijn de vreemde normen en waarden in de huidige maatschappij?
ik denk dat het zeker geen gemakkelijke opgave is om een relatie te hebben met een autist,
maar als je echt van elkaar houd, en met geduld, begrip en belangstelling kom je wel een heel eind?
LikeLike
ho! mik, niet alle autisten zijn hetzelfde! lees je eerst even in over autisme voordat je die conclusie trekt.
LikeGeliked door 1 persoon
wel weer typisch dat ik juist volledig buiten dit plaatje val als “knuffelautist” 😛
openbare affectie en romantiek is voor mij niet moeilijk.
gescheiden slapen? absoluut niet!
maar doordat de huidige maatschappij zulke vreemde normen en waarden er op na houdt, is het de laatste tijd voor mij onmogelijk om een vrouw tegen te komen die met mijn asperger om kan gaan.
hence: chronic loneliness.
LikeLike
Beste Barbara, ik kan me indenken hoe je je voelt. Ook ik ben vreselijk onzeker, we kennen elkaar nu 9 jaar. Onze oudste dochter 2,5 en de jongste net 1 jaar. De jaren ervoor hadden we een top relatie, nooit wat gemerkt, buiten dat hij erg netjes was en gestructureerd, maar dat vond ik toen wel prettig. Na de geboorte van onze oudste dochter, eigenlijk tijdens de zwangerschap al, veranderd hij ontzettend. Ik kreeg zw-vergiftiging waardoor ik niet veel kon doen en weken in het ziekenhuis lag. Daarna werd onze dochter geboren met een Erbse Parese, geelzucht en regelmatig ziek, inmiddels ook 2 x geopereerd. Dat paste natuurlijk niet binnen zijn structuur, alles veranderde, we hadden veel drukte en verantwoordelijkheid, veel zorgen om onze dochter. Hij werd steeds chagrijniger, kleineert me, ging steeds minder in huis doen, waardoor alle verantwoordelijkheid op mij terecht kwam. Totaal geen bezorgdheid om de gezondheid van mij of de kleine meid. Ik voelde me met mijn verdriet zo eenzaam, je hoopt dit samen met je partner te kunnen delen, maar als ik wilde praten werd hij telkens boos of zei dat ik niet zo moest lopen te zeuren. Ik trok me steeds meer terug in onze relatie, toen het eigenlijk goed ging met onze dochter, begon mijn partner ook weer langzaam op te bloeien. Onze 2de dochter werd geboren, ook hier waren de echo’s tijdens de zwangerschap niet goed, wederom stress, na de geboorte anderhalve maand in het ziekenhuis gelegen, omdat ze niet wakker wilde worden, achteraf bleek ze prematuur en had in een couveuse moeten liggen, maar destijds dachten ze aan een hersenafwijking. Mijn partner moest voor mijn oudste zorgen, ik zag hem maar een uurtje per dag samen mijn dochter, hij was er nauwelijks voor me, lig je daar als kraamvrouw met veel zorg en, angst en verdriet. Geen arm om me heen, geen goed gesprek. Terwijl hij aan het begin van onze relatie een en al oor was en hele goede gesprekken kon voeren. Ik heb regelmatig aangegeven dat ik het op deze manier niet wil, hij heeft nu wel hulp gezocht bij een psycholoog, meestal gaat het een week goed, maar zodra er enig stress is, dan vervalt hij in zijn oude patroon. En eerlijk, op dit moment ben ik gesloopt, mijn meiden zijn regelmatig ziek, de nachten zijn voor mij, ik werk en overdag gaat gewoon alles door. De weekenden gaat hij boodschappen doen, want die tijd heeft hij nodig voor zichzelf, zit merendeels achter zijn PC of TV en ik ben toch weer met de kinderen bezig, kortom , ik kom weinig toe aan mezelf. En als ik een keertje met vriendinnen ga eten, krijg ik gelijk een opmerking, ga jij weer lekker, laat mij de avond alleen, ik ga nooit! ( nee, maar jij hebt ook geen vrienden, zoekt ook geen contact, denk ik dan!) Het klinkt allemaal heel negatief, dat gevoel heb ik ook vaak, maar een keerzijde is er ook. Als alles goed gaat is hij ontzettend lief, leuk, gezellig en heeft humor. Dat is ook de reden waarom ik nog steeds bij hem ben, ook al twijfel ik regelmatig wat ik moet doen, ook omdat ik de mindere periode niet prettig vind voor de kindjes, zij merken heel goed dat papa verkeerd bezig is en zien mij soms verdrietig. Maar ik wil ook niet zo maar even ons gezinsleven uit elkaar rukken. Wat wijsheid is weet ik niet, mijn eigen geluk opgeven voor de kindjes en proberen te accepteren hoe mijn relatie is. Of uit elkaar gaan, dat de kindjes hun vader weinig zien en eronder lijden dat er geen gezin meer is. Is dat jou gevoel ook een beetje?
LikeLike
Beste,
Ik zit met hetzelfde probleem ….,ik heb sinds enkele weken nu eindelijk door dat mijn man…,na 14 jaar huwelijk …,autisme heeft …,zijn vader heeft dit ook,blijkbaar erfelijk ….
Hij is zelfstandige en we werken tezamen …,Savonds moe,weinig nog kunnen verzetten,ik sta er vaak alleen voor …,kids zijn nu 11 en 13,we leven gescheiden maar onder 1 dak …. Wat moet ik doen?,hierboven staan zoveel kenmerken die ik herken …,oh my god ….,ik heb een goede familieband,vriendschapsbanden …,hij juist niet,spijtig mr ik laat me niet veranderen voor hem ….
LikeLike
Ik zou doorlopen. Het bespaart je een hoop ellende en eenzaamheid. Ik heb ook een relatie met een jongen met ws autisme. En geloof me, ik heb al eens eerder een berg overwonnen. Maar dit.. breekt me af tot aan de enkels
LikeLike
Heel herkenbaar… Waarom durf je het niet aan? Omdat je erg veel van deze man houdt je chemie alles,in je hart weet je dat je hem zal missen.Hij is je spiegel in hem vind je iets van jezelf je houdt van zijn puurheid.Ook ervaar je zijn liefde voor jou ook al is die uiting daarvan anders dan bij niet autistische mannen.Soms is het allemaal heel erg moeilijk…
LikeLike
Ik lees heel veel herkenbare reacties. Ook ik heb een man met autisme, in het begin van de relatie merkte ik alleen op dat hij zich erg ophaalde aan structuur, maar goed, dat hebben meer mensen. Inmiddels hebben we 2 kindjes, 1 en 2 jaar. Sinds die tijd is hij erg veranderd. Hij is totaal niet oplettend met de kindjes, er komt heel veel op mijn schouders neer. S ávonds gaat hij zitten, is moe en neemt zijn rust, terwijl ik ook gewerkt heb en dan nog 2 kindjes naar bed mag brengen. Ik leerde hem kennen als een positief type, die echt heel veel in het huishouden deed, nu is daar niets meer van over. Als ik ziek ben, krijg ik alleen maar botte opmerkingen, ipv begrip of misschien enigszins wat zorg van zijn kant. EN zoals velen, voel ik me echt alleen in de relatie. Toen Mijn jongste dochter 2 maanden was, ze anderhalve maand in het ziekenhuis lag, wilde hij ineens bij me weg, dit vertelde hij uit het niets, hij had zelfs al dingen geregeld, na veel gesprekken met mijn ouders wilde hij toch bij me blijven. Dat hebben we ook gedaan, maar sindsdien voel ik me erg onzeker in de relatie. Ik voel me steeds ongelukkiger en bang voor zijn wisselende reacties en stemmingen. Ik merk ook aan de kindjes dat ze eigenlijk alleen maar steeds meer naar mij toe trekken, mijn oudste dochtertje wil al bijna niets met hem van doen hebben. Ik heb vaak veel verdriet, maar kan het met niemand delen. Ik denk regelmatig, zal ik vertrekken met 2 kindjes, maar hoe moet dat dan? Ik moet meer gaan werken, een huis zoeken, er komen wat financiele problemen etc. Aan de andere kant is er nog wel een deel aan hem waar ik van houdt. Dit houdt me vaak bezig, de vraag, wat ik moet doen? Ik weet ook dat ik met hem niet volledig gelukkig kan worden en kan me wel voor mijn kop slaan dat ik dit alles niet gezien heb aan het begin van onze relatie, hij is totaal iemand anders sinds de komst van onze kinderen en begrijpen wat ik bedoel als ik met hem praten wil, doet hij niet, het enige wat hij kan uitten is woede!
LikeLike
@ Juuls : vertel het hem gewoon want inderdaad – signalen pakt hij hoogstwaarschijnlijk niet.
Hij zal ook vertellen of hij verliefd op jou is, of niet, Verwacht geen, of weinig romantiek zoals mensen zonder autisme dat gewoon vinden.
Als je erin slaagt om hem te nemen zoals hij is en hij houdt ook van jou, kun je een heel mooie, maar anders soortige liefde ervaren dan je gewend bent.
LikeLike
Ik ben verliefd op een man die vlgs mij ook licht autisme heeft….
Ik weet niet hoe ik hem moet laten blijken dat ik verliefd bent op hem….
Hij pakt mijn signalen niet:(
LikeLike
@Greet
Hallo Greet, het is goed dat je nu voor jezelf hebt gekozen want inderdaad, je gaat aan zo’n ongelijke relatie onderdoor en je leeft maar één keer, dus dat moet je niet laten gebeuren.
Geen autist is hetzelfde, zoals geen enkel mens zonder autisme ook hetzelfde is en het is heel goed mogelijk dat jouw ex niet alleen ‘maar’ autisme heeft.
Zulke bijkomende stoornissen bemoeilijken een juiste diagnose , ook omdat het vaak maar een momentopname is van hoe de persoon op dat moment is en hoe degene tegenover hem daar weer op reageert.
Dat je het 30 jaar met je ex hebt uitgehouden vind ik heel knap, en het is moedig om nu de stap genomen te hebben om ermee op te houden.
Ik hoop dat je de rust en zin vind om leuke dingen te gaan doen en wens je prettige feestdagen toe 🙂
LikeLike
Dag Dina, Bibi, Sofie,
ik ben sinds de zomer van dit jaar gescheiden van mijn man. ik herken toch wel heel veel van wat jullie schrijven, ook dat botte! hij heeft in november vorig jaar de diagnose autisme gekregen. Na 30 jaar wist ik eindelijk welke onbekende partner er mee zat in mijn huwelijk! De diagnose was duidelijk en voor mij vielen er zoveel dingen op zijn plaats toen ik het hoorde. ik heb er nog altijd spijt van dat ik het huwelijk heb moeten opgeven maar ik ging er aan kapot. Geen enkele dag was zonder spanningen, geen steun, geen begrip, als je ziek bent moet je gewoon doen als anders ook al sta je amper op je benen, geen hulp,…. ik kon dat niet meer aan, ik ben 50 en wil toch nog wat met mijn leven. Met hem zou dat niet gegaan zijn. Met ouder worden werd het met hem erger vind ik dus ik zag het niet zitten om zo verder te gaan. ik bewonder de partners die het wel kunnen maar voor mij hoeft het niet. toen de diagnose werd gesteld werd er ook bijgezegd dat er mogelijks nog bijkomende psychiatrische stoornissen zijn (ik dacht zelf dat hij de diagnose Borderline zou krijgen juist omwille van dat botte, dat u doen draaien en dan toch weer doen vallen, ….) Het is toch iets vreemds dat autisme, wie het niet heeft zal nooit weten wat het is volgens mij ook al lezen we nog alle boeken die er over bestaan. ik heb het boek van die Rudy ook gekocht en vind een aantal zaken heel herkenbaar!
welke beslissing jullie ook nemen; ik zou zeggen(klinkt misschien raar) maar wees ook wat egoïstisch, zorg vooral goed voor jezelf. ik heb dat moeten leren en dat bleek de enige manier te zijn om het toch nog 30 jaar vol te houden.
LikeLike
Hoi Sam, ja ik weet wel dat mevrouw Simone dat stuk geschreven heeft en dat het niet op jou en Roos slaat. Het is juist een duidelijk en begrijpelijk verhaal.
Maar ik antwoordde op het verhaal van Bibi 🙂
Omdat er ‘beantwoorden’ onder haar reactie staat dacht ik dat het een antwoord aan haar alleen was, niet een algemeen antwoord. Ik zal voortaan “@” erbij zetten als ik op iemand in het bijzonder reageer.
Wat Bibi beschrijft vind ik op een persoonlijkheids stoornis lijken. Ik ken intussen een paar mede-autisten en hoe langer ik ze ken , hoe meer ik juist de indruk heb dat zij zich erg veel van andere mensen en hun lief en leed aantrekken. Ze kunnen er alleen niet altijd adequaat op reageren, maar lijden en mede-lijden doen ze zeker. Dat weet ik heel zeker.
LikeLike
Zo herkenbaar….zit met hetzelfde dilemma! Maar hoe lang hou ik dit nog vol! Sterkte….of misschien heb je al de beslissing genomen mei—-dec.
LikeLike
Het is zwaar en met deze feestdagen is het het ergste. Hoe komt dat nu toch…Ik kan maar niet de beslissing nemen om hem te verlaten. Hij heeft niks niemand, geen familie (op een broer na die hij nauwelijks ziet) ook geen enkele vriend. Mijn kinderen (van mijn vorige man) van 25 en 23 zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Niemand begrijpt waarom ik bij hem blijf en iedereen ziet dat we niet bij elkaar passen. Maar waarom durf ik het niet aan?
LikeLike
Een fantastisch boek, of liever 2 boeken, die ik heel graag heb gelezen.
Als woonbegeleidster van personen met autisme merk ik dagelijks hoe sterk de overeenkomsten zijn tussen wat mevrouw Simone beschrijft (door u mooi vertaald en samengevat) en het gedrag van onze cliënten met autisme. Tenzij die allemaal een persoonlijkheidsstoornis zouden hebben natuurlijk (wat bij mijn weten niet zo is).
Ik vind het ook terecht wat u schrijft in uw laatste reactie. Normaal of goed functioneren neigt volgens mij toch naar etiketten kleven. Wij trachten dat te vermijden. Mensen met autisme hebben, net als andere mensen uiteraard, sterktes en zwakten, en die liggen meer uiteen, en zijn uniek.
LikeLike
Dag Dina, voor alle duidelijkheid is het mevrouw Simone die dit gedrag beschrijft. Of zij het juist heeft, weet ik niet, maar ik vond het wel een interessante invalshoek.
Ik hoop dat het voor jou duidelijk is dat niet alle blogs te maken hebben met mijn partner en mezelf.
Wat Rudy Simone in haar boeken beschrijft, komt wel herkenbaar over voor mij. Ik weet niet of het op mezelf van toepassing is, maar ik kan me wel wat mensen met (een diagnose) autisme voor de geest halen die ‘bot’ (of is het ‘scherp’) uit de hoek komen en ongevoelig lijken of genoemd worden.
Ik kan me moeilijk uitspreken over hun functioneren, maar volgens mij is dat niet normaal tot redelijk functionerend maar eerder ‘disharmonisch’ (dus met extremen, moeilijk zichtbare extremere sterktes en verscholen diepere zwaktes).
Ik heb de indruk dat zo’n botte of scherpe of ongevoelige reactie eerder een reactie is op het aanvoelen van onduidelijkheid, onvermogen of een (te) complexe situatie en niet meteen tijd of energie vinden om ‘gepast’ te reageren.
Bij iemand met een persoonlijkheidsstoornis is dat gedrag minder sporadisch, denk ik, maar in het algemeen.
LikeLike
Ik weet nou niet of dat typisch autistisch gedrag is, dat botte en ongevoelige wat jij beschrijft.
Het lijkt mij meer een persoonlijkheids stoornis dan autisme.
Ik ben maar een leek maar wel autistisch en veel autisten worden dan wel ongevoelig genoemd maar het tegendeel is vaak waar.
Ze zijn vaak juist zeer (over)gevoelig voor het leed van anderen maar kunnen daar niet altijd de juiste – voor mensen zonder autisme – woorden en handelingen bij vinden. Wat jij beschrijft heb ik nog niet gezien bij normaal tot redelijk functionerende mensen met autisme.
Ik zou zeker nadenken over de toekomst want als je hier niet uitkomt met je partner is dat niet goed voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid van alle betrokkenen.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar, een man met mogelijk een autime stoornis en er niets van willen horen. In zo’n situatie zit ik ook. Loop in mijn relatie al jaren op mijn tenen en kon de vinger er niet opleggen. Een half jaar geleden ben ik met spoed opgenomen geweest op de ic en heb daar 2 weken aan de beademing gelegen en ben echt door t oog van de naald gekropen. Na thuiskomst begon de ellende, er was geen enkel begrip dat ik dingen niet kon. Mijn partner steunde mij in geen enkel opzicht, ik stond overal alleen voor. Samen de heftige ic periode verwerken was er niet bij. Erover praten wilde hij niet, geen arm om me heen als ik het zwaar had. Heb van hem geen enkele emotie gezien………. Daarbij kwam er bij mijn 13 jarige dochter uit dat zij in die 2 weken niet gesteund is door haar vader, zij voelde zich vreselijk bang en eenzaam die periode. Dat doet pijn als je kind dat zegt!! Als ik daarover met mijn partner wil praten krijg ik alleen te horen dat hij tbook zwaar had. Ik geef hem nergens de schuld van en geef hem ook aan dat het miss puur onvermogen is. Daar wil hij niets van horen, alles ligt aan mij. Zo langzamerhand ben ik op en denk er steeds meer aan om maar weg te gaan. Zelfs mijn dochtertje vroeg onlangs waarom ik blijf bij iemand die alleen maar bot is! Tja………… Zelfs om de relatie met zijn dochter evt te verbeteren wil hij niet met de huisarts gaan praten. Voor mijn gevoel houd dan alles op, ik wil de rest van mijn leven niet op eieren lopen!
Groeten Bibi
LikeLike
Dank voor je reactie Sophie. In het geval dat jij/u beschrijft, zie ik vooral wrijvingen in de partnerrelatie. Ik twijfel niet dat jij er autisme in ziet, en dat kan heel goed zijn, maar zonder nader onderzoek is dat maar een van de mogelijke verklaringen.
Zonder dat ik uitspraken kan doen over jouw situatie, zou ik je aanraden zelf iets te doen met je aanvoelen van toenemende isolement (tenzij ik dat verkeerd verstaan heb). Dat kan gaan van vertrouwenspersonen om je heen waar je terecht kan, een verkennend gesprek met een hulpverlener, een telefoontje met de autismetelefoon of aansluiten bij de online-community van de Vlaamse Vereniging Autisme. En blijf meelezen met deze blog.
LikeLike
Ik voel met je mee. Kan het me zo voorstellen.
LikeLike
Maar wat als je een man hebt die niet in wil inzien dat hij mogelijk een verwante stoornis autisme heeft en het zelf niet geloofd en het niet wil laten onderzoeken. Ik glij steeds verder weg in onze relatie en in eenzaamheid. Ik ben hem steeds maar aan het verdedigen en verzin allerlei smoezen naar familie vrienden en kennissen toe.
LikeLike
Er zijn vast nog wel meer alleenstaanden als ik. Het hele relatie gebeuren is
mij te vermoeiend, letterlijk. Ik kan verder wel houden van iemand, wel lastig hoor.
Niet autisten hebben ook relatieproblemen nietwaar ?
LikeLike
Mijn vriend heeft klassiek autisme, maar ik heb zelf pdd-nos dus ik begrijp hem over het algemeen wel. Maar wij voelen echt wel een verbondenheid tussen elkaar hoor, we zijn ook echt verliefd op elkaar. Het is onzin dat wij auti’s niet verliefd kunnen worden, wat men weleens beschrijft. We zijn eerder overgevoelig en weten niet naar welke gevoelens we nu wel en welke we nu niet moeten luisteren(moeite met details en het grote plaatje uit elkaar houden). Vandaar ook dat sommige autisten, zich misschien op een niet passende manier gedragen, maar zo zijn ze lang niet allemaal, zoals ook al gezegd word elk mens verschild ook van elkaar. En autisten kunnen ook van elkaar verschillen, soms weleens zo erg als dag en nacht.
LikeLike
Ja bij ons leek t zo mooi om vroeg in t huwelijksbootje te stappen. Nu na bijna 5 jaar komen we er toch achter dat we beiden een andere taal spreken. Hij kan zich niet uit zijn patroon halen. Ik ben zeer flexibel en dat geeft vaak problemen. Het is zeer eenzaam, er is wel sprake van vertrouwen en gelukkig ook echte liefde. Daar haal ik mijn energie uit.
LikeLike
Tja….. Ik ben getrouwd met een man met Klassiek Autisme, en mijns inziens is het helemaal niet kort door de bocht van mevrouw Simone. Het is eerder de broodnuchtere waarheid. De trieste waarheid moet ik zeggen. Want wat is het schrijnend, allebeide aan een ander kant van de logica en de waarheid ligt ergens daar waar je hem niet kan vatten samen.
Er is geen relatie op een diep niveau, er is slecht de veiligheid van het vertrouwde leven samen. De opgebouwde, gedeelde herinneringen, en in ons geval ook een zoon.
Ik blijf er voor vechten. In mijn ogen verdiend elk mens een samenleven met anderen. Maar ik weet niet hoelang ik het nog vol houd…..
Het is en blijf een verzorgende rol. Met heel veel geven, en weinig ontvangen. Voor beiden, Want ook ik kan zijn taal niet spreken, Net zomin als hij de mijne.
Het is eenzaam.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja…lijkt me allemaal nogal kort door de bocht van mevrouw Simone.
En samen slapen…nee hoor ,ik heb al jaren mijn eigen bed, maar meer omdat ikzelf zo’n rommelig slaper ben en niet mijn partner .Die is meestal zo moe van de dag dat hij om 11 slaapt tot 7 uur .
LikeLike
Heel mooi gezegd, denk ook dat het over het algemeen ook heel juist is ! Voor mensen die van anderen afhankelijk zijn om gelukkig te zijn. Geen al te goede zaak.. wie zijn geluk zelf wil maken en de ander desondanks graag kan blijven zien, is het een relatie met de nodige uitdagingen…
LikeLike