Sommige autisten brengen hun dagen stil door, in zichzelf gekeerd, afkerig voor elke vorm van contact. Anderen ravotten de dag door, terwijl de wereld aan hen voorbij vliegt.

Sommige autisten leren het maar niet om dankbaar en beleefd te zijn, anderen zijn zo rad van tong dat je de indruk krijgt dat ze de zinnen die ze spreken ook echt verstaan.

Sommige autisten lachen en kletsen zonder op te houden, anderen zijn van weinig woorden en zeer nuchter. Sommigen autisten zijn wanhopig en vervuld van melancholische gedachten, voor anderen is er nooit een vuiltje aan de lucht. Voor hen lijkt de zon altijd te schijnen.

Voor allen blijft autisme een ellendige voorbereiding op het leven zonder autisme. De sociale etiquette in het leven heeft enorm veel valkuilen om in te trappen. Autisten zijn daar meesters om erin te trappen.

Maar hoe leer je mensen te doorzien wat niet te zien is? Hoe fladder je door de wereld wanneer je geen aanleg hebt om te fladderen?

Wanneer ik aan volwassenen de essentie van mijn leven uitleg, stoot ik steeds op een verbaasd gezicht en altijd diezelfde diepe zucht. Ze zeggen allen dat ik er helemaal niet zoals een autist uitzie. Ik antwoord hen dan dat ze gelijk hebben. Ik behoor immers tot de milde gevallen en heb dus veel geluk gehad.

Sinds mijn 21^ste leef ik in een eigen woning en verdien ik zelf mijn brood. Omdat ik, in tegenstelling tot vele andere autisten, niet moet leven met een handicap die veel ondersteuning in zelfredzaamheid vergt, kan ik elke dag doorbrengen zonder veel op te vallen. Aan deze onopvallendheid heb ik wel hard moeten werken.

Een paar geleden nog had ik nochtans de indruk dat ik in alles gefaald was. Dat ik nooit zou bereiken wat iemand tot een volwassen mens maakt.

Vandaag is dat gelukkig helemaal anders. Mijn stem klinkt levendig en fris. Mijn gezicht toont duidelijke gevoelens. Mijn handen weigeren niet langer de gebaren te maken die bij de woorden horen. Mijn blik komt graag tevoorschijn voorbij mijn vleermuisogen.

Maar mijn soort humor, die anderen vaak deed lachen, het soort waar niet-autisten geen kaas van hebben gegeten, is gelukkig wel gebleven. En geen lezer zou zich ooit het plezier kunnen voorstellen dat het mij doet af en toe vreemde, schattige woordjes in mijn boek te kunnen gebruiken.

Buntschatten und Fledermaüse: Mein Leben in einer anderen Welt / Axel Brauns (Hoffmann und Campe, 2004)(eigen vertaling)