Veertig jaar geleden was het allemaal niet zo bekend. Dat was mijn pech. Mijn moeder voelde wel dat er iets was maar ze kon er niets mee, en ze had geen tijd voor nog meer problemen dan ze toch al had.

Niet begrepen worden, en alles voor me invullen. Precies dat invullen wat ik niet bedoelde. Keuzes maken die niet van mij zijn. Precies datgene dat vierkant tegen mijn gevoel ingaat. Goed opletten en doen wat er gezegd wordt. Niets fout doen. Geen erkenning krijgen, geen vertrouwen krijgen, niet mijn eigen neus mogen stoten, overbeschermd opgevoed worden. Alles krijgen en toch niet datgene krijgen wat ik werkelijk nodig heb. Alleen wanhoop en chaos.

Zo kwam het dat ik mijn leven lang probeerde te bewijzen dat ik het kon. Ik probeerde mijn omgeving te overtuigen. Het waren eigenlijk kreten naar mezelf. Ik probeerde uiteindelijk mezelf te overtuigen en mijn kunnen aan mezelf te bewijzen. Maar dat was een gevecht tegen mezelf, een gevecht dat nooit gewonnen kon worden. Dat is nu veranderd. Ik ben nu wie ik ben en ik vindt het goed zo. Niet ondanks mijn stoornis maar omdat ik mezelf heb aanvaard als iemand met autisme en mijn leven daar naar inricht.

‘Toine’ (41, persoon met autisme) in ‘Hoera, ik ben een autist!’ van H.S en J.S Reinders (Maklu, 2011)