Stilaan ben ik op een leeftijd gekomen waarop een mens voor bepaalde dingen minder geduld opbrengt. Of het aan een toenemende aftakeling ligt, of het komt door langdurige inname van medicatie, of gewoon de stand van de sterren … ik weet het niet.

In elk geval is het niet dat ik me belangrijker acht dan ik zou zijn. Integendeel, ik heb gewoon dat punt in mijn leven bereikt waarop ik, meer dan vroeger, vermijdt mijn schaarse energie te verspillen aan wat en aan wie mij irriteert, bijt, ontvlamt of op een andere manier kwetst.

Mijn geduld voor cynisme, lichtzinnige kritiek en onredelijke eisen van om het even welke aard, die vroeger al niet groot was, lijkt stilaan volledig opgeraakt.

Mijn vermogen om wie ik niet graag heb te plezieren lijkt verdampt. Mijn lang gekoesterd talent om wie mij niet graag heeft zo onbevooroordeeld en respectvol mogelijk te benaderen, heeft zo zijn beste tijd gehad. En mijn kracht om te glimlachen naar wie mij het levenslicht niet gunt, die is met de jaren alleen maar afgenomen.

Met de jaren wordt het daarentegen moeilijker om te kunnen samen leven of in het gezelschap te kunnen vertoeven van mensen die waarden en fantasieën willen opdringen, of die mij handelingen willen doen stellen die ik voor mezelf niet kan verantwoorden.

Op mijn levenspad ben ik stilaan zover gekomen dat ik alleen nog samen op weg wil met mensen met een open agenda, transparante communicatie over eigen ideeën en posities, vriendelijke eerlijkheid en gemeende lof.

Opschepperige eruditie en academische arrogantie kan ik moeilijk nog langer aanvaarden, en met populisme en goedkope roddel kan je bij mij niet langer terecht.

Evenmin wil ik mezelf nog langer vergelijken (laat staan vergeleken worden) met anderen (of object van vergelijking zijn), of een of andere dwaze competitie aangaan op het scherp van de snee. Als ik ambities heb, dan vooral om iets zelf te maken. Dromen bijvoorbeeld, die hou ik vast, en daar heb ik mijn handen vol aan.

Onze wereld is er een van paradoxen en evenwichten. Mensen voor wie er slechts één weg bestaat, slechts één regelgeving (die hen aanstaat), of die slechts één boek gelezen hebben of lezen, behoren niet tot die wereld, en dus ook niet tot mijn wereld.

In de vriendschappen die ik koester hou ik van duidelijkheid, en beloften respecteren. Met mensen die niet weten hoe een complimentje te geven of gemeend nu en dan een aanmoediging te geven, probeer ik niet meer dan formele contacten te hebben.

Exaltatief, eximieus, extraoudendair en excelssiorijzend  gewauwel, bijvoorbeeld over welke grote talenten met autisme er al niet in het graf liggen, verveelt me mateloos. Ik heb het meer voor wie kijkt naar de persoonlijke evolutie die iedere mens aflegt, meer ipsatief dan normatief. 

Bovenal heb ik het erg moeilijk hen te accepteren die dieren niet moeten hebben, ze mateloos opeten of ze beestachtig vinden. En bovenop dat alles heb ik geen geduld meer voor wie mijn geduld niet verdient.

Geïnspireerd door ‘Patience’ van de Portugese life & motivational coach José Micard Teixeira (ook op een poster toegeschreven aan de actrice Meryl Streep)