Zalige zon, frisse wind, geen natheid te bespeuren en dus trekken wij, mijn vriendin en ik, er, na ons middagdutje, op uit. Niets leuker dan op dit moment met de wind in ons rug en de zon in ons gezicht op stap te gaan. Langs ons vertrouwde parcours uiteraard. Er is, zoals we verwachtten, veel volk, van alle vormen en soorten, met en zonder decolleté, met of zonder pet, met of zonder hond.

Opeens, eerder onverwacht, worden we aangesproken. Een jonge vrouw met een omgord roze lint, spreekt ons, en meer bepaald mij, opvallend vriendelijk aan. ‘Wilt u alstublieft mijn tiende man zijn?’. Het moet voor ons beiden even doordringen wat ze precies bedoelt. Zo’n onverwachte vraag is altijd een ongemakkelijk moment.

De context is me bovendien niet meteen duidelijk. Beelden van het Romeinse tijd waar de tiende man van het legioen wel eens ter dood werd gebracht, of de tiende man uit een voetbalploeg. ‘Ja maar, ik kan niet zo goed voetballen’, wil ik al zeggen, maar het blijkt voor een foto te zijn.

De vrouw is aanstaande bruid en op vrijgezellendag, met een groep jolige meiden die even verderop op een tapijtje in de zon vooral alcoholische drank achterover kieperen. Eén van de opdrachten die ze voor haar hebben bedacht, is dat ze met tien mannen op de foto moet. Wat daar ook de reden van moge zijn. Misschien heeft al negen vriendjes gehad vooraleer ze met haar aanstaande bruidegom in het bootje wil stappen? In elk geval heeft ze er al negen gevonden, maar de tiende moest nog komen. Die eer ging dus heel toevallig naar mij.

Zomaar op de foto met negen wildvreemden, het is niet bepaald vanzelfsprekend. Ik zou het aanbod kunnen afwimpelen en gewoon doorwandelen. Anderzijds is het niet bepaalde een moeilijke vraag, of hangt er geen ‘exposure’ aan vast. Als een cameraploeg van de commerciële televisie me bijvoorbeeld vraagt, weiger ik natuurlijk direct. Vandaag ben ik bovendien in de goede flow en mijn vriendin vind het prima. Zo’n grote inspanning is het op dat moment dus ook weer niet. Ook al komt die foto waarschijnlijk op Facebook en x andere sociale media.

Soms moet een mens eens gek kunnen doen, denk ik, en tover mijn gekste snoet op vraag van de aanstaande bruid om de foto ‘op te leuken’. Samen met een groepje dat bestaat dat alle mogelijke huidskleuren, groottes en diktes. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang, en kan ik, na een (welverdiende) kus, terug op weg. Langs het ijsjeskraam, met het gebruikelijke ijsje, het gebruikelijke rustmoment en dan terug naar huis. Langs de gebruikelijke weg.