‘Theelichtjes langs de tunnel naar hoop’ … autisme en hoop
Voor mij betekende de diagnose ‘autisme’ het begin van een lang en moeizaam rouwproces. Rouwen om gemiste kansen, om wie je dacht te zijn, om wat je dacht te kunnen. Maar er bleek wel licht aan het einde van de tunnel te zijn: de autistische kenmerken die eerst zo negatief leken bleken theelichtjes te zijn langs de tunnel naar hoop.
Autisme blijft een handicap, en zo hoor je het ook te bekijken, maar we kunnen wel een aantal typisch autistische kenmerken in ons voordeel gebruiken. Hierbij denk ik aan ons doorzettingsvermogen, rechtlijnig en analytisch denken, ons vermogen om creatief te zijn met bestaande dingen.
Volgens mij ligt de sleutel tot het omzeilen van heel wat autistische problemen in het leren kennen van ons eigen functioneren in lichaam en geest, en in het nadenken over onze emoties. Want enkel zo kunnen we onze eigen compensatiestrategieën gaan ontwikkelen, onze grenzen leren bewaken, en kunnen we eerlijk met onszelf en anderen door het leven gaan. Wat op zijn beurt de communicatie met onze omgeving zal verbeteren.
Mieke Stevens in ‘Ik voel wat jij voelt’, verschenen in het tijdschrift Autisme Centraal (2011/02)
Tistje 
Ooit zei iemand dat: je moet nog door een rouwproces.. ik zoek nog teveel naar wat het is, terwijl ik dat al wel week. Nu is het zaak de dingen (handicap) te erkennen en erop de juiste manier op te reageren, zodat ik er geen hinder van heb. Tuurlijk zal ik nog tegen muren op botsen en mijn grenzen zien maar ik streef naar een leven waarin ik mijn keuzes maak zonder te denken: wat denkt (verwacht) de wereld! Ik trek mijn eigen plan.. Over een week is mijn begeleidster op zwangerschapsverlof, help. Dat vind ik zo lastig.. ik ben zo gewend haar alles te vragen te vertellen en nu moet dat bij een ander.. dus weer een rouwproces maar misschien wel een ten goede want ik kan me nu meer op mezelf richten.. (en met niet te spiegelen aan haar(ongeveer even oud dus letterlijk!) onze wegen spreiden hier.. ik ga de mijne in en zij de hare en over een halfjaar zien we elkaar weer. Spannend maar goed!
LikeGeliked door 1 persoon
Ook voor mij is het een moeilijk proces.
Een soort van verborgen en chronische rouw.
Verborgen omdat je niet openlijk aan iedereen kan vertellen wat er scheelt.
Chronisch omdat het een beperking is die nooit verdwijnt.
Het lichtpuntje voor mij is het besef dat er ooit wel aanvaarding zal komen.
Daar werk ik alleszins naartoe…
LikeLike