Hoe je erover denkt, hoe je erover praat, hoe je ermee bezig bent. Hoe je het al dan niet onderdrukt, compenseert, sublimeert. Het zou alles zeggen over wie je bent, wat je denkt en voelt. Ja, ik zou voorbestemd zijn om er elke zeven seconden aan te denken. En toch doe ik dat niet. Of ik heb het nog niet gemerkt. Seks.

Ik schrijf er meestal niet over. Of toch niet online. Mijn erotische oeuvre is niet vatbaar voor publicatie. De vrijscènes te prikkelend, het voorspel te uitgebreid, het hoogtepunt te begerig, de afbouw te vloeiend, de metaforen te literair, de verbeelding te vurig. Een cross-over van ballet en wals, van rock en rap, van spel en sport.

Ook al ben ik behoorlijk belezen op vlak van erotische literatuur en heb ik al menig vorming rond relatievorming en seksualiteit gevolgd. Ook al stromen de vragen binnen om iets over ‘seks’ te schrijven. Hoe een autistische vrouw klaar komt. Hoe een autistische man te verleiden. Hoe te weten of hij of zij verliefd is, wanneer het ‘aan’ is (en eveneens wanneer het ‘uit’ is).  Hoe te zorgen dat hij het ‘goed’ doet. Hoe te maken dat zij ‘het wil’. Alsof ik daar iets zinnigs over zou kunnen bijdragen.

Nochtans blijft er vraag naar. Omdat sommige mensen denken dat alles in het leven met seks heeft te maken. Als wat we doen of laten geen rationalisering of sublimatie is van seks (iets dat in de plaats komt bij gebrek aan), dan wel een stap in de richting om het met een ander te hebben. Zo ben ik alvast niet, hoewel ik het onderwerp bijlange niet mijdt. Integendeel, ik lees erover en denk erover na. Ook mijn lief en ik gaan het niet uit de weg. Al zien we het vooral als een van de vele vormen waarop liefde zich uit, een van de vele wegen naar contact. Zeker niet degene die bij ons bovenaan ons lijstje staat. Een lang lijstje overigens.

Voor mij was seks tot ver voorbij mijn dertigste iets dat buiten mijn universum gebeurde. Ik voelde me ook bijlange niet aangetrokken tot het andere geslacht. Pas enige tijd nadat ik in therapie ging, en me meer bewust ging worden van mezelf, leek er iets te veranderen. Met vooral positieve en  ook enkele minder positieve herinneringen. Het was vooral een leerproces, zowel van eigen lichaam als omgaan met dat van een ander. Ik leerde vooral dat seks, in de zin van lichamelijke contacten, vooral een drempel blijkt bij liefdesrelaties. Tenminste als je verder gaat dan ‘erop en erin’ en elkaar echt betrekt in een spel. Precies dat spel-aspect, die uitwisseling van lichaamstaal en dat samen schrijven van een verhaal, is moeilijk.

Het mag duidelijk zijn dat ik geen expert ben in dit soort dingen. Ik weet dat dat seks met lichaam en geest gebeurt, met tempo-wisselingen, en veel te maken heeft met context. Toch probeer ik daarin bij te leren Over mijn eigen seksualiteit en die van anderen, over verschillende vormen van seksualiteit, over relaties en intimiteit, over liefde en het liefdesspel, en al wat eromheen hangt.  Door erover te praten bijvoorbeeld. Door erover te lezen en na te denken wanneer ik ermee in aanraking kom in mijn leven, op straat of op het internet. Niet fanatiek, maar ik ga het niet uit de weg. Door het ruimer te zien, binnen het liefdesspel.

Jammer genoeg, vind ik, wordt seks meestal lacherig benaderd, zonder veel respect of commercieel, of, aan de andere kant, mystiek, intellectualistisch. Of het wordt gezien als een middel of gevaar om (ongewenst) zwanger te raken. Telkens het onderwerp ‘seks’, zeker in combinatie met autisme, opduikt in gesprekken, lijkt angst te domineren. Terwijl er volgens mij geen slechtere combinatie is dan die van angst en seks, of angst en liefde en lichaamsbeleving in het algemeen.

In het geval van autisme, worden mensen met autisme ook wel eens, onterecht veralgemenend, als aseksueel gezien, of ‘ze zijn daar niet mee bezig’. Volgens mij is het eerder zoals bij de begroeting van mensen. Zoals er mensen met autisme zijn die iedereen de hand schudden vanuit de idee dat ze dan met die iets hebben, zijn er ook mensen met autisme die niet houden van die vieze vlezige uitwisseling tussen lichamen.

Dat seks nog grotendeels taboe blijft, blijkt volgens mij uit de zoektermen op mijn blog telkens ik iets schrijf dat in de buurt lijkt te komen.  Net als over liegen, geld en werk blijkt seksualiteit bij de mensen die op mijn blog komen een veel gezocht thema.  Uit reacties blijken de meeste mensen (met of zonder autisme)  die op zoek gaan naar een therapeut of hulpverlener die met hen kan spreken over autisme en seksualiteit van een kale reis terug te keren.

Het is vast niet eenvoudig, net als ingaan op een euthanasievraag, maar als hulpverlener moet je toch meer kunnen zeggen dan ‘dat is mijn specialiteit niet’ of ‘dit komt te dicht bij mijn leven’. Misschien komt dat omdat sommige hulpverleners terugschrikken van de confrontatie van hun eigen beleving van seksualiteit, lichamelijkheid en kritische vragen die tot zelfreflectie dwingen. Of misschien vergt het teveel tijd om erop in te gaan, tijd die er niet blijkt te zijn.

Tot slot denkt u misschien waarom ik juist nu, op deze vierde maart, over seks wil schrijven. Kom ik niet meer voldoende aan mijn trekken? Zijn de hormonen weer op hol geslagen met de nieuwe lente? Of is het misschien de ‘seven year itch’ in mijn relatie? Geenszins, de inspiratie kwam eerder van het mooie en eerlijke artikel Seks. of juist geen seks dat Aspieanouschka schreef. Zonder foto’s, zonder filmpjes en zonder schunnige woorden, maar vanuit zichzelf. Zoals ik het ook graag heb en doe.