Twee artsen zitten in een onderzoekslokaal. De ene arts staat recht, plaatst een aantal vierkante blokjes op tafel en gaat zitten.  Een jongen met autisme komt het lokaal binnen. Hij stapt naar de tafel met de blokjes, gaat zitten en begint de blokjes intens te bestuderen. De tweede arts zit wat verder, en observeert de man met autisme, even intens. Terwijl de eerste arts adem haalt, de keel schraapt en aanstalten maakt om een vraag te stellen. “Vertel eens wat je zoal gedaan heb deze morgen”.

De jongen met autisme antwoordt:  “Ik stond op om acht uur zesenveertig, en nam een douche. Die duurde 12 minuten en 18 seconden. Daarna at ik mijn ontbijt. Vermits het bewolkt was met nu en dan een beetje zon, dronk ik slechts een half gevuld glas sinaasappelsap. Had de zon feller geschenen dan was ik in staat geweest het tot de rand te vullen. Ik at drie sneden brood met boter en omdat ik 12 jaar oud ben at ik 12 rozijnen.”

Hij wacht even en gaat dan verder: “Daarna ging ik buitenshuis, 92 stappen ver. Ik passeerde negen straatlantaarns op mijn weg naar de bakker en vlak voor jouw huis tikte ik drie keer op elk van de drie ijzeren staven van je reling. Ik ging naar binnen, je was laat, ik wachtte 37 minuten en 49 seconden, vlak naast je secretaresse, die 110 woorden in 3 minuten kan tikken, wat neerkomt op 6 punt 1, 1, 1, 1 tot in de oneindigheid, dan kon ik binnen.”

Hij wijst eerst naar de ene, dan naar de andere arts. “Jij hebt vier pennen in je borstzakje. Jij heb er één. En nu ga ik er van door, in 27 stappen naar de deur”. De arts die het dichtst bij hem zit, houdt zijn arm stevig vast om hem tegen te houden. De jongen met autisme schreeuwt het uit van pijn. Dan neemt hij de hand van de arts, doet alsof hij een stuk vlees van de hand schraapt en het, met de grootst mogelijke zorg, vervangt met het stuk van zijn arm waarin de arts kneep om hem vast te houden.

Naar een fragment uit The Man Who van Peter Brook en Marie-Hélène Estienne (Bloomsbury, 2002)