Dat er mensen met autisme zijn die boeken kunnen schrijven, zowel verhalend als informatief, staat buiten kijf. Het merendeel van die auteurs houdt dat voor zich, of voor een beperkte, intieme kring. Zij die er wel mee naar buiten komen, schrijven vooral autobiografische of zelf-boeken, gedichten of technische uitgaven. Psychologische thrillers of romantische tragedies zijn eerder zelden van de hand van iemand met autisme. Een uitzondering daarop vormt de Amerikaanse schrijfster Helen Hoang.

In haar jeugd leed Helen Hoang aan invaliderende sociale angst en worstelde met vriendschappen. Ze vond soelaas in pulpromantiek, romantische fictie met frivole verhalen die haar toelieten intense gevoelens te ervaren die heel duidelijk werden benoemd, steeds met de belofte van een gelukkige afloop. In die tijd bracht het haar naar eigen zeggen in een pure, onbezoedelde roes.

Pas veel later, als moeder van twee, en ruim de dertig voorbij, kwam ze te weten dat ze autisme had. In 2016 kreeg ze te horen dat ze een autismespectrumstoornis had. Stilaan drong het tot haar door dat dit deels een verklaring was voor haar moeilijkheden om het over koetjes en kalfjes te hebben, emotionele signalen te lezen, in een administratieve functie te groeien en nieuwe mensen te ontmoeten. Ze keerde terug naar haar eerste liefde, de liefdesverhalen. Deze keer echter, om een andere reden: ze begon er zelf te schrijven.

Haar debuutroman, The Kiss Quotient, een multicultureel liefdesverhaal met een autistische vrouw die het lastig heeft met de nuances van dating en verkering, werd meteen een succes. Op Goodreads, de sociale media-site voor boekenliefhebbers, kreeg het boek meer dan 7.000 positieve beoordelingen.

Sinds kort is het boek vertaald in het Nederlands als ‘Zoen me tot ik zwicht’.  De wervende tekst van de uitgever windt er alvast geen doekjes om. “Daten is al moeilijk genoeg – laat staan als je Asperger hebt. Stella, dertig, is briljant in wiskunde maar sociaal onhandig. Haar moeder vindt het hoog tijd dat ze gaat trouwen. Stella heeft geen flauw idee met wie. Ze haat seks; zo gênant. Praktijkervaring opdoen dan maar. Met een professional. De charmante escort Michael is bereid Stella de fijne kneepjes bij te brengen, van voorspel tot meer dan de missionarispositie.” Voor liefhebbers van het genre wellicht om duimen en vingers af te likken, maar op deze blog hoeft u er alvast geen leesverslag van te verwachten.

Wie het romantische genre een beetje kent, zal de thematiek van dit boek, ondanks alles, opmerkelijk vinden. De pulpromans zijn meestal gekend als stations – of doktersromannetjes met enkel westerse personages en zeer nauwe, gesloten en vaak achterhaalde ideeën over ras, cultuur en schoonheid. Een spannende romantische pulproman met als centrale plot het liefdesverhaal tussen een criminele Koreaan-Engelse transgender zonder leden maar met een voorliefde voor neurowetenschap en een zwarte Libisch-Kazachse obese mystica raakt niet zo gauw gepubliceerd in die sector.

Niettemin zijn er volgens allerlei bronnen veel veranderingen op til, vooral onder invloed van de groeiende diversiteit onder de lezers van het genre. Zo wordt het boek van Helen Hoang al op ruim honderdduizend exemplaren verspreid.

Haar autisme blijkt overigens een plaats te hebben in de marketingcampagne. Op haar website geeft ze ook mee dat ze haar autistische heldin naar eigen zeggen veel van haar eigen persoonlijke trekken meegaf. Zoals haar liefde voor wiskunde en getallen en logica, haar neiging met haar vingers te drummen als ze zenuwachtig wordt, haar aversie voor luide muziek en feestjes en haar worsteling om zichzelf te accepteren.

Hoang wilde met haar boek, behalve een goede verkoop, bereiken dat het perspectief van een gewone  autistische vrouw op het liefdespad meer bekendheid krijgt. Dat perspectief vind ze naar eigen zeggen amper terug in het genre van de toegankelijke romantische boeken. Ze is ervan overtuigd dat ze ook via dit, op het eerste gezicht oppervlakkige genre, ook heel goed aan sensibilisatie en positieve beeldvorming kan doen.

Geïnspireerd op een aantal recensies in Amerikaanse kranten zoals The New York Times en de social mediawebsite Goodreads.