Een echte optimist, zei iemand me ooit, kan moeilijk anders dan geloven dat het niet erg kan zijn dan hoe het was, dan wat voorbij is, en het beste dus altijd in het verschiet ligt. Ik ben het daar deels mee eens. In die zin dat al wat voorbij is vooral vingeroefeningen waren. Probeersels, schetsen, in afwachting van een wat toont wat ‘we’ kunnen.  Dat gaat in elk geval voor mijn leven, en wat ik voortbreng, de sporen die ik nalaat, onder andere op deze blog. Het doet me veel dat u mijn probeersels af en toe wil lezen.

Jullie zijn dus, bij wijze van spreken, mijn voorproevers. Of, zo je wil, mijn proefkonijnen. Zoals van de proevertjes die je op een schaaltje vind in de supermarkt, bij de bakker of de slager. Met dat verschil dat ik er niet bij sta om u een bestelling aan te smeren. Ook al kan u mijn intussen populair te noemen boek aanraden. Ook als u geen snars snapt van autisme – wat op zich niet zo erg is. Of als u net denkt dat dat u er niets meer over moet horen of lezen, om welke reden dan ook – wat al wat erger is. Intussen ben ik bezig aan een eventueel vervolg.

Hoewel een nieuw jaar, altijd maar een nieuwe dag is, kan het een aanleiding zijn om een nieuw begin te maken. Zonder al te veel verwachtingen of (goede) intenties. Zoals elk jaar heb ik weliswaar plannen. Waarvan sommige dezelfde zijn als voordien. Net zoals andere jaren zou ik graag meer aandacht hebben voor de weg dan voor de bestemming, voor kostbare tijd en met voeten en handen blijven bewegen.

Concreet betekent dat te voet gaan als het kan en als het kan met de hand schrijven. Om niet vast te zitten aan zekerheden waarover anderen het laatste woord hebben. Om niet te veel afgeleid worden door frustraties, woede, teleurstelling, verdriet om wat niet (meer) kan zijn. Om open te kunnen staan voor de kansen die zich aanbieden. Dat wens ik u alvast ook in dit nieuwe jaar in 2019. Of de nodige verbeelding om het leven toch wat leefbaar te maken.