Over autisme had ik ook eerst zelf jarenlang vermoedens, die niet meteen serieus werden genomen. Toen het eindelijk werd bevestigd, was dat zowel positief als negatief. Ik was in rouw omdat ik als kind zoveel werk helemaal alleen had moeten doen (angst door alle prikkels sinds mijn geboorte, school doorworstelen, als abnormaal gezien worden binnen mijn gezin, sociale vaardigheden expliciet leren, …). 

Eén keer riep ik tegen mijn auti-coach: “Ik haat alle autistische mensen!” Het blijft een proces van bijleren en aanvaarden. Positieve kanten van de diagnosen zijn onder andere herkenning en verbondenheid met anderen. Het helpt te weten dat je niet alleen bent, en dat er een verklaring is voor de zaken waar je nog steeds op botst. Je zelfvertrouwen groeit. Artsen en therapeuten gaven me lang niet genoeg informatie. Ik leer nog steeds volop bij dankzij het internet en boeken.

Er is eigenlijk niets voorzien voor laat gediagnostiseerde volwassenen om te helpen met wat de diagnoses teweegbrengen (een periode van rouw en acceptatie) en hoe we vervolgens ons leven kunnen kaderen en verderzetten. Ik heb een auti-coach gevonden, maar een sessie van 1 uur kost me 65 euro die niet worden terugbetaald. Ik kan me niet meer dan 1 uur per maand veroorloven. Ik werk namelijk maar halftijds, wegens autisme. (Een mogelijk kenmerk van autisme is het trager verwerken van alle soorten prikkels. Dagelijks 8 uur sociale, auditieve en visuele prikkels (en meer onderweg naar en van het werk) is véél te veel voor mij.)

Alex D., transgender autistische man met PTSD en hulpverleningstrauma’s, in Hoe ik 30 jaar tumult overleefde en in 2020 gelukkig werd: inzichten over mentale gezondheid. Geplaatst op De Wereld Morgen, 22 december 2020.