Nummer 65 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als : Zou je eerder een eend zo groot als een paard of honderd paarden zo groot als een eend bevechten?, Naar wat voor soort restaurant ga je het liefst?, Onderhandel je vaak met jezelf?
Maak je je wel eens zorgen over diefstal van je identiteit? Zal je land ooit een vrouwelijke regeringsleider hebben?, Kunnen geesten bepalen wie ze aanspreken?, Is het meer aanvaardbaar voor een mens om een dolfijn te eten of voor een varken om een mens te eten?
Is een computer met de aan/uit knop plots afzetten dichter bij in bed steken of bij hardvochtig vermoorden? Zou de vrouw die model stond voor het schilderij ‘Mona Lisa’ het appreciëren dat mensen zich al vijfhonderd jaar afvragen wat tijdens het poseren dacht? en Mocht Vincent van Gogh zijn afgesneden oor aan jou gegeven hebben, zou je dan ontroerd of eerder ontzet zijn?
Al heel lang wil Rosa Simons studeren, maar het mocht niet van thuis. Toen vluchtte ze weg, en kon het niet. En nu is ze 61, en doet ze het, met sinds enkele jaren een diagnose autisme. Het levensverhaal van een vrouw die gevochten heeft om aan het leven met anderen te kunnen deelnemen maar nu niet meer beschaamd is toe te geven dat het haar geenszins gelukt is. Geïnspireerd door ‘Frau Stephan geht zur Schule’, verschenen in Der Tagespiegel op 2 april 2018.
‘Het zit zo …’, schrijft Kayla me, naar eigen zeggen al jaren enthousiast lezeres van deze blog, ‘… ik heb een tijd geleden een relatie gehad met een man met autisme. Die is jammer genoeg op de klippen gelopen. Ik verwijt hem alvast niets, maar zit nu met een probleem: ik kom niet los van hem. Op een of andere manier blijft het, blijft hij in mijn hoofd spoken. Af en toe komen we elkaar, helemaal toevallig, tegen in het dagelijks leven en komt er schuldgevoel bovendrijven. Dat ik niet genoeg moeite zou gedaan hebben en dat het toch iets had kunnen worden. Kan jij mij tips geven om hem achter me te laten?’
“Mijn partner en ik zijn al een jaar of zes samen. Alles loopt prima tussen ons, alleen wil het zoenen maar niet lukken. Dat autisten niet intiem zoenen, zou volgens mijn huisarts vanzelfsprekend zijn. Dat zou emotioneel en zintuiglijk teveel zijn voor hen. Maar hoe zit dat nou, met dat zoenen en autisme. Kan u mij daar iets meer over vertellen?”, vraagt Ayla (33) uit Nederland via het contactformulier. In deze blog probeer ik vanuit mijn ervaring en kennis een antwoord te geven.
Elke vijfde van de maand beschrijf ik een anekdote uit mijn leven. Deze eerste keer gaat het over een onverwacht telefoongesprek waarbij er strikt genomen nooit een gesprek heeft plaatsgevonden. Iemand was verkeerd verbonden en kwam er pas na vijf keer bellen, en voicemailberichten met een heel liefdesverhaal, achter dat ze verkeerd verbonden was.
Op buslijn 6 van half tien sprak er mij een vrouw aan, die wilde weten of het goed is in onze streek te verhuren. Waarop ze vervolgens haar levensverhaal vertelde. In deze blog probeer ik dat te vertellen (zonder al teveel details) vanuit haar standpunt. Een oefening die ik ooit moest doen op school. Of het helemaal wel of niet is gelukt, is aan u op uit te maken.
In het artikel ‘Just because I’m autistisc doesn’t mean I don’t empathize’ dat donderdag verscheen in de Chicago Tribune schrijft Alaina Leary hoeveel schade ze ervaren heeft van de ‘mythe’ dat empathie en autisme elkaars tegengestelden zijn. Ze beschrijft dat ze wel vaak niet weet hoe emoties, vriendschap, partnerschap in de juiste/passende mate en juiste/passende context te zien. In deze blog schrijf ik een vrije vertaling/eigen lectuur van het artikel.
Hanna (38), vrouw met autisme (diagnose toen ze 25 was) in “Eerst was ik alleen. Later werd ik gepest. Ik was de rare” van Frauke Joossen in Viva, 28 maart 2017 over haar autisme, eerlijkheid en emoties.
