Marjan, een lezeres van deze blog, stelt via mail de volgende vraag : Moet ik de vrouw met wie ik mijn leven wil delen vertellen over mijn autisme? Op deze vraag probeer ik met de nodige nuance te antwoorden.
Bespreking van het (Engelstalig, academisch) artikel ‘A Qualitative Exploration of the Female Experience of Autism Spectrum Disorder (ASD)’ verschenen in Journal of Autism and Developmental Disorders (21 februari 2019) van Milner, McIntosh, Colvert & Happé
Af en toe vul ik eens een online bevraging of enquête in, en dan komt, naast leeftijd en maatschappelijke groep, ook de vraag of ik man, vrouw of non-binair ben. Soms is er zelfs maar één keuze. Hoewel ik biologisch man ben (en daarmee kan leven), identificeer ik me geenszins met andere mannen en al zeker niet met de beeldvorming rond mannen. Hoe dat zit, daarover gaat deze blog.
Silke is een vrouw met autisme. Een heel gewone, hoor, beklemtoont ze. In niets gelijk ik op figuren als Rain Man of Snow Cake, lacht ze. Je moet haar dus niet vragen in een oogopslag de inhoud van de suikerpot te berekenen of sneeuw te eten. Ze heeft evenmin superkrachten of piekvaardigheden. Silke is daarentegen een ‘gewone. 45-jarige alleenstaande deeltijds werkende vrouw met een peuter van drie. Niets ongewoon aan mijn leventje, vindt ze. Toch is het leven van Silke niet zo ‘gewoon’ als je zou denken. In deze blog maak ik een vrije vertaling van het mooie artikel over het leven van deze vrouw in het Duitse magazine Brigitte van deze maand.
Dat er mensen met autisme zijn die boeken kunnen schrijven, zowel verhalend als informatief, staat buiten kijf. Het merendeel van die auteurs houdt dat voor zich, of voor een beperkte, intieme kring. Zij die er wel mee naar buiten komen, schrijven vooral autobiografische of zelf-boeken, gedichten of technische uitgaven. Psychologische thrillers of romantische tragedies zijn eerder zelden van de hand van iemand met autisme. In deze blog ga ik dieper in op een auteur met autisme die haar autisme als marketingelement inbrengt en pulpromantiek verkoopt met autisme in de plot.
Nummer 65 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als : Zou je eerder een eend zo groot als een paard of honderd paarden zo groot als een eend bevechten?, Naar wat voor soort restaurant ga je het liefst?, Onderhandel je vaak met jezelf?
Maak je je wel eens zorgen over diefstal van je identiteit? Zal je land ooit een vrouwelijke regeringsleider hebben?, Kunnen geesten bepalen wie ze aanspreken?, Is het meer aanvaardbaar voor een mens om een dolfijn te eten of voor een varken om een mens te eten?
Is een computer met de aan/uit knop plots afzetten dichter bij in bed steken of bij hardvochtig vermoorden? Zou de vrouw die model stond voor het schilderij ‘Mona Lisa’ het appreciëren dat mensen zich al vijfhonderd jaar afvragen wat tijdens het poseren dacht? en Mocht Vincent van Gogh zijn afgesneden oor aan jou gegeven hebben, zou je dan ontroerd of eerder ontzet zijn?
Al heel lang wil Rosa Simons studeren, maar het mocht niet van thuis. Toen vluchtte ze weg, en kon het niet. En nu is ze 61, en doet ze het, met sinds enkele jaren een diagnose autisme. Het levensverhaal van een vrouw die gevochten heeft om aan het leven met anderen te kunnen deelnemen maar nu niet meer beschaamd is toe te geven dat het haar geenszins gelukt is. Geïnspireerd door ‘Frau Stephan geht zur Schule’, verschenen in Der Tagespiegel op 2 april 2018.
‘Het zit zo …’, schrijft Kayla me, naar eigen zeggen al jaren enthousiast lezeres van deze blog, ‘… ik heb een tijd geleden een relatie gehad met een man met autisme. Die is jammer genoeg op de klippen gelopen. Ik verwijt hem alvast niets, maar zit nu met een probleem: ik kom niet los van hem. Op een of andere manier blijft het, blijft hij in mijn hoofd spoken. Af en toe komen we elkaar, helemaal toevallig, tegen in het dagelijks leven en komt er schuldgevoel bovendrijven. Dat ik niet genoeg moeite zou gedaan hebben en dat het toch iets had kunnen worden. Kan jij mij tips geven om hem achter me te laten?’
