Een paar weken geleden ben ik veranderd van routine: in plaats van roddelbladen te lezen, las ik elke middag na de maaltijd, een stuk uit de Dikke van Dale, het groot woordenboek van de Nederlandse taal. Daarin ontdekte ik wat de Dikke schreef over autisme. In deze blog ga ik daarop in en vraag ik me af waarom dat niemand daar een probleem mee heeft.
Alfonsien (‘Sien voor de vrienden), een jonge alleenstaande vrouw met autisme, stuurde me onlangs een mailtje met de vraag of de diagnose voor mij ook zo’n schok was, en hoe ik die eerste weken of maanden beleefde. In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaringen te beschrijven hoe ik mijn diagnose beleefde en welke lessen ik eruit trok.
Janne, lezeres en moeder van een zoon met autisme, stuurt me een mailtje. Ze wil graag weten of een visuele communicatiestijl of visuele ondersteuning bij communicatie bij mij helpt. Ze wil ook graag weten hoe ik dat concreet invul. In deze blog probeer ik vanuit mijn eigen ervaring en met nuance een antwoord op te geven.
Je kent ze vast, die plaatjes met twee cirkels, waarvan de kleinste benoemd is als ‘comfortzone’ en de grotere als ‘het leven van je dromen’ of ‘where the magic happens’. Steeds vaker wordt die schadelijke mythe, gebaseerd op muizenonderzoek, gelukkig doorprikt. Geïnspireerd door een recent opinie-artikel in De Standaard probeer ik in deze blog mijn ervaring met comfortzones te beschrijven en waarom het beste daarbinnen gebeurt (en dat erbuiten slechts een van de elementen is die bijdraagt tot een goede comfortzone).
De afgelopen vijf maand hebben we geleefd met een Covid-19-dreiging, maar het gedrag van veel mensen is helaas weinig of niet verandert. In deze blog geef ik een reactie op de lezenswaardige column rond Covid-19 en autistisch gezond verstand van Stephanie Dehennin die in De Standaard verscheen. Vanuit mijn eigen ervaringen, eigen observaties in mijn eigen buurt, en hoe ik daarop reageerde. Voor Nederlanders : dit is gebaseerd op de Belgische situatie, maar wellicht herkennen jullie ook het een en ander.
Nu het zomer is je hier koppen kan lopen, gebeurt het best wel vaak dat ik, meestal onverwacht, aangesproken wordt. Soms door een mens die eruit ziet als een toerist, soms door een bekende die graag een praatje slaat. Het begint vaak met een schijnbaar eenvoudige vraag. Waar die toe leidt, is minder voorspelbaar. In deze blog ga ik in op mijn beleving van die communicatie, de wederkerigheid die wat stroef loopt, en de positieve en mindere kanten van zo’n praatje.
Als we iets gemeen hebben, ieder van ons, is dat we grenzen hebben. Dat lijkt soms anders, omdat sommigen denken in mensen met en zonder beperkingen. Toch is dat slechts een kwestie van verwarrend taalgebruik. Ook mensen zonder beperkingen zijn begrensd. Ook al schrijven ze dat vaak toe aan omstandigheden waar ze (voorlopig) geen overzicht over of inzicht in hebben. Hoe het zit met mijn grenzen, begrensdheid, beperkingen en wat daarrond zit, schrijf ik in deze korte blog.
Ik ben een morspot, maar ik ben me ervan bewust en probeer er iets aan te doen. Wat morsen en morsigheid te maken hebben met mijn leven, beschrijf ik in deze blog.
