Een verhaal over het coronavirus, een heel actueel thema, waarin ik probeer te beschrijven hoe ik de berichtgeving, de maatregelen die genomen worden, de reactie van mensen ervaar, hoe ik daar mee om ga. Wat helpt, wat moeilijk of onduidelijk is. Welke tips voor mij nuttig zijn (geweest). Op vraag van de Vlaamse Vereniging Autisme maakte ik deze blog.
Leesverslag van ‘Gewoon een beetje anders dan de rest … een lees – en werkboek voor kinderen met autisme en hun omgeving’ (Aldo, 2020) van Eva Van der Linden. ‘Gewoon een beetje anders dan de rest’ is een voorlees – of samenleesboek voor kinderen van zes tot twaalf jaar, met onder andere een inlevingsverhaal over een kind met autisme. Het verhaal van Stan wil een inkijkje geven in het dagelijks leven van een kind met autisme. Doorheen het boek wordt duidelijk dat dit vooral een leidraad is, om tot een ontspannen gesprek te komen, om tot meer (zelf) inzicht te komen en autisme bespreekbaar te maken. Iedereen met autisme is immers anders, en dat is iets dit boek waar maakt.
Is de keuze tussen fluisteren en schreeuwen een dilemma, een keuze of iets dat onbewust gegroeid is? In deze blog ga ik er op in.
Izanagi, een cisgender blanke man (20), met autisme, uit Mexico City, vertelt wat hem echt gelukkig maakt. Geciteerd in Our Autistic Lives: Personal Accounts from Autistic Adults around the world aged 20 tot 70+ van Alex Ratcliffe (Jessica Kingsley Publishers, 2020) (eigen vertaling)
Een tijd terug wees een kennis mij erop dat mijn leven omhuld wordt door blauwigheden. Dat uit zich niet alleen maar ook op blauwe maandag(en). In dit stuk ga ik verder in op mijn zogenaamde blauwigheden.
Lange tijd heb ik gedacht dat die mensen aan een of andere stoornis leden. Normale mensen reizen toch in de richting waar ze naartoe gaan? Tot ik, eerder toevallig, in gesprek raakte met enkele van die mensen, en bleek dat ze er zich ook nog goed bij voelden. In dit stukje geef ik mijn eigen beleving van achterwaarts reizen.
‘Is een diagnose krijgen op je 24ste te vroeg of te laat om nog iets te maken van je leven?’ vraagt lezeres Paulina via mijn blogmail. In dit stukje probeer ik op haar vraag vanuit eigen (beperkte) ervaring en met nuance een antwoord te geven.
Vrouwen ontvangen vaak later een diagnose autisme dan mannen, waardoor aangegeven problemen en nood aan ondersteuning daarbij vaak onbegrepen blijft. Vooral bij vrouwen die hun diagnose in hun midden – tot late volwassenheid krijgen valt dat sterk op. Onlangs verscheen in het tijdschrift Autism een Engelstalig artikel over een onderzoek bij vrouwen die de diagnose autisme kregen tussen hun veertigste en hun zestigste. In dit artikel geef ik de vier belangrijkste thema’s weer, de conclusies en een verwijzing naar een gelijkaardig Nederlands onderzoek.
