De afgelopen vijf maand hebben we geleefd met een Covid-19-dreiging, maar het gedrag van veel mensen is helaas weinig of niet verandert. In deze blog geef ik een reactie op de lezenswaardige column rond Covid-19 en autistisch gezond verstand van Stephanie Dehennin die in De Standaard verscheen. Vanuit mijn eigen ervaringen, eigen observaties in mijn eigen buurt, en hoe ik daarop reageerde. Voor Nederlanders : dit is gebaseerd op de Belgische situatie, maar wellicht herkennen jullie ook het een en ander.
Nu het zomer is je hier koppen kan lopen, gebeurt het best wel vaak dat ik, meestal onverwacht, aangesproken wordt. Soms door een mens die eruit ziet als een toerist, soms door een bekende die graag een praatje slaat. Het begint vaak met een schijnbaar eenvoudige vraag. Waar die toe leidt, is minder voorspelbaar. In deze blog ga ik in op mijn beleving van die communicatie, de wederkerigheid die wat stroef loopt, en de positieve en mindere kanten van zo’n praatje.
Als we iets gemeen hebben, ieder van ons, is dat we grenzen hebben. Dat lijkt soms anders, omdat sommigen denken in mensen met en zonder beperkingen. Toch is dat slechts een kwestie van verwarrend taalgebruik. Ook mensen zonder beperkingen zijn begrensd. Ook al schrijven ze dat vaak toe aan omstandigheden waar ze (voorlopig) geen overzicht over of inzicht in hebben. Hoe het zit met mijn grenzen, begrensdheid, beperkingen en wat daarrond zit, schrijf ik in deze korte blog.
Ik ben een morspot, maar ik ben me ervan bewust en probeer er iets aan te doen. Wat morsen en morsigheid te maken hebben met mijn leven, beschrijf ik in deze blog.
Sonja is moeder van een adolescente zoon met autisme die volgend schooljaar naar een nieuwe school gaat. Ze vraagt zich af of vertellen van zijn autisme in de klasgroep zou kunnen leiden tot meer aanvaarding binnen die groep. Haar man twijfelt en is bang dat zijn zoon nog meer gestigmatiseerd zou kunnen worden. Ze vraagt zich af hoe ik mijn autisme heb meegedeeld of heb geheim houden tijdens mijn schoolloopbaan en hoe dat dan ging met eventuele aanpassingen. In dit stuk probeer ik daar genuanceerd en vanuit eigen ervaringen met oplossingen op te antwoorden.
Arno Hintjens, zanger van 70, in De Standaard van 18 juli 2020 over hoe muziek voor hem allerlei positieve kracht geeft, met effecten op onder andere zijn autisme.
Hilde Claes, politica en moeder van een zoon met autisme, in De Standaard van 14 juli 2020 over de invloed van haar emoties op haar zoon en de voelsprieten die mensen met autisme hebben.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, zijn volgens de krant De Standaard zeven levensmotto’s van de Nederlandse zanger Ramses Shaffy in een lied dat ook vandaag nog inspireert. De Standaard gebruikt het als aanvulling van een reeks interviews over veerkracht, verlies en verlangen. Met zicht op zee in de verte, op veilige afstand van slierten strandgangers, heb ik hieronder een poging gedaan mijn invulling van de zeven van Shaffy weer te geven.
