
Voorbij de heldere uren … autisme en de buurt
Stilaan lijk ik rode draden te zien in mijn dorp, één daarvan is de zin ‘ik tel alleen de heldere uren’. In deze blog probeer ik daar linken in te zien. Een persoonlijke reflectie.
Stilaan lijk ik rode draden te zien in mijn dorp, één daarvan is de zin ‘ik tel alleen de heldere uren’. In deze blog probeer ik daar linken in te zien. Een persoonlijke reflectie.
Hennie, leerlingenbegeleider, vraagt zich af in welke mate autismeblogs betrouwbaar zijn. Ik probeer haar een genuanceerd maar persoonlijk antwoord te geven.
Vanmorgen aan de bushalte sprak een vrouw me aan dat ze eindelijk mijn blog had gevonden. Het bleek echter om een misverstand te gaan. In deze blog beschrijf ik hoe dit kwam.
Anne-Sophie, studente en met van alles bezig (waardoor ze soms wat vergeet) stuurt me een paniek mailtje dat ze gisteren een werkstuk over autisme moest schrijven en maar geen inspiratie vind. Ik probeer enkele thema’s aan te reiken, natuurlijk onvolledig maar wat in me opkwam op het toilet daarnet.
Elke, die les geeft op een kunstacademie, volgt al een tijdje mijn blog, en vraagt me of ik kan verwoorden welke verhouding autisme en poëzie met elkaar hebben. On deze blog probeer ik genuanceerd daarop te antwoorden.
Tom, autistische lezer van deze blog, vraagt me hoe hij het advies van zijn beste vriend om meer cafépraat te oefenen, kan interpreteren. En hoe hij daar aan zou kunnen beginnen. Ik probeer zijn vraag genuanceerd te beantwoorden vanuit eigen kennis en ervarign.
Uitgenodigd op het welkomstontbijt als nieuwe inwoner van het dorp waar ik nu woon, besloot ik samen met mijn liefste te gaan. De inschrijving en het verloop verliep zoals we dachten iets anders dan we ons hadden voorgesteld. In deze blog een verslagje van deze sociale situatie.
Welk tegengif bestaat er voor autisme, vraagt Lina, moeder van een kind met autisme en ex van een moeilijke man met autisme. Ik probeer deze vraag genuanceerd te beantwoorden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.