Tijdens de ‘mini-semi-pseudo’-lockdown naar aanleiding van de Covid-19 situatie leerde ik Hei Hei (of ‘hei hei’) kennen. In deze korte blog verklaar ik wat mij het meest aansprak aan deze kleine haan (die in de Engelse versie ontmannelijkt wordt tot ‘chicken’)
Veel mensen met autisme zijn sterk gemotiveerd om vrienden, relaties en hechte familiebanden te hebben, hoewel autisme vaak veralgemeend wordt als een aandoening die de sociale interactie negatief beïnvloedt. In verhalen van mensen met autisme, uit de eerste hand, lijkt het vooral dat autistische mensen zich comfortabel en op hun gemak voelen bij andere autistische mensen. Maar is dat werkelijk zo? In deze blog lees ik een onlangs gepubliceerd onderzoek vanuit mijn eigen ervaringen als mens met autisme bij andere autisten.
1000 vragen aan jezelf, nummer 85, met vragen over verhuizen naar een andere stad of ander land, advies aan nieuwe borelingen, ooit gek of geniaal beschouwd, wat of wie krijgt je ’s ochtend uit bed, maken de dingen die jou gelukkig maken ook anderen gelukkig, vasthouden aan wat je eigenlijk zou moeten loslaten en wat het ene is dat je nog niet hebt gedaan dat je heel graag wil doen.
1000 vragen aan jezelf, nummer 84, met vragen over ongerust zijn om goed te doen versus goede dingen doen, dineren met drie mensen en horen dat ze roddelen over je vriend(in), hoe je iemand zou ontslaan, tevreden zijn met wat je doet, het enige wat je zou veranderen aan de wereld, en je levensloop in de hand gehad hebben.
“Het gebeurt regelmatig bij mijn man en ik dat hij, autistisch, mij aanport, en, vaak veel te luid, zegt dat de persoon die we net spraken, of net voorbij gewandeld zijn, hoogstwaarschijnlijk autistisch is. Als mensen hem vragen of ze autistisch zijn, antwoordt hij dan ook nog eerlijk. Wat dan wel eens tot onaangename situaties leidt.”, schrijft Adelise (33), lezeres van mijn blog en enthousiast over mijn boek ‘Autistisch Gelukkig: positief leven met autisme’. “Ik zou wel eens willen weten of dat echt bestaat, die aanleg bij bepaalde mensen, met of zonder autisme, om bij mensen die ze nog niet eerder hebben gezien of gesproken autisme te herkennen. Kan het kloppen dat mijn man dan zegt ‘dat is een van ons’? Kortom, bestaat er zoiets als een autisme-radar, zoals er wel eens wordt beweerd dat er een ‘gay-dar’ bestaat?'” In deze blog probeer ik op deze vraag een genuanceerd, persoonlijk antwoord te schrijven vanuit mijn eigen ervaringen en kennis.
Een jaar of zeven geleden, in juli van 2013, kwamen Sophie en Kaat, twee jonge vrouwen die werkten aan een project van mensen met lijdensdruk die iets positief maakten van hun leven, bij mij op bezoek. Sinds kort is dit interview uit embargo gekomen, en mag ik het op mijn blog zetten. Sommige ideeën zijn misschien wat voorbijgestreefd, en uiteraard ben ik veranderd, maar ik laat het hier graag nog eens langskomen. Sophie is helaas reeds overleden, en Kaat woont in het verre Samoa.
Onlangs stuurde Amber, lezeres van deze blog en pas afgestudeerd orthopedagoge, een interessante vraag. ‘Ik volg sinds een paar jaar publicaties van volwassenen met autisme, ook via sociale media. Daarbij krijg ik vaak de indruk dat mensen met autisme denken dat ze het best overeenkomen met soortgenoten (als dat de juiste term is, mijn excuses ingeval van niet). Zijn er eigenlijk ook publicaties of blogs over ergernissen, of wat zou er mensen met autisme kunnen ergeren aan elkaar? Wat ergert je er jou bijvoorbeeld, en doe je er iets aan?’ In deze blog probeer een overzichtje te maken van mijn eigen ergernissen en die van anderen, en hoe ik ermee omga.
In gesprekken kom ik af en toe uitspraken tegen als ‘ik mis zoals je vroeger was’ of ‘je bent geen haar veranderd’, maar ook ‘je moet jezelf vinden’, of ‘trek je niets aan van anderen maar wees jezelf’. In dit stuk een korte beschouwing en wat ik daar vanuit eigen ervaringen van probeer te maken.
