In deze blog gaat het over de uitdagingen van autisme en de impact ervan op interacties met anderen. Over de balans tussen zelfacceptatie en verantwoordelijkheid, over het belang van vriendelijkheid en begrip, en over de noodzaak om de gevolgen van gedrag te erkennen. En uiteindelijk over de meest leefbare gezamenlijke oplossing in relaties.
Professionals die op fora discussiëren over diagnose-shoppen, ‘gestolen eer’ en de medische realiteit van autisme, het leidde tot wat artikels op blogs, ik vat het even samen en trek mijn eigen besluit
Was Hans Asperger een beschermer van “anders denkende” kinderen, of een radertje in een moordmachine? De roman The Matchbox Girldwingt ons om in de spiegel te kijken. In deze blog bespreek ik de rode draad.
“Waarom normaal niet werkt” van Dietrich Moerman en Daphné De Troch bekritiseert de traditionele werkstructuren in de kenniseconomie en pleit voor neurodiversiteit. Het boek legt een grote verantwoordelijkheid bij managers voor inclusie, maar genereert ook een ‘advocacy tax’ voor neurodivergente werknemers. Het mist vooral realistische oplossingen en verdoezelt complexe inclusie-uitdagingen.
Lies, een 44-jarige autistische vrouw, beschrijft haar unieke manier van informatieverwerking, waarin ze eerst details opmerkt voordat ze het geheel ziet. Haar intelligente brein geraakt snel uitgeput door sociale interacties en interne signalen die niet goed functioneren. Praktische steun biedt haar de nodige rust, terwijl structuur en logica haar helpen gelukkig te zijn.
Neurodiversiteit is een term die mensen verbindt, maar ook verwarring kan veroorzaken over identiteiten en behoeften. Uit onderzoek blijkt dat terwijl veel neurodivergente mensen de term gebruiken, ze ook de noodzaak van concrete veranderingen in de samenleving benadrukken. Taal alleen is niet genoeg; daadwerkelijke ondersteuning is cruciaal. Een samenvatting van een onderzoek en enige kritiek van mezelf.
Robert Chapman’s “Empire of Normality” onderzoekt neurodiversiteit binnen een kapitalistisch systeem, waarbij ‘normale’ mentale gezondheid als een statistische constructie wordt gezien. Het boek levert waardevolle maatschappelijke kritiek, maar biedt weinig praktische oplossingen voor de uitdagingen waarmee neurodivergente individuen geconfronteerd worden in hun dagelijks leven. Het blijft een theoretische discussie zonder directe toepasbaarheid.
Nobody Nowhere van Donna Williams, gepubliceerd in 1992, is een autobiografie van een autistische vrouw die haar leven beschrijft zonder de filter van anderen. Het boek onthult zowel de uitdagingen van autisme als de trauma’s van haar jeugd. Het blijft relevant door de lens van hedendaagse neurodiversiteitsbewegingen, maar mist bredere maatschappelijke context.
Tistje 