Bijdragen over autisme, in combinatie met de subcategorieën
Tony is autistisch en is zich naar eigen zeggen pas bewust geworden van zijn autisme na zijn diagnose op zijn 31ste.
Toch heeft hij zich altijd wel anders gevoeld en geworsteld met sociale omgang en zintuiglijke prikkels. In deze blog vertelt hij zijn verhaal.
Arjan, een vijfenvijftigjarige man, reflecteert op zijn leven als autist, worstelend met sociale interacties zonder een masker of script. Zijn eerlijkheid leidde tot persoonlijk en professioneel falen, ondanks zijn analytische vaardigheden. Hij pleit voor een samenleving die authenticiteit waardeert in plaats van te verwachten dat iedereen zich aanpast aan ongeschreven regels en sociale scripts.
Paul El Kharrat is een bekend persoon in Frankrijk, maar zijn succes als autistische quizkampioen schuilt ook een bredere discussie over autisme. Hij vertegenwoordigt een ‘bruikbare autist’, maar dat benadrukt eerder de voordelen dan de diversiteit van autistisch leven. Meer stemmen zijn nodig om de volledige realiteit van autisme te belichten.
Dr. Wenn Lawson’s Engelstalige boek “Autism and Being Monotropic” (Springer, 2025) wijst op de tekortkomingen van traditioneel autismeonderzoek dat volgens hem onvoldoende rekening houdt met de diversiteit aan ervaringen van autistische mensen. Lawson introduceert het concept monotropie, dat de intense en gefocuste aandacht van autistische individuen beschrijft. Dit biedt nieuwe inzichten in autistische kenmerken en de rol van passies in hun leven. In dit leesverslag bespreek ik zijn boek, inclusief mijn eigen ervaring met het boek.
In deze blog geef ik een persoonlijk antwoord op de vraag van Elodie, 26 jaar: Sinds kort heb ik een autismediagnose, maar ik ben écht niet van plan om dat zomaar aan iedereen te vertellen. Waarom zou ik mijn persoonlijke medische informatie op straat gooien? Het lijkt wel alsof iedereen vindt dat je die diagnose moet delen met je vrienden, familie, date en zelfs je werkgever. Maar ik zie het als iets dat ik voor mezelf wil houden – iets waar ik aan wil werken en niet wat ik aan iedereen moet uitventen. Denk jij dat ik verkeerd ben, of zijn er nog meer mensen die begrijpen dat sommige dingen gewoon privé moeten blijven?
“Zie wie ik ben: autisme in woord en beeld” uit 2012 blijft een essentieel en tijdloos werk dat autisme volgens mij op een respectvolle manier belicht. Ik lees het opnieuw en bespreek hoe ik dat nu ervaar, wat er veranderd is, of hoe ik onze bijdrage (die van Roos, mijn liefste en mezelf) eventueel zou herformuleren.
Wetenschappers van Stanford stellen dat autisme geen genetisch toeval is, maar een bijeffect van de snelle evolutie van L2/3 IT-neuronen in de mens. Hoewel het onderzoek inzicht biedt in de oorsprong van autisme, roept het ook ethische vragen op, vooral over de impact van genetische modificatie op menselijke diversiteit en unieke bijdragen van autistische mensen.
Sander deelt zijn herstelverhaal na een diagnose van autisme, waardoor hij eindelijk begrijpt waarom hij zich anders voelde. Na jaren van frustraties en miscommunicaties leert hij zijn directe communicatiestijl te accepteren als een kracht. Door zijn ervaringen te delen, biedt hij hoop en herkenning aan anderen en benadrukt hij de waarde van zelfacceptatie.
Tistje 