Neurodiversiteit is een term die mensen verbindt, maar ook verwarring kan veroorzaken over identiteiten en behoeften. Uit onderzoek blijkt dat terwijl veel neurodivergente mensen de term gebruiken, ze ook de noodzaak van concrete veranderingen in de samenleving benadrukken. Taal alleen is niet genoeg; daadwerkelijke ondersteuning is cruciaal. Een samenvatting van een onderzoek en enige kritiek van mezelf.
Een incident met een door AI gegenereerd filmfragment leidde tot felle sociale media discussies over authenticiteit en stereotypering in de autismegemeenschap. Mijn blog leidde tot mijn vreugde tot een mooi project waar autistische vrouwen zich verenigden en hun social media accounts in de aandacht brachten. Ik bespreek vanuit imjn eigen perspectief de sterkten daarvan maar ook enkele blinde vlekken. Inclusief citaten.
Wetenschappers van Stanford stellen dat autisme geen genetisch toeval is, maar een bijeffect van de snelle evolutie van L2/3 IT-neuronen in de mens. Hoewel het onderzoek inzicht biedt in de oorsprong van autisme, roept het ook ethische vragen op, vooral over de impact van genetische modificatie op menselijke diversiteit en unieke bijdragen van autistische mensen.
Peter Vermeulen betoogt dat het concept ‘neurotypisch’ een illusie is; elk brein is uniek en neurodiversiteit is de norm. De term is ooit satirisch bedoeld, maar wordt nu te serieus genomen, wat leidt tot een onterechte tweedeling. Echte diversiteit moet in de spotlight staan.
Een recent onderzoek toont aan dat autistische mensen zich met elkaar prettiger voelen, maar de conclusies zijn onterecht en simplistisch. Het experiment meet vooral eerste indrukken en sociale veiligheid, niet ‘rapport’ of diepgaande connecties. De resultaten zijn beïnvloed door de veronderstellingen van onderzoekers en gebrek aan significante data ondermijnt de claim dat autisten beter mee kunnen omgaan in homogene groepen.
In een artikel pleit Zosia Zaks voor een neurodiversiteit-bevestigende aanpak in de hulpverlening. Autistische professionals worden als essentieel gezien voor effectieve ondersteuning. In mijn reflectie bekritiseer ik de veralgemeningen en pleit voor een inclusieve benadering die rekening houdt met de complexiteit van autistische ervaringen en wederzijdse aanpassing.
Het EO-programma ‘Een buitengewoon gesprek’ heeft controverses geopend binnen de autismegemeenschap over representatie en inclusie. In de discussies bleek vooral validisme en aspie supremacy de overhand te hebben, en bleek dat niet zozeer het televisieprogramma zelf de beeldvorming te verzuren maar eerder de reacties van binnen de autismegemeenschap zelf.
In deze blog schrijf ik over de complexiteit van authenticiteit in een maatschappij die vaak beperkende stereotypen hanteert. Hoewel de druk om mezelf te zijn en maatschappelijke verwachtingen soms belemmerend zijn, hoop ik op een toekomst waarin empathie en begrip ruimte bieden om onszelf te kunnen zijn. Zelfacceptatie en verbinding zijn daarbij volgens mij essentieel.
Tistje 