1000 vragen aan jezelf nummer 94 met vragen als hoe reageer je als er iets niet gebeurt zoals hij het had gepland, hoe verhouden je loopbaan, geld, familie, liefde en kennis zich in je leven, welk lichaamsdeel zou je niet meteen missen, zou je liever iemand in het openbaar of ergens afgezonderd kussen, verondersteld dat je herboren zou worden in wat of wie zou dat zijn, wanneer voelde je het voor het laatst plaatsvervangend schaamte, waarom heb je nog niet gedaan wat je al altijd eens had willen doen, wat is het eerste wat opmerkt als je iemand voor het eerst ontmoet, wat is het meest recente opmerkelijke positieve wat anderen voor jou hebben gedaan, en als je potlood an papier zou krijgen, wat zou het eerste zijn dat je zou tekenen.
Een nieuw jaar is misschien geen mijlpaal, maar alvast een mooie gelegenheid om een nieuwe start te maken. Dat probeer ik tenminste met deze eerste blog van het jaar.
Vandaag geen tekst met veel woorden maar een tekening over de (goede) voornemens die ik voor 2018 maak.
Norah (23) mailt me met een vraag in het kader van haar opleiding orthopedagogie. Wat als je morgen niet meer kunt doen wat je vandaag goed kan? Heb je dan een plan B? Staat je autisme je in de weg of helpt het je (bv omdat je minder vast zou hangen aan sociale conventies) om een radicale ommezwaai te nemen of een volledig nieuw pad in te slaan? In deze blog probeer ik daarop een antwoord te geven vanuit mijn eigen ervaringen. Voor iemand anders met autisme kan dit uiteraard heel anders zijn.
Een eigen vrij vertaald fragment uit het nieuwe boek van de Duitse geofysicus, IT’er en persoon met autisme Dr. Peter Schmidt (Der Straβensammler: Die unglaublichen Erlebnisse eines autistischen Weltreisenden (Patmos Verlag, 2016). Over zijn wereldreizen en hoe zijn autisme daarin een rol speelt.
