“Zie wie ik ben: autisme in woord en beeld” uit 2012 blijft een essentieel en tijdloos werk dat autisme volgens mij op een respectvolle manier belicht. Ik lees het opnieuw en bespreek hoe ik dat nu ervaar, wat er veranderd is, of hoe ik onze bijdrage (die van Roos, mijn liefste en mezelf) eventueel zou herformuleren.
Op het laatst van hun leven kennen mensen maar één woord meer. Dat woord zou veel meer over hen zeggen dan alle woorden in hun hele leven samen. In welke mate die theorie klopt, weet ik niet. Wel dat ik tijdens mijn periode als verzorger van ouderen een aantal mensen kende die telkens één woord blijven herhalen. Vereenzelvigd tot hun expressie Tot het verzorgend personeel hen er zo mee associeerde dat hun familienaam erdoor vervangen werd. Ze werden mevrouw ‘Koffie’, mijnheer ‘Halleluja’ of mevrouw ‘Icarus’. Zoals sommige mensen met autisme… Read more Mijnheer Verrek en de (on)tevredenheid van anderen →
Tistje 