Deze blog belicht het verhaal van Lotte, uitgelicht in een opvallende advertentie door een zorgverzekeraar/mutualiteit, die de vaak gehoorde opmerking ‘Je ziet er helemaal niet ziek uit’ onder de loep neemt. Ik heb enkele gedachten bij deze blog: onder andere over de noodzaak van meer bewustzijn, het belang van het respecteren van de diversiteit binnen het autismespectrum, en hoe we samen kunnen werken aan een inclusievere samenleving waarin iedereen zich gezien en gerespecteerd voelt.
Bespreking van een recent artikel verschenen in Psychological Medicine dat de risico’s van zelfdiagnose in de psychiatrie bespreekt, de invloed van de neurodiversiteitsbeweging en de betekenis van een formele diagnose. Aanvullend schrijf ik enkele persoonlijke bedenkingen.
Een persoonlijke reflectie over het beeld dat autisme heeft in de media, en of het bewustzijn of eerder vooroordelen schept.
In een recent krantenartikel werd een 19-jarige autistische vrouw besproken die, ondanks talloze hindernissen en zonder diploma middelbaar onderwijs, haar eigen schoonheidssalon opende op de zolder van haar ouders. De nadruk van het verhaal lag op haar tragische strijd om praktische factoren, zoals steun en middelen, eerder dan op haar persoonlijke sterktes en talenten.
Persoonlijke reactie op de beeldvorming over autisme rond de schietpartij vorige week in Rotterdam met een analyse van wat er geschreven is aangevuld met eigen reflectie.
Louis wil graag zijn autismebeleving en ervaringen als autistische persoon delen met anderen, binnen een veilige omgeving, en met respect voor zijn grenzen. Hij wil beginnen met een blog, vervolgens een podcast en een vlog, en uiteindelijk een boek schrijven waaraan hij lezingen wil koppelen. Louis is hooggeschoold, ‘volstrekt atypisch autistisch’, schrijft hij. Hij heeft zijn hele ‘autismeproject’ al uitgetekend op papier. Hij blijft echter met een paar vragen zitten. Een vraag die hij aan mij stelt is of hij dat onder zijn eigen naam doet, onder een bijnaam, nom de plume of geuzennaam of, voor sommige activiteiten, onder een heteroniem. Ik probeer voor een genuanceerd antwoord te zorgen.
Op een aantal Amerikaanse en Aziatische fora voor neurodivergente mensen ontstond onlangs een discussie over de liedjes die het best het kerngevoel en de identiteit van autistische personen weerspiegelen. Opvallend genoeg kwam het nummer ‘Solitary Shell’ van de progressieve metalband Dream Theater naar voren als het meest treffende liedje volgens de deelnemers aan de poll. Maar waarover gaat ‘Solitary Shell’ en waarom vindt net dit liedje wat resonantie binnen een bepaald deel van de autistische gemeenschap?
Waarom hebben mensen het vaak voor ‘autistische personages’ die eigenlijk gewoon een deel van het verhaal zijn, terwijl ze autistische personen zelden voor vol nemen en vaak vergelijken met fictieve personages die geenszins autistisch zijn? Een voorbeeld is de recente versie van Wednesday Addams, die autistisch zou zijn. In deze blog schrijf ik mijn eigen gedacht neer over deze neiging en probeer te kijken wat we (niet) kunnen leren van het personage, als ze in levende lijve onder ons zou leven.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.