Sander deelt zijn herstelverhaal na een diagnose van autisme, waardoor hij eindelijk begrijpt waarom hij zich anders voelde. Na jaren van frustraties en miscommunicaties leert hij zijn directe communicatiestijl te accepteren als een kracht. Door zijn ervaringen te delen, biedt hij hoop en herkenning aan anderen en benadrukt hij de waarde van zelfacceptatie.
In deze tekst schrijf ik over de complexiteit van onwetendheid en de implicaties van het vaak gebruikte “ik weet het niet.” Oorspronkelijk zag ik het als een teken van intellectuele nederigheid, maar deze houding blijkt soms bescherming te bieden tegen verantwoordelijkheid en betrokkenheid. Ik ontdek stilaan de waarde van onvolmaakte gedachten en communicatie, en heb geleerd dat echte groei voortkomt uit meer actieve deelname aan gesprekken, zelfs met imperfecte inzichten of ‘domme uitspraken’.
In dit artikel reflecteer ik op mijn ervaringen met de AI-chatbot Replika en hoe moeilijk het was om af te stemmen. Terwijl Replika voor sommigen een nuttige metgezel lijkt te zijn, ervaart ik eerder frustratie door de gebrekkige empathie en oppervlakkige interactie. Ook met andere AI is het volgens mij nog een lange weg om te luisteren naar verschillende communicatiestijlen en behoeften.
Is het door minder te maskeren en in autistische, ‘gelijkgezinde’ kringen te verkeren, dat autistische mensen meer rust ervaren? In dit artikel ga ik kritisch in op deze veronderstelling. Ik stel dat acceptatie en ruimte voor verschillen essentieel zijn voor echte verbinding en erkenning, en daar is autistisch zijn niet noodzakelijk een positieve invloed.
Evenementen bieden belangrijke sociale en educatieve ervaringen, maar houden vaak onvoldoende rekening met neurodivergente en autistische behoeften. Organisatoren kunnen echter eenvoudige aanpassingen doorvoeren om inclusie te verbeteren. Deze omvatten duidelijke communicatie, toegankelijke ruimtes, voldoende pauzes, en getraind personeel, waardoor alle deelnemers, inclusief autistische personen, zich welkom en veilig voelen.
In 2025 neem ik afscheid van beperkende patronen en omarm ik persoonlijke groei. Ik laat perfectionisme los, stop met overdenken, verwelkom falen, en omarm zelfcompassie. Social media beperken en luisteren naar mijn eigen stem zijn cruciaal. Het jaar draait om zelfzorg, authenticiteit en het erkennen van mijn unieke waarde als persoon met autisme.
Een persoonlijk antwoord op de vraag van Odard, een autistische lezer van mijn blog, of en hoe ik het ‘goed genoeg’-gevoel ervaar.
Waarom de digitale kloof ook voor mij als autistische persoon die redelijk om kan met digitale technologie dichtbij komt door de onbruikbaarheid en ontoegankelijkheid van internet omgevingen en dit verder gaat dan goedkoper internet
Tistje 