Hoe kan je als huisarts je praktijk verbeteren om goede geneeskundige behandeling te verstrekken aan autistische volwassenen of mensen met een vermoeden van autisme? Die vraag komt af en toe terug, maar onlangs verscheen een Engels artikel , geschreven door een ervaringsdeskundige arts. Op basis van de lectuur van dat artikel schrijf ik in deze blog enkele tips.
Nummer 73 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als waar trek je voor jezelf de grens, welke ervaringen heb je met online shopping, bij welke arts ben je het laatst op consultatie geweest, in welke zin ben je de laatste tijd een goed luisteraar geweest, wat zijn voor jou de kleine genoegens in het leven, ben je in het leven verbeterd of eerder achteruit gegaan, verkies je een extra teen of heb je liever een vinger tekort, doe je liever alles op dezelfde manier of varieer je vaak, wat zijn de vijf meest positieve ervaringen in je leven en wie is de moeilijkste persoon die je ooit hebt ontmoet.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Huisarts Rutger Verhoeff in Wat denkt u, dokter?: verhalen van een jonge huisarts (Thomas Rap, 2015) over een man met autisme op consultatie met een vreemde aandoening.
Tistje 