Een wat filosofischer tekst rond de vraag wat me staande heeft gehouden in mijn leven met autisme, van het gevoel van anders-zijn via een omslag in denken en doen naar leven naar autistisch gelukkig zijn.
Een reactie op het opinieartikel van ene Izz ad-Din Ruhulessin (een nobele onbekende voor mij) dat gaat over wat hij neurodiversiteit en autisme noemt. In deze blog vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen (die uiteraard zijn wat we zijn) een poging om wat nuance aan te brengen.
In het artikel ‘Just because I’m autistisc doesn’t mean I don’t empathize’ dat donderdag verscheen in de Chicago Tribune schrijft Alaina Leary hoeveel schade ze ervaren heeft van de ‘mythe’ dat empathie en autisme elkaars tegengestelden zijn. Ze beschrijft dat ze wel vaak niet weet hoe emoties, vriendschap, partnerschap in de juiste/passende mate en juiste/passende context te zien. In deze blog schrijf ik een vrije vertaling/eigen lectuur van het artikel.
Een citaat toegeschreven aan acteur en regisseur Matthias Sercu in Story Magazine van 28 maart 2017 naar aanleiding van Wereld Autisme Dag over ervaringen met de diagnose autisme.
Els van Peborgh ( Filosoof, lid van het centrum voor Europese Filosofie aan de UAntwerpen en aspirant van het FWO, tevens moeder met een zoon met autisme) in ‘Het bedrieglijke normaal van autisme’ (De Standaard, 28 maart 2017) over hoe het label autisme kan bevrijden.
Deel van een eigen (geanonimiseerd) verhaal, gebaseerd op ‘echte’ ervaringen, overgenomen uit een opdracht die ik kreeg voor een cursus psychodiagnostiek als voorbeeld van een casus rond autismespectrumstoornissen.
Hanna (38), vrouw met autisme (diagnose toen ze 25 was) in “Eerst was ik alleen. Later werd ik gepest. Ik was de rare” van Frauke Joossen in Viva, 28 maart 2017 over haar autisme, eerlijkheid en emoties.
Sarah (34) stelt me per mail de volgende vraag: ‘Wanneer is het het juiste moment om iemand met autisme te laten kennis maken met jouw blog, of met informatie zoals die op jouw blog verschijnt?’ Sarah stelt de vraag vanuit haar beroepsleven, als zorgleerkracht, en als zus van een jongere (gemiddeld begaafde) broer met autisme. Een moeilijke vraag, geeft ze toe, maar ‘doe toch maar eens een poging’. In deze blog probeer ik die poging dan ook te wagen.
