Liesbeth, een lezeres van mijn blog en autistische moeder (niet ‘autismemoeder’, vermeld ze), mailt me de vraag ‘hoe kan ik als autistische volwassene uitmaken of iets wat ik voorheb een gevolg is van mijn autisme(beleving) of eerder het gevolg van iets anders, zoals andere aandoeningen of beperkingen, persoonlijkheid of karakter?’. Een interessante vraag die ik graag probeer te beantwoorden, natuurlijk vanuit eigen ervaringen en vanuit mijn onvergelijkbare eigenheid.
In een recent artikel in de ‘Journal of Autism and Developmental Disorders’ maakt professor Patricia Howlin, Brits professor in de klinische kinder – en jeugdpsychologie, een overzicht van de veranderingen in de veertig jaar na het eerste verschijnen van autisme in de DSM III. In deze blog vat ik vijf evoluties samen die prof. Howlin opmerkt, en plaats er mijn persoonlijke bedenkingen bij.
Toeval bestaat niet, wordt gezegd. Wie ‘toevallig’ op iets stoot, zou er naar op zoek zijn geweest. Ofwel wordt die mens bespeeld door zijn onbewuste, ofwel door zijn genen, ofwel door een trauma uit de kindertijd. Al is dat eerder ‘hineininterpretierung’, een overinterpretatie van wat voorbij is. Op internet-safari Zo kwam ik onlangs tijdens een internetsafari langs een fascinerend tekstfragment met de titel ‘Waarom vindt de autistische patiënt moeilijk de weg naar de psychoanalyse?’. Het fragment blijkt onderdeel van een artikel ‘Autisme: hoe een bevroren diagnose ontdooien’. Dat op zijn… Read more De autistische patiënt bij de psychoanalist →
Af en toe krijg ik, als ik ga spreken over mijn autismebeleving, de vraag wat er zoal gebeurt vooraleer iemand een diagnose krijgt. Van de huisarts of het internet Als ik een rondvraag doe naar hun vermoedens, zegt een deel van mijn publiek dat de huisarts dit meedeelt. Meestal na een gesprek met moeder. Soms is vader er ook bij. Als moeder alleen gaat, of er is ruzie, of vader zit de hele dagen in zijn ‘werk kot’, dan is er kans dat vader na een paar maand ook naar… Read more Onderweg naar een diagnose →
Om goed met mensen om te gaan hoef je geen specialist te zijn. Toch zijn er weinig mensen die het echt goed kunnen. De meeste mensen voelen omgangsverlegenheid bij wie niet tot hun directe wereldje hoort. Sommigen voelen gewoonweg afkeer, uiten af en toe tekenen van walging of misprijzen. Weinig mensen lijken er mee om te kunnen of het in de hand te houden. Zelf ervaar ik het dagelijks zeer uitdrukkelijk. Zowel in de openbare als de virtuele ruimte. De hedendaagse kunst van het verwijten Zelden is de kunst van… Read more Genieten van verwantschap →
Tistje 