Een Amerikaanse studie bevestigde dat autistische volwassenen vaak als vreemd gezien worden door hun sociale onhandigheid. Toch vinden ze dat zelf niet zo erg, en lijken ze dat te waarderen in anderen, zeker in andere autistische mensen. Voor de niet-autistische mensen in het onderzoek blijkt het een blijvende drempel om in contact te komen met autistische mensen. Ik bespreek de studie en geef enkele persoonlijke bedenkingen.
Als het leven me overweldigt … zoek ik mijn toevlucht in lezen. Onder andere boeken, maar ook heel veel andere leesbaars, in een innerlijke wereld en een wereld die waarneembaar is.
Af en toe krijg ik de vraag hoe je aan iemand met autisme kan zien of h/zij/hun liefde of genegenheid voor je voelt. Ik probeer die vraag in deze blog met nuance en vanuit eigen ervaringen te beantwoorden, zonder te vervallen in clichématige antwoorden zoals ‘vraag het hem/haar’ of ‘geef hem/haar een kus’.
Jaren geleden volgde ik, met veel enthousiasme, een ‘schrijfacademie’ bij een vormingsorganisatie die nu niet meer bestaat. Twee jaar lang trok ik een aantal weekends per jaar naar een mooi herenhuis, omgeven door groen, aan de rand van de stadskern. Ik leerde er veel over schrijven, en vooral dat ik best mijn eigen ding deed. Wat uiteindelijk tot bloggen leidde. In deze blog ga ik in op wat ik er leerde en wat ik naast mijn blog schreef en schrijf.
Bij het televisieprogramma ‘Iedereen Beroemd’, de rubriek ‘Mijn straat’ waar ene Lidewij haar straat portretteert, dacht ik terug aan de opdracht die ik ooit kreeg om mijn straat te portretteren. En met welke taal – en anderen clichés dat gepaard ging.
Tistje 