Linde, een toekomstig psychologe, vraagt mij via mail welke informatie volgens mij nog onvoldoende beschikbaar is op vlak van seksualiteit en relaties voor mij, als volwassene met autisme met een partnerrelatie, op basis van mijn persoonlijke ervaringen en de informatie die ik in mijn leven al heb meegekregen (via school, ouders, …). Ik probeer deze vraag met nuance en vanuit eigen ervaringen te beantwoorden.
Naar aanleiding van een ‘brainstorm’ rond toegankelijkheid voor ‘atypische’ mensen, waaronder autistische burgers, schreef ik een tekst rond toegankelijkheid van openbare ruimtes. In deze blog een samenvatting daarvan.
Een overzichtje van de website die verwijzen naar Tistje, als antwoord op een vaakgestelde vraag, hoe mensen op mijn blog terecht komen.
Een jong volwassen man werd gearresteerd voor een reeks van racistische agressie tegen medisch personeel in een algemeen ziekenhuis. Hij blijkt autisme te hebben, een uitgesproken allergie tegen mensen met een ander dialect dan het zijne en moeite om dit onder woorden te kunnen brengen. Deze situatie staat beschreven in een recent terug verschenen brochure voor politie om met mensen met autisme om te gaan .
Als ik op een zonnige terrasje, op het openbaar vervoer, bij de kapper of elders over autisme hoor praten, lijkt het of iedereen zijn of haar pedagogisch diploma van de Google Universiteit of van sociale media heeft. Sociale media lijken dan ook een ontmoetingsplaats rond autisme te zijn/worden. In deze blog vraag ik me af welke gevolgen dat heeft, zowel voor de informatie als voor de gebruikers.
Kris Vallay, Australische moeder van vier zonen met autisme, in haar boek The Gift (Archway, 2018) hoe zij kwam tot een diagnose van haar zoon Ben, en hoe ze informatie zocht over (leven met) autisme.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). De publicatiedatum is deze maand een dag verschoven, mijn vriendin wou gisteren naar een Zweedse woonwarenhuis (bekend van het ontbrekende moertje en de gehaktballetjes) waarvan ik de naam niet vernoem. Deze keer stel ik me de vraag of we goed kunnen zijn zonder iets te doen.
Tistje 