Kris Vallay, Australische moeder van vier zonen met autisme, in haar boek The Gift (Archway, 2018) hoe zij kwam tot een diagnose van haar zoon Ben, en hoe ze informatie zocht over (leven met) autisme.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). De publicatiedatum is deze maand een dag verschoven, mijn vriendin wou gisteren naar een Zweedse woonwarenhuis (bekend van het ontbrekende moertje en de gehaktballetjes) waarvan ik de naam niet vernoem. Deze keer stel ik me de vraag of we goed kunnen zijn zonder iets te doen.
Roeland (31) is zelfstandig psycholoog en abonnee van deze blog. Hij heeft volgende vraag: ‘Wat zou volgens jou kunnen helpen om een duidelijk autist toch ertoe aan te zetten een diagnostisch onderzoek toe te staan?’. In 940 woorden probeer ik een zo genuanceerd antwoord vanuit mijn beleving te formuleren, vanuit ideeën over motivatie, belang van een diagnose maar ook door te focussen op langere termijn en een beter leven van de betrokkene(n).
Een overzicht van de 30 informatieve boeken van deskundigen over autisme verschenen tussen 2014 en 2017, op basis van beschikbaarheid in openbare bibliotheken in Vlaanderen en Nederland, met verwijzing naar recensie of leesverslag, metadata en auteurspagina’s.
Sarah (34) stelt me per mail de volgende vraag: ‘Wanneer is het het juiste moment om iemand met autisme te laten kennis maken met jouw blog, of met informatie zoals die op jouw blog verschijnt?’ Sarah stelt de vraag vanuit haar beroepsleven, als zorgleerkracht, en als zus van een jongere (gemiddeld begaafde) broer met autisme. Een moeilijke vraag, geeft ze toe, maar ‘doe toch maar eens een poging’. In deze blog probeer ik die poging dan ook te wagen.
Citaat van Jan Bransen in ‘Laat je niets wijsmaken’ (Uitgeverij Klement, 2014) over waarom het gemakkelijker is tegenwoordig een autist te zijn.
Parai Daiza is een gesloten tuin voor wie niet perfect van lijf en leden is. Een park dat volop in evolutie is en in geen geval met andere dieren – of natuurparken vergeleken kan worden. Vrij ontoegankelijk, slecht bereikbaar met het openbaar vervoer, niet vriendelijk, educatief povertjes en prijzig … we hebben ons bezoek dan ook, met barstende hoofdpijn, met de helft ingekort.
