Jan, kennis van een autistische man, vraagt me wat er precies bedoeld wordt met ‘infodumping’. ‘Ik lees uit interesse vaak artikels van en over autistische mensen, en kom vaak op het woord ‘infodumping’. Ik heb weliswaar een vaag vermoeden wat het zou kunnen betekenen, maar kan je mij zeggen wat jij eronder verstaat?’

Voor mij is infodumping een term die in de eerste plaats gebruikt wordt in de context van literatuur en media. De term verwijst naar het overmatig en ongecontroleerd dumpen van informatie op de lezer of kijken. Het kan in verschillende vormen voorkomen, zoals in boeken, films, tv-programma’s, games en natuurlijk ook in dagelijkse gesprekken. De bedoeling van infodumping in die context is om een achtergrond te schetsen of de wereld waarin een verhaal zich afspeelt.

Zoals je al vermeldde komt de term ook regelmatig voor wanneer het over autisme gaat. Volgens mij verwijst infodumping dan naar overmatig veel informatie over een bepaald onderwerp delen met anderen, zonder rekening te houden met het interesse – of kennisniveau van de andere persoon. Dat kan overweldigend of frustrerend overkomen, en leiden tot sociale isolatie, omdat veel mensen de neiging hebben zich terug te trekken uit gesprekken of sociaal contact met iemand die hen bedelft onder informatie.

Ik vind het als autistisch persoon niet altijd eenvoudig op tijd bewust te zijn dat mijn enthousiasme over een bepaalde interesse die ik wil delen, niet altijd gewaardeerd wordt en het dus beter is op te houden met kennis of informatie te delen. Het leidt soms tot sociale afstand en verlies van geïnteresseerde luisteraars of lezers. Het kan ook leiden tot een verkeerde interpretatie van mijn intenties, omdat sommige mensen infodumpen zien als egocentrisch gedrag, en een poging om het gesprek te kapen. Uiteindelijk kan het ook leiden tot sociale isolatie, omdat mensen op den duur terughoudend zijn om een gesprekje aan te knopen, uit angst dat ze weer overweldigd zullen worden door een informatiediarree en ze het gesprek niet zullen kunnen volgen.

Als niet-autistisch persoon is het daarentegen ook belangrijk op een duidelijke manier aan te geven, met woorden, gebaren en eventueel schriftelijk, dat je even genoeg hebt gehoord, en dat de autistische persoon best even zwijgt of best over iets anders praat, of je gaat weg. Natuurlijk hebben niet alle autistische personen een even grote drang tot infodumpen, en ook niet-autistische personen kunnen behoorlijk lang blijven zeuren over hetzelfde thema.

Autistische mensen kunnen over zowat alles infodumpen, maar thema’s die vaak voorkomen zijn astronomie (sterrenstelsels, planeten, ruimtemissies en astronomische fenomenen), geschiedenis (historische periodes, een bepaalde gebeurtenis of historische persoon, een jaartal, bepaalde feiten en gevolgen daarvan), dieren (diersoorten, hun kenmerken, hun levenswijzen, habitats en uitwerpselen), computers en technologie (bepaalde software, programmeertaal, hardware, nieuwe technologische ontwikkelingen, filosofie (filosofische concepten, denkrichtingen, de impact van filosofie op samenleving en individu), taalkunde (taalstructuren, grammatica’s, etymologie, dialecten), transportmiddelen (types, geschiedenis, technische specificaties, routes), kunst (manga, stripboeken, kunstgeschiedenis, technieken, verhaallijnen, verschillende subculturen), wetenschap (theorieën, experimenten, ontwikkelingen, impact op ons dagelijks leven) en specifieke hobby’s (modelbouw, muziekinstrumenten, fotografie, bordspellen, batterijen, tuinieren, … )

Als iemand in een informeel gesprekje uitgebreid begint te praten over trivia van hun favoriete tv-serie of gedetailleerd het psychologisch profiel schetst van de hoofdfiguur, kan dat infodumping zijn. Als iemand bij een romantisch etentje ongevraagd details begint te delen over de technische specificaties van de nieuwe stoomlocomotief die hij helpt herstellen in zijn modelspoorclub, kan dat infodumping zijn. Als een collega tijdens een vergadering op het werk veelvuldig, langdradig en gedetailleerd de context en details schetst over een nieuw project, en anderen verhindert het woord te nemen, zou je dat infodumping kunnen noemen. Als iemand op een nachtelijk feestje rond een uur of drie ’s nachts enthousiast begint te praten over haar verzameling postzegels, de zeldzame exemplaren beschrijft, de geschiedenis van de postdiensten en de rol van subculturen daarin begint te schetsen, zou dat wel eens een geval van infodumping kunnen zijn.

Als iemand tijdens een groepsbezoek aan een museum de gids onderbreekt om uitgebreid te vertellen over de houtsoorten (en hun diverse aspecten) van de kaders van het schilderij dat ze tegenkomen, zonder te merken dat anderen niet geïnteresseerd zijn, is dat volgens mij infodumping. Als iemand tijdens de rouwmaaltijd na het overlijden van een familielid gedetailleerd praat over zijn of haar nieuwste hobby, schimmels observeren, met uitgebreide beschrijving en verschillende soorten, kan dat infodumping zijn. Als iemand tijdens een lange autorit vanop de achterbank uitgebreid praat over de geschiedenis en de werking van elke auto die ze voorbijrijden, inclusief aandrijving, werking van de motor, brandstoffen en belangrijkste innovaties, kan dat infodumping zijn. Misschien kunnen zelfs deze en vorige alinea als infodumping worden beschouwd.