“Het gebeurt regelmatig bij mijn man en ik dat hij, autistisch, mij aanport, en, vaak veel te luid, zegt dat de persoon die we net spraken, of net voorbij gewandeld zijn, hoogstwaarschijnlijk autistisch is. Als mensen hem vragen of ze autistisch zijn, antwoordt hij dan ook nog eerlijk. Wat dan wel eens tot onaangename situaties leidt.”, schrijft Adelise (33), lezeres van mijn blog en enthousiast over mijn boek ‘Autistisch Gelukkig: positief leven met autisme’. “Ik zou wel eens willen weten of dat echt bestaat, die aanleg bij bepaalde mensen, met of zonder autisme, om bij mensen die ze nog niet eerder hebben gezien of gesproken autisme te herkennen. Kan het kloppen dat mijn man dan zegt ‘dat is een van ons’? Kortom, bestaat er zoiets als een autisme-radar, zoals er wel eens wordt beweerd dat er een ‘gay-dar’ bestaat?'” In deze blog probeer ik op deze vraag een genuanceerd, persoonlijk antwoord te schrijven vanuit mijn eigen ervaringen en kennis.
Een jaar of zeven geleden, in juli van 2013, kwamen Sophie en Kaat, twee jonge vrouwen die werkten aan een project van mensen met lijdensdruk die iets positief maakten van hun leven, bij mij op bezoek. Sinds kort is dit interview uit embargo gekomen, en mag ik het op mijn blog zetten. Sommige ideeën zijn misschien wat voorbijgestreefd, en uiteraard ben ik veranderd, maar ik laat het hier graag nog eens langskomen. Sophie is helaas reeds overleden, en Kaat woont in het verre Samoa.
Onlangs stuurde Amber, lezeres van deze blog en pas afgestudeerd orthopedagoge, een interessante vraag. ‘Ik volg sinds een paar jaar publicaties van volwassenen met autisme, ook via sociale media. Daarbij krijg ik vaak de indruk dat mensen met autisme denken dat ze het best overeenkomen met soortgenoten (als dat de juiste term is, mijn excuses ingeval van niet). Zijn er eigenlijk ook publicaties of blogs over ergernissen, of wat zou er mensen met autisme kunnen ergeren aan elkaar? Wat ergert je er jou bijvoorbeeld, en doe je er iets aan?’ In deze blog probeer een overzichtje te maken van mijn eigen ergernissen en die van anderen, en hoe ik ermee omga.
Onlangs kreeg ik de vraag van Marjan, medewerker van de Vlaamse Vereniging Autisme, hoe ik mij zou voorstellen als spreker, inspirator, ervaringswerker, getuige of hoe het ook heet om ervaringen als persoon met autisme te brengen voor een groep (of, desgewenst, onder vier ogen). In deze blog heb ik het over wat mij drijft, hoe ik mij voorbereidt, en wat een meerwaarde is voor mij.
Leon, een jongvolwassen man die mijn blog al een tijdje leest, heeft in zijn diagnostisch verslag gelezen dat hij vast veel masturbeert en dat dit zou te maken hebben met zijn autistisch denken. Zou het zijn dat mensen met autisme meer masturberen dan anderen, vraagt hij, en hoe denk ik over zelfbevrediging in het algemeen. In deze blog probeer ik dat niet zo eenvoudige thema zo genuanceerd mogelijk aan te snijden.
1000 vragen aan jezelf, nummer 83, met vragen over hulpeloosheid, een favoriet citaat, de eerste zin van een favoriet boek, de voornaamste tijdsbesteding, voornemens die ik ooit gemaakt heb maar me niet aan heb gehouden, over een item op mijn lijst van frustraties, leerkrachten die een belangrijke invloed hebben gehad op mijn leven, en wanneer ik voor het eerst de zee zag.
Onlangs kreeg ik de vraag van een persoon met autisme voor een werkstuk om in te gaan op de vraag in welke mate onze samenleving aangepast is aan mensen met autisme. Geen gemakkelijke vraag, maar ik doe toch een poging.
1000 vragen aan jezelf, nummer 82, met vragen over wat te doen als je niet zou falen, kiezen tussen koken en afwassen, over angst, hoe mensen ontmoeten die niets voor je kunnen doen, wat te zeggen als je iemand ontmoet op straat en met wat je het liefst schrijft.
