In ‘hoe ik mijn eerste was tot een goed einde bracht’ vertel ik hoe ik tijdens mijn eerste job in de sociale sector, als thuishulp, plots iets voor het eerst moest doen, namelijk een was draaien voor een vrij kieskeurige oudere dame.
Toen een organisatie me onlangs vroeg om voor een publiek van zestienjarigen over mijn dromen van toen te spreken, was ik verrast. Zeker omdat ze er een lijstje van bijkomende vragen bijvoegde, die ermee samenhingen, zoals de angsten die ik toen had, en of dromen of angsten het gehaald hadden na al die jaren. Ik ben er niet op ingegaan, en in deze blog schrijf ik waarom en hoe ik dit thema dan wel zou bespreken vanuit mijn eigen ervaringen.
Francesca Happé en Sue Fletcher-Watson stellen zich vier vragen over de toekomst van autisme in samenleving en onderzoek, in hun boek ‘Autism: a new introduction to psychological theory and current debates’, 2nd Edition (Routledge, 2019)
Als iemand me vraagt hoe ik het maak, weet ik niet goed wat te antwoorden. Daarom schreef ik er maar een tekstje over. Waar ik deze blog mee maakte. Uiteindelijk bleek het vooral over werk te gaan. Hoe ik het maak heeft voor mij vooral over werk en mijn werkproces te maken. Met aansluitend wat, wanneer, waar en waarom.
Jonas (23) stuurt me via mail de vraag wat mensen precies bedoelen wanneer ze hem zeggen dat hij blind is (of blijft) voor zijn autisme? Die reactie krijgt hij naar eigen zeggen van mensen ‘aan wie er iets goed fout zit’ of van op zich goede mensen die zich door hen laten manipuleren. Er wordt volgens hem weliswaar gezegd dat hij autisme heeft, maar daar staat hij sceptisch tegenover. Hij heeft, schrijft hij in zijn mail, immers nog geen sluitend bewijs gezien op basis van objectieve elementen waaruit blijkt dat hij autisme heeft. ‘Maar ik zou graag weten of u daar al mee te maken hebt gekregen, hoe u daar mee omgaat, en of u anderen kent die zo’n aantijging weten te counteren?’ In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaringen een zo verstaanbaar mogelijk antwoord te geven op deze niet zo eenvoudige vraag.
Fien, een studente orthopedagogie die volgend jaar stage loopt in een residentiële voorziening voor mensen met autisme, stelde me per mail tien vragen over leven met autisme. Over ironie, vriendschap, seksualiteit, communicatie, agressie(beheersing), routines, bijzondere gaven enzovoort. Ik mocht ze ook online zetten, en dat doe ik dus. Fien heeft zich laten inspireren door vragen van interviews op het internet. Met thee en koekjes naast mij heb ik ze zo eerlijk mogelijk en vanuit mijn eigen perspectief beantwoord.
Heb je al eens aan een Sabbatical gedacht? Sanne, lezeres van deze blog, vroeg het me onlangs via mail. In dit stukje probeer er een zo genuanceerd antwoord op te geven. Wat een Sabbatical is (behalve een ‘jeukwoord’), waarom ik er niet eerder aan dacht en waarom ik die al dan niet zou kunnen nemen.
Vicky (29) specialiseert in de psychiatrie en bedankt me, via het formulier op deze blog, voor de interessante bijdragen. ‘Je vult vooral het 1000 vragen aan jezelf-experiment op een heel eigen manier in’, schrijft ze. ‘Wat ik echter nog niet vaak aan bod zag komen, is je toekomstbeeld. Kan je hierover wat schrijven? Ook al heb je er misschien niet meteen zicht op?’ In deze blog ik op Vicky’s vraag een antwoord te formuleren.
