Gemiste oproepen, van een getoond of gemaskeerd nummer, van mensen die niets inspreken op het antwoordapparaat of geen sms sturen, brengen mij in verwarring. Zoals ik er vandaag enkele kreeg. Het inspireerde me tot een reflectie over wat ik twintig jaar geleden leerde in een opleiding telefoneren, en hoe ik, onder andere vanuit mijn autismebeleving, sta tegenover telefoneren en telefoontjes beantwoorden.
Wendy Schuchmann, vrouw met autisme over het vraagstuk van de onoprechte getoonde belangstelling in sociale omgang, in haar boek ‘Vreemde vogel: mijn leven met Asperger’ (Smashwords, 2014)
Uit het artikel ‘Ik ben een voorbeeld van iemand met autisme die wel succesvol kan zijn’, van journalist Walter van Zoeren verschenen in De Volkskrant van 26 mei 2018
Marloes, een vrouw met (diagnose) autisme, stuurde me onlangs een mail met de vraag of er geen boek bestaat dat mensen met autisme uitlegt hoe de wereld van sociale mensen zonder autisme werkt en hoe je met hen kan omgaan. In deze blog probeer ik daar een antwoord op te geven vanuit mijn ervaringen.
‘Kijk mij in de ogen. Hier, kijk. Kijk, hier. Kijk, kijk, kijk. Kijk eens diep in mijn ogen. Ja hoor, je kan het. Je kan het goed. Zo, ja, mooi …’ Zo herinner ik me het jaren geleden, in de therapeutische sessies die ik als kind volgde. Later werd de toon minder liefelijk, en zagen mensen in (kwalitatief tekort aan) oogcontact en lichaamstaal iets wat er niet altijd was. In deze blog vertel ik hoe ik lichaamstaal beleef en wat ik er aan heb gedaan om het (iets) beter te maken. Al zijn er uiteraard ook beperkingen waar ik probeer mee te leven.
Een jaar of tien geleden maakte ik voor het eerst kennis met het woord. Bavardage werd toen voorgesteld als een wondermiddel, een techniek die alle deuren deed open gaan. Ik heb erop getraind maar helaas ben ik er nog altijd niet goed in. Hoe dat in elkaar zit, vertel ik in deze blog.
Elke eerste dag schrijf ik een stukje over beginnen, over de eerste keren in mijn leven. Deze keer schrijf ik over de eerste kennismaking met meisjes en vrouwen (anders dan de vrouwen in mijn familie uiteraard) en hoe dat verliep.
Anais (28), orthopedagoge en lezeres van deze blog, stuurde me de vraag hoe belangrijk succeservaringen zijn voor mij als persoon met autisme. Een poging om op die vraag te beantwoorden, zonder daarbij voor andere mensen met autisme te spreken. Iedereen met autisme heeft namelijk een andere manier om met succes om te gaan.
