Veel mensen met autisme zijn sterk gemotiveerd om vrienden, relaties en hechte familiebanden te hebben, hoewel autisme vaak veralgemeend wordt als een aandoening die de sociale interactie negatief beïnvloedt. In verhalen van mensen met autisme, uit de eerste hand, lijkt het vooral dat autistische mensen zich comfortabel en op hun gemak voelen bij andere autistische mensen. Maar is dat werkelijk zo? In deze blog lees ik een onlangs gepubliceerd onderzoek vanuit mijn eigen ervaringen als mens met autisme bij andere autisten.
Onlangs stuurde Amber, lezeres van deze blog en pas afgestudeerd orthopedagoge, een interessante vraag. ‘Ik volg sinds een paar jaar publicaties van volwassenen met autisme, ook via sociale media. Daarbij krijg ik vaak de indruk dat mensen met autisme denken dat ze het best overeenkomen met soortgenoten (als dat de juiste term is, mijn excuses ingeval van niet). Zijn er eigenlijk ook publicaties of blogs over ergernissen, of wat zou er mensen met autisme kunnen ergeren aan elkaar? Wat ergert je er jou bijvoorbeeld, en doe je er iets aan?’ In deze blog probeer een overzichtje te maken van mijn eigen ergernissen en die van anderen, en hoe ik ermee omga.
‘Daar zou ik een boek over kunnen schrijven’ is een dooddoener, maar ‘zou je daar geen boek over schrijven’ heeft eveneens het effect dat ik niet meteen meer weet wat te zeggen. In deze tekst ga ik op beide uitspraken in en wat ik er in de praktijk doe.
Wat zou ik mensen met verdriet of lijden op of naast sociale media kunnen wensen, anders dan sterkte? Wat ik tegenover al dat verdriet, die ellende en dat onrecht kan plaatsen, is voor mij steeds vaker een raadsel. Er niet op letten, het sceptisch benaderen of hen erop wijzen dat ze niets tekort hebben en zelfs dankbaar moeten zijn, dat kan ik gewoonweg niet. Ik mag dan wel verlegen, discreet, weinig spraakzaam of cocooning zijn, maar allerminst ongevoelig of maatschappelijk onverschillig.
Gemiste oproepen, van een getoond of gemaskeerd nummer, van mensen die niets inspreken op het antwoordapparaat of geen sms sturen, brengen mij in verwarring. Zoals ik er vandaag enkele kreeg. Het inspireerde me tot een reflectie over wat ik twintig jaar geleden leerde in een opleiding telefoneren, en hoe ik, onder andere vanuit mijn autismebeleving, sta tegenover telefoneren en telefoontjes beantwoorden.
Wendy Schuchmann, vrouw met autisme over het vraagstuk van de onoprechte getoonde belangstelling in sociale omgang, in haar boek ‘Vreemde vogel: mijn leven met Asperger’ (Smashwords, 2014)
Uit het artikel ‘Ik ben een voorbeeld van iemand met autisme die wel succesvol kan zijn’, van journalist Walter van Zoeren verschenen in De Volkskrant van 26 mei 2018
Marloes, een vrouw met (diagnose) autisme, stuurde me onlangs een mail met de vraag of er geen boek bestaat dat mensen met autisme uitlegt hoe de wereld van sociale mensen zonder autisme werkt en hoe je met hen kan omgaan. In deze blog probeer ik daar een antwoord op te geven vanuit mijn ervaringen.
