Als kind al overkwam het me wel eens dat ik me afvroeg hoe het zal aflopen, hoe de toekomst zou stoppen, en wat er daarna zou komen. Aanvankelijk was ik erg triest dat ik het niet zou meemaken. Na al die jaren denken heb ik daar een voorlopige theorie over, en ben ik ook enigszins over mijn verdriet (of ik maak me dat toch wijs).
Gevoelens … wat zijn ze en hoe beleven we ze? En hoe beleef ik ze zelf? Elke tweede van de maand probeer ik een gevoel te belichten. Deze keer gaat het over het verdeeld gevoel tussen nu en later, een stuk bewust van nu en een stuk bewust van later zonder dat aan anderen te kunnen laten weten.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). Deze keer stel ik me de vraag of we elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. De ondertitel is autisme en toekomst.
Vicky (29) specialiseert in de psychiatrie en bedankt me, via het formulier op deze blog, voor de interessante bijdragen. ‘Je vult vooral het 1000 vragen aan jezelf-experiment op een heel eigen manier in’, schrijft ze. ‘Wat ik echter nog niet vaak aan bod zag komen, is je toekomstbeeld. Kan je hierover wat schrijven? Ook al heb je er misschien niet meteen zicht op?’ In deze blog ik op Vicky’s vraag een antwoord te formuleren.
Nummer negenendertig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Bij welk liedje ik de autoradio harder draai. Of ik tien minuten in mijn toekomst zou willen zien of tien minuten in de toekomst van iemand anders. Of ik liever in de wildernis zou willen leven of als een thuisloze in onze samenleving. Welk dialect ik charmant vind. Op welke momenten in mijn leven de tijd vliegt. Of uit het oog ook uit het hart is. Hoe ik het best tot rust kom. Wat voor nieuws ik elke dag doe. Waar ik Oost-indisch doof voor blijf en wat mijn kapsel zegt over mij.
Gewoontegetrouw een blog met de eindejaarsvraagjes, over wat bij mij als mens is bijgebleven en wat ik anderen wens in het volgend jaar.
Norah (23) mailt me met een vraag in het kader van haar opleiding orthopedagogie. Wat als je morgen niet meer kunt doen wat je vandaag goed kan? Heb je dan een plan B? Staat je autisme je in de weg of helpt het je (bv omdat je minder vast zou hangen aan sociale conventies) om een radicale ommezwaai te nemen of een volledig nieuw pad in te slaan? In deze blog probeer ik daarop een antwoord te geven vanuit mijn eigen ervaringen. Voor iemand anders met autisme kan dit uiteraard heel anders zijn.
Nederlandse zanger en schrijver Hans de Booij in ‘Geveld door Annabel’ in het Nederlandse weekblad NieuweRevu van 21 december 2016 over diens autisme en na de vaststelling ervan zijn nieuwe moed om vooruit te kijken.
