Als er weer eens, tot vervelens toe, wordt verteld dat we leven een tijd van zeldzaam veel onzekerheid en verandering, vind ik het een goed idee om stil te staan wat ik wou worden toen ik nog heel jong was. Hoewel ik het tegendeel beweren, dat ik ouder zou zijn, een beetje raar vind. Ik voel me nog steeds heel jong, en misschien wordt ik wel jonger met de jaren. Alles hangt af van wat er met leeftijd wordt bedoeld, en in welk perspectief ik mijn leeftijd zie.

Toen ik nog jonger was dan nu, leefde ik naar mijn gevoel pas echt in een tijd van onzekerheid en verandering. Ik had toen nog niet de illusie noch de middelen om grip te krijgen op wat er gebeurde, en vond dat erg vervelend. Anderen bepaalden grotendeels wat ik ging, moest en mocht doen, terwijl ik me verzette tegen de schakelingen en tevergeefs vroeg naar de bedoelingen.

Als iemand mij vroeg wat ik later wilde worden, wist ik niet wat die persoon bedoelde. Ik had geen idee wat ‘vroeger’ en wat ‘later’ was, en nu nog heb ik moeite met die noties. Ik vind het daarentegen vreemd dat mensen doodernstig vertellen dat ze niet weten wat ‘nu’ is en moeite hebben met het concept. Voor hen is ‘nu’ meteen voorbij, voor mij blijft het maar duren. Dat kan de hel zijn, als het slecht of onaangenaam is, maar ook hemels, als het iets aangenaam is.

Nochtans wilde de leraren die mij elk jaar wel eens of meerdere keren die vraag stelden, geen vaag, vermijdend antwoord, maar gewoon iets waar ze mee verder konden. De anderen hadden daar duidelijk geen moeite mee. Zij zaten barstensvol met creativiteit en ideeën over wat zij later wilden worden. De ene wilde langeafstandszwemmer worden, de andere uitvinder, nog een andere danseres in tv-shows, en sommigen wilden dierverzorger zijn in een dierentuin.

Terwijl de andere leerlingen één na één vlotjes over hun droomberoep vertelden, lukte het mij maar niet om iets te verzinnen. Er was altijd wel iemand met wie ik absoluut niet wou vergeleken worden die het beroep dat ik wou vertellen voor mijn neus wegkaapte. Eerst kreeg ik het idee dat ik expert wou worden, in om het even wat zo goed zijn dat mensen mij om advies kwamen vragen en ik daar mijn beroep van kon maken.

Maar toen zei Cel, echt wel de stomste medeleerling, dat hij, net als zijn vader, consulent-expert wou worden. Terwijl ik de vader van Cel echt wel een oelewapper vond, zeker als hij met z’n flauwe, platvloerse politieke of racistische mopjes afkwam. En Carlos, de jongen die er een erezaak van maakte om de laatste van de klas te zijn, wilde specialist worden, maar waarin precies wist hij nog niet.

Daarom zei ik maar, toen het aan mijn beurt was, dat ik een beroemde spreker wou worden. Dan zou iedereen naar mij luisteren, zei ik. En dan zou ook niemand meer zeggen dat ik mijn mond moest houden, zoals nu. Omdat de volwassenen spreken, ofwel omdat ik niet verstond wat er gezegd werd. Het mocht ook beroemde schrijver zijn, voegde ik eraan toe. Hoewel ik toen nog helemaal niet wist wat ‘beroemd’ of ‘spreker’ eigenlijk betekenden. Tegenwoordig weet ik dat al iets meer, en daarom wil ik vandaag vooral een ‘onbekende zwijger’ worden. Intussen is het moeilijk geworden om nog ‘onbekend’ te blijven, en nog moeilijker om te zwijgen.

Op school lukte dat schrijven redelijk goed. Ik eindigde vrijwel altijd bovenaan in opstellen en papers schrijven over bepaalde onderwerpen. Af en toe schreef ik ook voor het schoolkrantje, ook al bleken mijn artikels meestal meer gelezen door de leerkrachten, de directie en de ouders van mijn medeleerlingen en door henzelf. Die laatsten vonden het veel te ernstig.

Tegenwoordig ben ik me meer bewust van mijn beperkingen als schrijver. Mijn behoefte aan creatieve zelfexpressie heeft nu ook andere vormen aangenomen, zoals schilderen, tekenen, zingen in de douche, … Op deze blog deel ik mijn ervaringen, ideeën en verhalen, zij het zonder mijn privé-leven al te veel bloot te leggen, door een foto en biografie erbij te voegen.

In zekere zin ben ik nog geen haar veranderd vergeleken met toen ik nog jonger was dan nu. Behalve dan ik liever lees dan schrijf, liever zwijg en dan spreek, en liever beroemd ben door mijn artikelen dan door mezelf, en liever onbekend door mezelf dan mijn gezicht in de krant, op televisie of op sociale media. Het is moeilijk te zeggen hoe dat zal evolueren, want waar ik nu ben in het leven, is volledig onverwacht en veeleer het resultaat van toevallige gebeurtenissen dan van overdachte langetermijnplanning.

Uiteindelijk wil ik vooral nieuwe dromen blijven maken en mijn creatief potentieel blijven uitdrukken, om het even in welke vorm of medium. Ik hoop dat anderen daartoe ook de kans krijgen in hun leven. Dat is volgens mij toch wat ons leven waardevol maakt en ons een gevoel van goed leven geeft.