Alfonsien (‘Sien voor de vrienden), een jonge alleenstaande vrouw met autisme, stuurde me onlangs een mailtje met de vraag of de diagnose voor mij ook zo’n schok was, en hoe ik die eerste weken of maanden beleefde. In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaringen te beschrijven hoe ik mijn diagnose beleefde en welke lessen ik eruit trok.
Als we iets gemeen hebben, ieder van ons, is dat we grenzen hebben. Dat lijkt soms anders, omdat sommigen denken in mensen met en zonder beperkingen. Toch is dat slechts een kwestie van verwarrend taalgebruik. Ook mensen zonder beperkingen zijn begrensd. Ook al schrijven ze dat vaak toe aan omstandigheden waar ze (voorlopig) geen overzicht over of inzicht in hebben. Hoe het zit met mijn grenzen, begrensdheid, beperkingen en wat daarrond zit, schrijf ik in deze korte blog.
Veel mensen met autisme zijn sterk gemotiveerd om vrienden, relaties en hechte familiebanden te hebben, hoewel autisme vaak veralgemeend wordt als een aandoening die de sociale interactie negatief beïnvloedt. In verhalen van mensen met autisme, uit de eerste hand, lijkt het vooral dat autistische mensen zich comfortabel en op hun gemak voelen bij andere autistische mensen. Maar is dat werkelijk zo? In deze blog lees ik een onlangs gepubliceerd onderzoek vanuit mijn eigen ervaringen als mens met autisme bij andere autisten.
‘Is een diagnose krijgen op je 24ste te vroeg of te laat om nog iets te maken van je leven?’ vraagt lezeres Paulina via mijn blogmail. In dit stukje probeer ik op haar vraag vanuit eigen (beperkte) ervaring en met nuance een antwoord te geven.
Boeiend maar vermoeiend, zo is het leven met autisme, zowel voor wie zelf autisme heeft als voor de mensen die met of naast mensen met autisme leven. Toch krijgt vermoeidheid veel minder aandacht dan bijvoorbeeld sociale interactie en lastig of moeilijk verstaanbaar gedrag dat daarmee samen gaat of daaruit voortvloeit, In deze blog verken ik acht mogelijke verklaringen voor deze (over)vermoeidheid die bij heel wat mensen met autisme voorkomt.
In onze samenleving worden we vaak verleid om iets te vergeten te vertellen over onszelf. Zeker als het gaat om iets over onze kwetsbare kant te vertellen. Ik worstel er vaak mee of dat mij geen parten speelt als het gaat om vertellen over mijn autismebeleving voor een publiek of erover te schrijven op deze blog. In deze bijdrage ga ik daar dieper op in.
Of autisme volgens mij een handicap en/of een gave is, en wat ik daarvan vind, wil Heide(linde), studente pedagogie, weten. ‘We hebben in onze opleiding voor een paper een aantal ‘straffe stellingen’ voorgeschoteld gekregen. Die moeten we dan voorleggen aan kritische mensen met autisme voorleggen. Op basis van wat daaruit komt moeten we dan reflecteren en een paper schrijven. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om mij daarbij te helpen?’. In deze blog probeer ik daarop een genuanceerd antwoord te schrijven.
Vrouw met autisme in ‘Speaking for Ourselves: Conversations on Life, Music and Autism’ van Michael B. Bakan (Oxford University Press, 2018) over haar idee over de voeling of het bewustzijn voor autistisch (mee)denken die bij hulpverleners zou moeten aanwezig zijn.
