Op aangeven van LAVA (lees – en adviesgroep volwassenen met autisme) bespreek ik een artikel over wat werknemers met autisme kan helpen op de werkvloer om met verwachtingen om te gaan. Bij werknemers met autisme blijkt dat het potentieel hoogstaand kwalitatief werk onder andere door drempels op de werkvloer zelf vaak niet verzilverd raakt. Stress in de werkomgeving en beperkingen in sociale omgang blijken de belangrijkste daarvan. Sociale steun van collega’s helpt weliswaar neurotypicals maar hulp buiten de organisatie (via coaching of anderen met autisme of zichzelf kunnen zijn) helpt het meest voor mensen met autisme. Sociale communicatie met collega’s lijkt het meest problematisch volgens werknemers met autisme. Voor die niet-autistische collega’s lijkt werkstress voor veeleer een ‘dingetje’ en soms eens lastig terwijl het voor werknemers met autisme aanzet kan zijn tot opgebrand raken. Vooral goede relatie met het management (op alle niveaus) kan autistische werknemers helpen volgens dit artikel.
In deze blog ga ik in op een aantal tendensen als het gaat om positieve elementen van (leven met) autisme maar ook de versnippering van ideeën daarover in onze samenleving, ook bij mensen met autisme zelf. Ik gebruik daarvoor mijn eigen ervaringen en inzichten maar steun ook op recent Brits onderzoek dat een groep mensen met autisme bevroeg over de thema’s die zij belangrijk vonden in de positieve beleving van autisme. Ook de invloed van de omgeving (ouders, familie, hulpverlening) blijkt hierin belangrijk.
Alfonsien (‘Sien voor de vrienden), een jonge alleenstaande vrouw met autisme, stuurde me onlangs een mailtje met de vraag of de diagnose voor mij ook zo’n schok was, en hoe ik die eerste weken of maanden beleefde. In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaringen te beschrijven hoe ik mijn diagnose beleefde en welke lessen ik eruit trok.
Als we iets gemeen hebben, ieder van ons, is dat we grenzen hebben. Dat lijkt soms anders, omdat sommigen denken in mensen met en zonder beperkingen. Toch is dat slechts een kwestie van verwarrend taalgebruik. Ook mensen zonder beperkingen zijn begrensd. Ook al schrijven ze dat vaak toe aan omstandigheden waar ze (voorlopig) geen overzicht over of inzicht in hebben. Hoe het zit met mijn grenzen, begrensdheid, beperkingen en wat daarrond zit, schrijf ik in deze korte blog.
Veel mensen met autisme zijn sterk gemotiveerd om vrienden, relaties en hechte familiebanden te hebben, hoewel autisme vaak veralgemeend wordt als een aandoening die de sociale interactie negatief beïnvloedt. In verhalen van mensen met autisme, uit de eerste hand, lijkt het vooral dat autistische mensen zich comfortabel en op hun gemak voelen bij andere autistische mensen. Maar is dat werkelijk zo? In deze blog lees ik een onlangs gepubliceerd onderzoek vanuit mijn eigen ervaringen als mens met autisme bij andere autisten.
Dit artikel is opgenomen in mijn nieuwe boek ‘Gedurfde vragen’, dat binnenkort verschijnt bij uitgeverij Garant. Hebt u interesse in dit boek, dan kan u dat via het formulier op deze website vrijblijvend laten weten. Als het boek uitkomt, mail ik u dan de bestelgegevens en voorproef van de uitgave.
In onze samenleving worden we vaak verleid om iets te vergeten te vertellen over onszelf. Zeker als het gaat om iets over onze kwetsbare kant te vertellen. Ik worstel er vaak mee of dat mij geen parten speelt als het gaat om vertellen over mijn autismebeleving voor een publiek of erover te schrijven op deze blog. In deze bijdrage ga ik daar dieper op in.
Of autisme volgens mij een handicap en/of een gave is, en wat ik daarvan vind, wil Heide(linde), studente pedagogie, weten. ‘We hebben in onze opleiding voor een paper een aantal ‘straffe stellingen’ voorgeschoteld gekregen. Die moeten we dan voorleggen aan kritische mensen met autisme voorleggen. Op basis van wat daaruit komt moeten we dan reflecteren en een paper schrijven. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om mij daarbij te helpen?’. In deze blog probeer ik daarop een genuanceerd antwoord te schrijven.
