Boeiend maar vermoeiend, zo is het leven met autisme, zowel voor wie zelf autisme heeft als voor de mensen die met of naast mensen met autisme leven. Toch krijgt vermoeidheid veel minder aandacht dan bijvoorbeeld sociale interactie en lastig of moeilijk verstaanbaar gedrag dat daarmee samen gaat of daaruit voortvloeit, In deze blog verken ik acht mogelijke verklaringen voor deze (over)vermoeidheid die bij heel wat mensen met autisme voorkomt.
In onze samenleving worden we vaak verleid om iets te vergeten te vertellen over onszelf. Zeker als het gaat om iets over onze kwetsbare kant te vertellen. Ik worstel er vaak mee of dat mij geen parten speelt als het gaat om vertellen over mijn autismebeleving voor een publiek of erover te schrijven op deze blog. In deze bijdrage ga ik daar dieper op in.
Of autisme volgens mij een handicap en/of een gave is, en wat ik daarvan vind, wil Heide(linde), studente pedagogie, weten. ‘We hebben in onze opleiding voor een paper een aantal ‘straffe stellingen’ voorgeschoteld gekregen. Die moeten we dan voorleggen aan kritische mensen met autisme voorleggen. Op basis van wat daaruit komt moeten we dan reflecteren en een paper schrijven. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om mij daarbij te helpen?’. In deze blog probeer ik daarop een genuanceerd antwoord te schrijven.
Vrouw met autisme in ‘Speaking for Ourselves: Conversations on Life, Music and Autism’ van Michael B. Bakan (Oxford University Press, 2018) over haar idee over de voeling of het bewustzijn voor autistisch (mee)denken die bij hulpverleners zou moeten aanwezig zijn.
Wat is de expertise van mensen met autisme precies? Er wordt wel wat over geschreven, maar vaak raakt wat er staat kant noch wal. In deze tekst, geïnspireerd door een nieuw boek over autisme (Leermeesters van een gevangen stem van Inge Lemke), reflecteert ik over wat de echte expertise van mensen met autisme zou kunnen zijn.
Mensen met autisme die ouder worden, daar is lang niet over nagedacht. Of men dacht dat ze veel sneller aan ouderdomskwalen gingen lijden en stierven. Hoogleraar Hilde Geurts (Universiteit Amsterdam) gaf onlangs in Het Parool een interview over die ‘oudere autist’ en merkte op dat die soms beter af is. Ik las het artikel, probeerde het samen te vatten, en schreef er een stuk over, uiteraard vanuit eigen ervaringen (als ouder wordende autist).
Een citaat van Gail Saltz in The Power of Different: the link between disorder and genius (Flatiron Books, 2017) over de plaats die schema’s en andere hulpmiddelen innemen en de 20/80-regel in verband met evenwicht tussen problemen en beperkingen aanpakken en sterktes en talenten (helpen) ontwikkelen.
Onlangs kreeg ik een mailtje van Diane, psychiatrisch hulpverlener van mensen met autisme die een handicap hebben. Ze merkt dat veel mensen met autisme het moeilijk hebben met zichzelf en het hebben van beperkingen. Terwijl iedereen die heeft, volgens haar, hoewel mensen met autisme daar vaak minder zicht op hebben, en er dan ook vaker tegenaan botsen. Ze vraagt zich af in welke mate ik mijn handicap ervaar en in welke mate niet, en of er situaties zijn waarin ik helemaal geen noemenswaardige beperkingen ervaar. In deze blog probeer ik er genuanceerd op te reageren en te beschrijven hoe ik mijn handicap ervaar.
