Ik ben John, een autistische man, en ik wil graag mijn verhaal vertellen, in navolging van alle andere mensen die hier de kans hebben gekregen iets te vertellen over hun leven. Ik ben altijd al anders geweest dan de andere mensen en heb altijd al moeite gehad om me aan te passen aan de verwachtingen van de samenleving.

Ik hou niet van lawaai en drukte, en voel me vaak overweldigd door sociale situaties. Ik woon alleen en leef een vrij eenvoudig leven. Ik werk als bediende in een wetenschappelijke religieuze bibliotheek en hou van de rust en stilte van mijn werk. In mijn vrije tijd geniet ik van lange wandelingen in de natuur en het lezen van boeken.

Enkele jaren geleden, op een dinsdagmorgen in april, ben ik door mijn bureauchef gevraagd geweest om een toespraak te houden op een conferentie over maatschappelijke betrokkenheid en actief burgerschap. Ik heb daar ernstig over getwijfeld, want ik voelde meteen een grote weerzin bij de gedachte zoiets te doen. Want waarom zou ik me druk moeten maken over dingen waar iedereen zich druk over maakt, en waarom zou ik moeten deelnemen aan een sociaal evenement dat me, alleen al door eraan te denken, zoveel angst bezorgt.

Na lang nadenken heb ik toch besloten om het te proberen. Ik heb me natuurlijk goed voorbereid, en ben begonnen met het lezen van diverse boeken over het onderwerp. Ik heb ook flink wat gezocht naar informatie op het internet. Ik heb daarnaast mijn toespraak goed voorbereid en geoefend in een rustige ruimte. Het was al geleden van toen ik examens deed voor de overheid dat ik zoveel studeerde.

Op de dag van de conferentie vroeg ik me af ik wel zou gaan. Zo angstig dat ik was, niet te doen. Uiteindelijk besloot ik me te vermannen en door te zetten. Toch was ik nog nooit zo angstig geweest. Ik was voor het eerst in mijn leven bang dat de uitdrukking ‘in zijn broek doen’ wel eens letterlijk zou kunnen worden. Gelukkig heb ik goede sluitspieren, en had ik die dag en de dagen ervoor niet zoveel kunnen eten.

Toen ik daar stond, op het podium, voor allerlei ambtenaren en onderzoekers, voelde ik me overweldigd. Ik probeerde me niet te laten intimideren door al die streng kijkende mensen. En toen begon ik mijn toespraak, met trillende handen en zachte stem. Langzamerhand vergat ik de zaal en voelde ik me steeds meer op mijn gemak. Het was of ik terug in mijn stille ruimte was en met passie kon spreken over het belang van stilte en introspectie in een wereld die zo druk en hectisch is. Mijn toespraak raakt blijkbaar een snaar bij mijn publiek, want bijna allemaal, op enkele zuurpruimen na, stonden ze recht en gaven me een staande ovatie. Hoewel dat goed bedoeld was, kreeg ik door het letterlijk daverend applaus een barstende hoofdpijn die pas enkele uren later stilletjes aan wegtrok.

Mijn bureauchef, die anders een mopperaar van jewelste is, kwam na de zitting naar me toe en feliciteerde, omhelsde en bedankte me uitvoerig. ‘Door je doorzettingsvermogen en de moed om jezelf te laten horen, ben jij een voorbeeld voor alle mensen die worstelen met de druk van de samenleving, John Cornelius Praet, en ik ben enorm fier om jou bij mijn team te hebben’.

Daar was ik enorm van onder de indruk. Ik probeer inderdaad mijn eigen weg te vinden en mijn eigen passies te volgen, zelfs als die anders zijn dan die van de meeste mensen. Enkele dagen later kreeg ik het mooiste geschenk dat ik me kon indenken: een bevestiging dat ik vast aangenomen werd, en mocht blijven werken waar ik was. Verder blijf ik gewoon mezelf, een autistische man die zijn werk met trots doe en niet in de weg van anderen probeer te lopen.