Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). De publicatiedatum is deze maand een dag verschoven, mijn vriendin wou gisteren naar een Zweedse woonwarenhuis (bekend van het ontbrekende moertje en de gehaktballetjes) waarvan ik de naam niet vernoem. Deze keer stel ik me de vraag of we goed kunnen zijn zonder iets te doen.
Een hele tijd terug was ik verhinderd om verder te doen. Door allerlei hindernissen. Het was een vreemde ervaring. Er stond van alles in de weg. Of dat dacht ik toch. Want zonet snapte ik dat het in die tijd andersom was. Dat ik in de weg stond van alles. Hierna probeer ik uit te leggen hoe ik daartoe kwam, en welke tips en invloeden van anderen wel of net niet hebben geholpen. Voor de ongeduldige lezers onder u: het was een beeldinterview met een meervoudig getalenteerde (en begaafde) schilder met autisme die me weer op weg hielp. Voor de generaliserende lezers onder u : nee, dit helpt bijlange niet bij alle mensen, met of zonder autisme, en dat het helpt bij mij is misschien zelfs een contra-indicatie op succes.
Tussen voorkomen en verhelpen, zo voltrekt mijn leven zich, en zit ik steeds vaker gekneld. Lastig als ik ben, wil ik geen van beiden. Ik zoek mijn heil namelijk vooral in andere v’s … voorbereiding, vrouwelijke inspiratie, vrijheid en voorspelbaarheid. In omgang met beroepskrachten in het voorkomen en verhelpen, zoals hulpverleners, probeer ik wel kritisch te zijn. Hoe dat in zijn werk gaat, leg ik uit in deze blog.
Binnen drie dagen, op 2 april 2017, is het zover, de negende World Autism Awareness Day, vrij vertaald als Wereld Autisme Dag. Niet iedereen is gelukkig met het blauwe gedoe, of de achterliggende gedachte, maar dat even terzijde, kijk ik terug naar wat ik zelf aanvoel als enkele rode draden in de afgelopen negen jaar met autisme leven en ervaringen uitwisselen.
Samenvatting en bespreking van een lezing van auteur en coach Gunilla Gerland over het gebruik van instrumenten en de valkuilen daarbij binnen de hulpverlening aan mensen met autisme, zowel in voorzieningen als daarbuiten, op het congres van Autisme Europe
Hoe je erover denkt, hoe je erover praat, hoe je ermee bezig bent. Ik schrijf er meestal niet over. Of toch niet online. Nochtans blijft er vraag naar. Voor mij was seks tot ver voorbij mijn dertigste iets dat buiten mijn universum gebeurde. Het mag duidelijk zijn dat ik geen expert ben in dit soort dingen. Toch probeer ik zo eerlijk mogelijk een stukje te schrijven, vanuit mijn beleving van seks. Omdat het elders vaak zonder veel respect wordt benaderd.
Dit artikel is een verslag van de voordracht die ik gaf voor de Vlaamse Vereniging Autisme, regio Roeselare. Ik ga dieper in op drempels en ervaringen over communicatie, hoe communicatie volgens mij verloopt, welke aandachtspunten er volgens mij zijn in de communicatie met iemand met autisme, hoe je iets duidelijk kan maken aan iemand die moeilijkheden ondervind in de communicatie en welke voorbeelden ik heb op vlak van aangepaste communicatie. Tot slot ga ik ook in op toepassingen van communicatie, zoals in de relatie ouder-kind, in de relatie met (niet-autistische) hulpverleners, in de partner – of liefdesrelatie met iemand met autisme, en in virtuele communicatie. Om te eindigen met enkele tips en hoe verder op weg te gaan.
Riet (17) mailt me : Ik heb een jonger broertje met autisme. Straks moet ik kiezen wat ik volgend jaar ga studeren en ik zou graag voor autismedeskundige studeren. Zo kan ik mijn broertje beter verstaan en anderen in moeilijke situaties helpen. Heb je tips voor opleidingen of hoe ik dat het best aanpak? In deze post probeer ik op de vraag van Riet een antwoord te geven.
