Af en toe krijg ik een mail uit eerder onverwachte hoek of met een verrassende vraag. Zo mailt me Bart me met deze vraag: “Als student maatschappelijk werk hoor ik regelmatig, zowel van ouders als van anderen, dat we mensen met autisme, en in het bijzonder kinderen en jongeren, niet mogen proberen te veranderen, maar moeten accepteren zoals ze zijn en aan de slag gaan met wat er goed gaat. Daar ben ik het niet mee eens. Waarom zou iemand, of die nu autistisch of niet, de kans laten schieten om het autisme zo veel mogelijk te behandelen en weg te krijgen? Het zou toch jammer zijn dat we bij de pakken blijven zitten! Hoe zie jij dat?”

Ik denk dat het voor zich spreekt, als je mijn blog tot nu hebt gelezen, dat ik het niet met je eens kan zijn dat we autisme zoveel mogelijk moeten behandelen om het ‘weg’ te krijgen, wat ‘weg’ ook mag betekenen. Met de nadruk op ‘niet’, ‘zoveel mogelijk’ en ‘weg’. Als er wordt gepleit voor acceptatie, betekent dat niet automatisch ‘bij de pakken zitten’, maar erkennen dat autisme aangeboren is en dat het niet betekent dat iemand met autisme alleen maar problemen en beperkingen heeft.

Accepteren zoals iemand is, betekent volgens mij dat je die persoon waardeert om wie hij/zij/… is en gelooft dat zo iemand ook sterke punten, capaciteiten en talenten heeft. Het hoeft niet uit te sluiten dat ouders, autistische mensen of mensen uit de omgeving tegelijk op zoek gaan naar manieren om, met hulp van hulpverleners, het leven van iemand met autisme en diens omgeving zo aangenaam mogelijk te maken, en een plaats in de samenleving te vinden.

Bij de pakken zitten zou ik dus eerder zien als autisme niet accepteren als iets dat blijft, waar je mee aan de slag kan in positieve zin, om iets te bereiken, en eerder energie te steken in vergeefse en vaak schadelijke pogingen om iemands autisme te willen begraven. Eerder dan zo’n sinister doel te stellen, zou ik je willen aanmoedigen om te kiezen, zeker als aankomend hulpverlener, voor acceptatie, begrip en steun voor autistisch mensen, om samen met hen te zorgen voor een gelukkig en tevreden leven, in de eerste plaats als mens, maar als autistische mens.