Heb jij voor ogen waar je wil staan over een jaar? Over vijf of tien jaar? Of gaat het allemaal prima zoals het nu is? Af en toe krijg ik dit soort vragen van lezers en mensen die ik nu en dan eens, regelmatig of terloops, ontmoet. In deze blog probeer ik te omschrijven wat ik daarop antwoord en wat dromen voor mij betekenen.
Ergens mee beginnen, het wil vaak maar niet lukken, en uitstelgedrag is vermoedelijk niemand echt vreemd. Waar ligt het aan, vraag ik me in dit artikel af, en wat kan je eraan doen ? Geen wondertrucjes maar vooral bedenkingen in dit artikel.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Mensen met autisme die ouder worden, daar is lang niet over nagedacht. Of men dacht dat ze veel sneller aan ouderdomskwalen gingen lijden en stierven. Hoogleraar Hilde Geurts (Universiteit Amsterdam) gaf onlangs in Het Parool een interview over die ‘oudere autist’ en merkte op dat die soms beter af is. Ik las het artikel, probeerde het samen te vatten, en schreef er een stuk over, uiteraard vanuit eigen ervaringen (als ouder wordende autist).
Al is het al een hele tijd geleden, de eerste schooldag blijft, elk jaar opnieuw, een belangrijke dag in mijn leven. Al weet ik niet goed of het nu trauma of nostalgie is, het zit in elk geval diep verankerd in mezelf. Dat heeft wellicht ook te maken met mijn behoorlijk lange schoolloopbaan. Met 17 jaar kleuter tot secundair en 15 jaar hoger onderwijs (waaronder 202 examens) achter de rug, hebben zowel eerste als laatste schooldag (en die periode ertussen) veel impact gehad op mijn leven. In deze blog probeer ik dan ook over mijn beleving ervan te schrijven.
Soms is het, denk ik, vooral een kwestie van vertrouwen. Een teveel, of een tekort. Logisch, schrijft Barry Prizant in zijn boek ‘Gewoon uniek’, want autisme kan je het best verstaan als een ‘disability’ als het op vertrouwen aankomt. Wat vertrouwen en wantrouwen (in mijn lichaam & geest, in de wereld, in anderen) voor mij betekent en hoe ik iemand vertrouw, daar probeer ik in deze blog iets over te schrijven, vanuit mijn eigen ervaring uiteraard.
Vicky (29) specialiseert in de psychiatrie en bedankt me, via het formulier op deze blog, voor de interessante bijdragen. ‘Je vult vooral het 1000 vragen aan jezelf-experiment op een heel eigen manier in’, schrijft ze. ‘Wat ik echter nog niet vaak aan bod zag komen, is je toekomstbeeld. Kan je hierover wat schrijven? Ook al heb je er misschien niet meteen zicht op?’ In deze blog ik op Vicky’s vraag een antwoord te formuleren.
Het zijn barre tijden, aldus lezer Ludovic. We horen het dagelijks op het nieuws. Dat het oorlog wordt, dat de crisis nog torenhoog zal pieken, dat we in een neoliberale hel leven. Ludovic vraagt zich af of we bang moeten zijn. Zowel zijn zoon Jan (10 jaar) als hij hebben een diagnose autisme, laat hij weten. Vooral Jan heeft het af en toe erg moeilijk, maar ook Ludovic voelt zich zelden op zijn gemak bij nieuwsberichten. Op zijn vraag probeer ik in deze blog een genuanceerd en persoonlijk antwoord te geven.
