Izanagi, een cisgender blanke man (20), met autisme, uit Mexico City, vertelt wat hem echt gelukkig maakt. Geciteerd in Our Autistic Lives: Personal Accounts from Autistic Adults around the world aged 20 tot 70+ van Alex Ratcliffe (Jessica Kingsley Publishers, 2020) (eigen vertaling)
Lezeres Anne-Lisa stuurde me een mailtje om te vragen of het aan haar autisme ligt dat ze telkens enorm twijfelt, en bijna ‘in een kramp schiet’, als ze een website bezoekt en gevraagd wordt akkoord te gaan met cookies. ‘Ook wanneer ik software wil installeren, en zo’n hele lap onleesbare tekst zie waarmee ik dan moet akkoord gaan, sla ik in paniek en weet ik echt niet meer wat te doen. Als ik het vertel aan mensen om me heen, lachen ze ermee, en vinden dat ik me zorgen maak om niets.’ In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaring een genuanceerd antwoord te geven op haar vraag.
Het gevoel (niet) welkom te zijn in een sociale omgeving, wat doet dat met je, vroeg iemand me onlangs in een gesprek. Ik dacht er vanmorgen aan terug toen ik een foto trok onderweg op mijn dagelijkse wandeling. In deze blog probeer ik te beschrijven wat er zoal bepaalt of ik me welkom voel of niet, en waarom dat soms ook aan mij ligt.
Prof. dr. Roeljan Wiersema (Universiteit Gent) in ‘Er zal nooit een behandeling zijn voor autisme’ in Psyche&Brein 06/2016, over de behandelingsmogelijkheden bij autisme en bijkomende problemen.
Hoezo, je drinkt geen alcohol, krijgen mijn liefste en/of mezelf wel eens te horen als we (voor de zoveelste keer) drankjes of hapjes afwijzen. We blijven vriendelijk maar soms worden we neerbuigend en licht gedwongen om het toch te drinken of eten. Hetzelfde geldt voor suiker – en vetrijke voeding of drank. Eerder dan anderen te willen bekeren of overtuigen, zou het beter zijn mocht ieder die keuze respecteren. Dit artikel pleit daar dan ook voor. Er zijn bovendien andere manieren om met sociale angst of emotionele stress om te gaan bij sociale contacten.
Heb jij voor ogen waar je wil staan over een jaar? Over vijf of tien jaar? Of gaat het allemaal prima zoals het nu is? Af en toe krijg ik dit soort vragen van lezers en mensen die ik nu en dan eens, regelmatig of terloops, ontmoet. In deze blog probeer ik te omschrijven wat ik daarop antwoord en wat dromen voor mij betekenen.
Ergens mee beginnen, het wil vaak maar niet lukken, en uitstelgedrag is vermoedelijk niemand echt vreemd. Waar ligt het aan, vraag ik me in dit artikel af, en wat kan je eraan doen ? Geen wondertrucjes maar vooral bedenkingen in dit artikel.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
