Als spreker als ervaringsdeskundige wordt ik vaak geconfronteerd met een kunstmatige opdeling tussen lichaam en geest, waarbij ik gevraagd wordt mijn lichamelijke handicap even ‘weg te denken’, of alleen in het kader van autisme te bespreken. Hoewel ik natuurlijk vooral over autisme spreek, vermeldt ik er wel bij dat ik behalve mens, zoon, … en allerlei rollen in het leven ook iemand ben met een progressieve chronische ziekte. Dat valt niet altijd in goede aarde. Een tijd geleden schreef ik daarom een gastblog over autisme en lichamelijk anderszijn op de inspirerende Nederlandse website A-typist.nl. Dit artikel is een uitbreiding ervan. Over lichamelijk anders-zijn, beperkingen, contact met artsen en nog veel meer.
Bedenk eens vijf minpunten aan je autisme, is een vaak gestelde vraag. Zeker niet zo eenvoudig, al was het maar omdat er veel meer dan vijf zijn. In deze blog probeer ik het niettemin. Behalve de weerbarstigheid van autisme om het in woorden te gieten en uit te leggen, komt de moeilijke verteerbaarheid van autisme, de voortdurende over – en onderprikkeling, het irritant contact en de schurende communicatie met anderen (met en zonder autisme) en tot slot gepest en buitengesloten worden als gevolg van autistisch zijn. Uiteraard is deze lijst verre van volledig, en weerspiegelt ze alleen mijn eigen ervaringen.
15 tips voor een betere verstandhouding met als invalshoek communicatie, in de ik-vorm, vanuit mijn persoonlijke ervaring als mens met autisme, en mogelijks ook inspirerend voor anderen maar niet te veralgemenen tot iedereen. Losjes geïnspireerd door de 30 tips die de Britse leerkracht, vader en ervaringsdeskundige Pete Wharmby op zijn Twitter-account geeft om mensen met autisme te helpen.
Micheline is getrouwd met een man met autisme, met wie ze vier kinderen heeft. Ze merkt dat haar man duidelijk losser is als er een kennis of vriend met autisme in huis is. Het lijkt dan alsof hij beter contact kan maken, en hij zich meer ontspannen gedraagt. Micheline vraagt mij via mail of mensen met autisme in het algemeen losser met elkaar kunnen omgaan dan met mensen zonder autisme. In deze blog probeer ik daar een genuanceerd antwoord op te geven vanuit eigen ervaringen.
Twintig stellingen rond autisme, waarmee je het eens of oneens kan zijn (of die je inspiratie kon leveren om zelf gedachten of woorden te maken), geïnspireerd door het werk van de Britse ervaringsdeskundige, vader, leraar, spreker Pete Wharmby.
Mijn diagnose autisme heeft me geholpen om mezelf zoals ik ben te aanvaarden”, schrijft Marlies Hübner, collega-blogger bij Robotinabox, een van de populairste Duitstalige autismeblogs. In een interview met het Oostenrijkse blad ‘News.at’, spreekt ze hoe haar diagnose haar leven heeft veranderd, waarom mensen met autisme niet noodzakelijk in hun eigen wereldje leven, wat een (on)toegankelijke samenleving voor haar betekent, over autisme bij vrouwen, maskeren, openheid over je autisme op de werkvloer, en de invloed van Greta Thunberg.
Jeppe is 20 en staat zoals elke dag klaar te wachten op de trein om naar zijn colleges aan de universiteit te gaan. Op dat moment wordt iets omgeroepen waardoor Jeppe vandaag niet op zijn bestemming zal geraken. In deze tekst beschrijf ik ook vanuit eigen ervaring hoe dat gaat, en waarom Jeppe niet ter plekke geraakt. Geïnspireerd door een aantal verhalen van mensen met autisme over ‘details’ die door hun autisme tot onverwachte wendingen in hun leven kunnen leiden.
Nu het zomer is je hier koppen kan lopen, gebeurt het best wel vaak dat ik, meestal onverwacht, aangesproken wordt. Soms door een mens die eruit ziet als een toerist, soms door een bekende die graag een praatje slaat. Het begint vaak met een schijnbaar eenvoudige vraag. Waar die toe leidt, is minder voorspelbaar. In deze blog ga ik in op mijn beleving van die communicatie, de wederkerigheid die wat stroef loopt, en de positieve en mindere kanten van zo’n praatje.
