Leesverslag van het boek ‘Auticorrectie: Een essay voor en door autisme over misinterpretatie, mentaliteit en maatschappij’ (uitgegeven bij Gompel & Svacina). Auticorrectie is een boek van 187 pagina’s, bestaande uit een introductie en een conclusie, en daartussen zeven delen met titels als hinderschoenen, maatschappij zonder maat, leve de vooringang, autismurf, … Titels die even mysterieus zijn als sommige passages in dit essay.
Elk weekend verschijnt in de krant De Tijd in de katern ‘Netto’ een rubriek waarin een bekend of minder bekend persoon tien geldvragen voorgeschoteld krijgt. Het leek me leuk dit eens op mijn blog te doen. Vragen zoals ‘is geld voor u een drijfveer’, ‘staat u stil bij de financiële gevolgen van veranderingen’, ‘bent u een prijsbewuste consument’, ‘waarop bespaart u niet’, ‘waar kunt u geen geld aan uitgeven’ en ‘wat zou u doen mocht u de Lotto winnen’ passeren de revue.
Hoezo, je drinkt geen alcohol, krijgen mijn liefste en/of mezelf wel eens te horen als we (voor de zoveelste keer) drankjes of hapjes afwijzen. We blijven vriendelijk maar soms worden we neerbuigend en licht gedwongen om het toch te drinken of eten. Hetzelfde geldt voor suiker – en vetrijke voeding of drank. Eerder dan anderen te willen bekeren of overtuigen, zou het beter zijn mocht ieder die keuze respecteren. Dit artikel pleit daar dan ook voor. Er zijn bovendien andere manieren om met sociale angst of emotionele stress om te gaan bij sociale contacten.
Een terugblik op 2018 en een vooruitblik op 2019, zowel in mijn leven als wat betreft mijn blog, wat ik opgepikt heb tijdens het voorbije jaar, dat alles probeer ik in deze blog samen te vatten. Niet in het minst eindig ik deze blog ook met een wens.
Bespreking van mijn eerste boek ‘Autistisch gelukkig: positief leven met autisme’ (ISBN 978-9085750703), uitgegeven bij Garant, september 2018. Bevat een mindmap die overzichtelijk de inhoud van het boek probeert weer te geven.
Sinds kort ben ik ingetreden in de groep medioren, inclusief grijs haar en bijkomende verwachtingen. Deze tekst is een beschouwing over het begin van het verouderen.
Het lijkt onoverkomelijk dat het ter sprake komt. Onvermijdelijk, helaas. Zelfs in een gesprek dat op het eerste gezicht niets met het onderwerp heeft te maken. Dat ene zinnetje. Wat doe je nou eigenlijk in het leven? Er zijn zeker nog andere instinkers, maar deze verslaat de rest. In deze blog zet ik mijn strategieën om ermee om te gaan uiteen.
Riet (17) mailt me : Ik heb een jonger broertje met autisme. Straks moet ik kiezen wat ik volgend jaar ga studeren en ik zou graag voor autismedeskundige studeren. Zo kan ik mijn broertje beter verstaan en anderen in moeilijke situaties helpen. Heb je tips voor opleidingen of hoe ik dat het best aanpak? In deze post probeer ik op de vraag van Riet een antwoord te geven.
