Ik ben Laura, en ik ben op jonge leeftijd gediagnosticeerd met autisme. Ik heb me altijd anders gevoeld dan de meeste mensen om mij heen. Al van toen ik jong was, heb ik moeite gehad om met de verwachtingen van de samenleving om te gaan. Het lukte me maar niet om die verwachtingen en sociale regels te weten te komen, en als ik ze eindelijk kon vatten, vond ik het moeilijk om me aan te passen.

Vooral de nadruk op prestaties en succes irriteert me al sinds ik me kan herinneren. Ik kan er niet bij dat mensen zich laten beoordelen op basis van hun prestaties of scores op school, op hun werk of in hun persoonlijk leven. Ik heb altijd al moeite gehad om mee te kunnen op school. Niet alleen omdat ik er de zin niet van in zag om naartoe te gaan, maar vooral omdat ik er het gevoel had dat ik niet goed genoeg was, en nooit zou zijn. Terwijl ik best goed kon leren, en volgens de schoolpsychologie zeer intelligent was. Vanuit haar perspectief zal dat wel waar geweest zijn, maar ik vond het erg onrechtvaardig dat ze aan mijn beste vriendin vertelde dat die te dom was om verder te studeren in wat ze graag deed.

Na veel omwegen langs alternatieve leervormen en bezigheidstherapieën, moest ik op zoek gaan naar een baan. Ook al zoiets waar ik de zin niet van in zag. Ik vond het vooral lastig, en ook behoorlijk weerzinwekkend, dat het de bedoeling was dat ik me moest ‘verkopen’. De trajectbegeleiders van de arbeidsdienst waren daarentegen verbolgen dat een ‘eigenwijze communiste’ hen durfde bekritiseren. Terwijl ik toen niet eens een idee had wat communisme betekende.

Toegegeven, ik was in die periode van mijn leven redelijk moeilijk om mee te leven en vond omgaan met mensen best ingewikkeld en hoogst onaangenaam. Ik kon behoorlijk goed met dieren om, maar mensen zag ik liever niet te veel om me heen. Tenzij het mensen waren die, net als ik, als ‘ongewenste burger’ werden gezien. Het waren meestal mensen die zich ook niet aan de normen van de samenleving konden of wilden aanpassen. Mensen die ik in mijn hart droeg, en waar ik alles voor over had.

Met al die herrie om me heen, voelde ik me op den duur buitengesloten en eenzaam. Ik probeerde ergens wel om me aan te passen maar het lukte me gewoonweg niet. Misschien had mijn autisme daar iets mee te maken, maar ik voelde me ook niet goed bij die groep van autisten die alles toeschreef aan hun autisme. Ik las in die tijd jouw blog al, en iets wat me bijbleef was dat autistisch denken er mee voor zorg dat je de wereld op een andere manier ervaart en dat je andere betekenissen geeft.

Net toen ik de hoop stilaan verloor en mijn wanhoop onaangenaam opstak, botste ik op een dag letterlijk op Loise. Dat was het moment dat er letterlijk weer licht in mijn wereld binnenkwam. Nog voor Loise zich had voorgesteld, of iets had gezegd, wist ik dat zij mijn vrouw zou zijn, dat we elkaar volledig begrepen en dat ze mijn alles zou zijn. Ik was dan ook niet echt verrast toen Loise me ‘opbiechtte’ dat ze ook zo’n autismediagnose had. Nog zoiets dat ik op je blog had gelezen, dat autistische mensen elkaar aanvoelen, en dat het wel eens gebeurt dat ze een koppeltje vormen. Niet vaak, schreef je, maar soms toch wel.

Het klinkt wat klef, en ik ben een beetje bang dat ik romantisch overkom, maar met Loise samen te zijn vond ik heerlijk. Zij liet me ook kennis maken met een nieuwe wereld, vol van mensen die zich anders voelden en die moeite hadden om zich aan te passen aan de samenleving en haar gekke, idiote, opgeklopte of lachwekkende verwachtingen.

Die periode in mijn leven heeft me nieuwe kracht gegeven om mijn eigen weg terug te vinden. Ik ontdekte dat ik me rot voelde omdat ik ondanks alles nog altijd bezig was met de verwachtingen van anderen. Terwijl ik mijn energie moest steken in mijn eigen leven leiden op mijn eigen manier, mijn talenten ontdekken en een portfolio moest maken van wat ik in mijn mars had.

Een van de talenten die ik al lang had ontdekt, was collages, portretten en schilderijen maken die mijn eigen wereld weerspiegelden en anderen inspireerden om anders te denken. Door een toevallige ontmoeting met een Amerikaanse kunstenares, werd mijn kunstwerk bekender dan ik had verwacht, en begonnen mensen me te bewonderen om mijn creativiteit en originaliteit. Naast Lois gaf nu ook mijn werk me vreugde en voldoening, en ik voelde me voor het eerst in mijn leven geaccepteerd en gewaardeerd.

Samen met Lois en ons adoptiekindje, Lisa, besloten we erop uit te trekken, tot we belandden waar we nu wonen, op Lopez Island, in de VS, niet ver van de Canadese grens. Ik baat er een kleine pastabar uit, met een winkeltje naast, waar ik mijn en nog andere kunst verkoop. Weinig mensen weten dat die twee enigszins bizarre Europese vrouwen die onweerstaanbare pasta’s maken autistisch zijn.

Soms denk ik er aan om er iets mee te doen, om andere autistische vrouwen te tonen dat het leven meer is dan doen wat al gedaan is en dat het ok is om anders of jezelf te zijn. Maar misschien stap ik dan weer in de sporen die er al zijn. In elk geval heb ik dit geschreven om iets terug te doen voor al die anderen die een inspiratie waren en die de moed hadden om hun eigen weg te vinden.