Het lijkt ongeloofwaardig, maar ik lieg. Af en toe. In situaties die op één hand te tellen zijn. De autist in mij pruttelt meteen tegen. Als geen ander is die immers een definitiedenker. Tot daar als mensen mij definiëren, ze kunnen er niet aan doen, maar telkens een definitie niet klopt, wordt ik een stekelvarken. Bij wijze van spreken, natuurlijk.

Toen ik nog op de schoolbanken zat, en afstandsonderwijs alleen mogelijk was met een ziektebriefje, moest de leerkracht dat ‘bij wijze van spreken’ regelmatig gebruiken. Of mijn vinger ging meteen de lucht in. Gevolgd door ‘ja maar, dat kan helemaal niet, meneer/mevrouw’. Waarop de leerkracht voor de zoveelste keer de zin ‘het was bij wijze van spreken gebruikt’ bovenhaalde. Als een definitie niet klopt, word ik dus natuurlijk geen stekelvarken. Alleen bij wijze van spreken komen al mijn stekels recht.

Ik geef dus toe dat ik af en toe lieg. Op het eerste gezicht in elk geval. Strikt genomen niet. Het lijkt dus of ik lieg. Over mijn leeftijd bijvoorbeeld. Niet uit ijdelheid of om anderen te beduvelen. Ik vind leeftijd gewoon absurd en onlogisch. Des te meer omdat het in veel situaties als maatstaf voor belangrijke beslissingen wordt genomen of om autoriteit te claimen. Ik vind dat indicatoren als de verhouding tussen tijd van zitten en bewegen in 24 uur of de evolutie in bloeddruk en hartslag veel meer zeggen over iemands leeftijd.

Vroeger dacht ik bij getallen vooral aan wiskunde, aan zomers bijlessen, omdat ik zelden meer dan 40% haalde, en dus altijd een herexamen had. Tegenwoordig associeer ik getallen met categorieën, met classificaties, met diëten, en met pascombinaties. Al ruim tien jaar heb ik geen paswoorden meer, maar paszinnen, met wiskundige of wetenschappelijke formules die niet bestaan. Volledig verzonnen en vermoedelijk onzin en irritant voor old school wetenschappers. Soms, als ik in een wachtzaal zit, en ik bezig ben met zo’n formule bij te werken, gebeurt het dat iemand me vraagt of ik wiskundige ben. Inderdaad, knik ik dan, ik bereken voortdurend de veilige afstand tussen u en ik, om geen Covid-19 te vangen, en u staat veel te dicht.

Ik vind het ook merkwaardig als er naar mijn leeftijd wordt gevraagd. Het heeft meestal een bijbedoeling die ik niet kan vatten. Soms merk ik die pas nadien. Het meest irritant vind ik de aanbiedingen voor producten en diensten die ik per mail of post krijg toegestuurd. Dan merk ik pas hoe sterk ik afwijk van de levensstijl en het consumptiepatroon van leeftijdsgenoten met anders een gelijkaardig opleidingsprofiel. Dat heeft waarschijnlijk ook met het inkomen te maken, denk ik. Zij verdienen gemiddeld 20 keer meer dan ik. Maar ze zijn ook gehuwd, hebben een of meerdere kinderen, een of meerdere auto’s, een of meerdere huizen en een pak werkervaring.

In gezelschap hou ik het, gevraagd naar mijn leeftijd, meestal bij het tiental, in mijn geval de 4. Ik vind het dus niet erg dat ik een veertiger ben. Waarschijnlijk omdat vier mijn lievelingsgetal is. Niet veel mensen nemen trouwens zomaar aan dat ik een veertiger ben, laat staan een medioor uit de pragmatische periode van Generatie X. Als mensen mijn leeftijd schatten, komen ze veeleer tussen 27 en 35 uit. ‘En hoe oud voel je je dan?’, is een vraag die daar vaak op volgt. ‘Ik voel me zo oud als ik mijn lichaam voel’, is dan mijn antwoord.  Of iets anders dat ik in me opkomt.

Misschien word ik zo jong geschat omdat ik noch levenservaren noch uit de tijd lijk? Of zou het toch liggen aan die dagelijkse smeerbeurt met hydraterende crème, om mijn chronisch eczeem te milderen? Sommigen beweren dan weer dat mensen met autisme er sowieso jong uit zien. Het zou natuurlijk ook aan mijn gezonde levensstijl kunnen liggen, of aan het toeval. Niet dat ik me daar veel van aantrek, mijn leeftijd wisselt naar mij, gevoel zo vaak, van 8 tot 88, dat het ondoenbaar is om daar een getal op te plakken. Net zoals mijn gender, gevoel van huidskleur, pijnstatus en geluksbarometer. Naar buiten toe hou ik het, voor het gemak, op een veertiger die toch liever niet terug wil naar wat was.