Af en toe krijg ik vragen van studenten om samen te brainstormen, af te stemmen of van gedachten te wisselen over een bepaald thema voor hun papier, scriptie of masterthesis.

Zo vraagt Linde, een toekomstig psychologe, mij via mail welke informatie volgens mij nog onvoldoende beschikbaar is op vlak van seksualiteit en relaties voor mij, als volwassene met autisme met een partnerrelatie, op basis van mijn persoonlijke ervaringen en de informatie die ik in mijn leven al heb meegekregen (via school, ouders, …).  Ze merkt op dat ze best geschrokken is van de schroom die er nog bestaat om over dit thema te praten, niet enkel bij autistische mensen zelf maar ook bij professionals en bij ouders en familie van autistische mensen.

Er is volgens mij wel wat informatie die ik mis als het gaat over seksualiteit en intimiteit. Vaak ervaar ik ook schroom of ben ik terughoudend om mijn ideeën of ervaringen erover te delen. Het is immers iets wat erg kwetsbaar maakt, en wat ik niet zomaar deel met mensen die ik niet zo goed ken. Ik heb ook ervaren dat het vaak één van de thema’s die een hulpverlener beschouwt als ‘niet toegelaten in de begeleiding’.

Als ik ga spreken over autismebeleving voor (hoge)scholen, komen er wel eens schoorvoetend en giechelend vragen over seksualiteit, kinderwens, liefde, vrijen, vormen van intimiteit, maar dat is vrij zeldzaam, en komt moeilijk op gang. Ook al zitten er best wel wat Nederlandse mensen in mijn publiek, van wie het clichébeeld bestaat dat ze heel vlot over seks praten.

Wat ik in het algemeen mis in gesprekken rond seksualiteit en intimiteit, is het positieve in ervaringen en genieten van intimiteit en intieme ervaringen met lichaam en verbeelding zonder dat dit enkel een biologische functie heeft. Ik merk vaak dat er heel wat negatieve ervaringen en trauma’s naar boven komen en verhalen over misbruik of verdriet als er over gesproken wordt. Het eindigt vaak in waarschuwingen, in twijfel trekken van maturiteit en angst voor ongewilde gevolgen.

Verder mis ik vaak praktische informatie, zoals praktisch toepasbare veilige technieken in functie van zelfzorg op vlak van soloseksualiteitsbeleving (alle gendertypes), over wanneer en hoe aangeven van grenzen en aangepaste autismevriendelijke communicatie over intimiteit, en niet uitsluitend verbaal, en rond het omgaan met negatieve reacties van de omgeving (ouders, hulpverlening, kennissen en vrienden) in verband met seksualiteit en relationele keuzes. Ook praktische, verstaanbare tips hoe signalen te interpreteren en te communiceren wanneer anderen ongewild dicht komen op vlak van intimiteitsbeleving vind ik te weinig aanwezig.

Positieve voorbeelden uit de samenleving rond positieve intimiteitsbeleving van neurodiverse koppels, in functie van grenzen aangeven en wederzijds kunnen genieten, zouden er ook best wel meer mogen zijn.  

Tot slot vind ik niet zo vaak toegankelijke informatie over hoe je als autistisch persoon met hogere of disharmonische begaafdheid positief seksualiteit en intimiteit kan beleven, alleen of met twee of met meerdere partners. Ook autismevriendelijke, en niet overdadig gemedicaliseerde informatie en praktisch toepasbare uitleg rond anticonceptie voor man, vrouw en andere gendertypes vind ik zelden terug.

Niet in het minst zou ik het ook appreciëren mocht er meer aandacht besteed worden aan hoe het thema intimiteitsbeleving uit de taboesfeer zou kunnen worden gehaald binnen hulpverlening, in psychotherapie of andere vormen van therapie, verbaal of niet-verbaal.