Sommige zinnen blijven mij achtervolgen in mijn leven. Ik heb ze samen in een boekje staan. De vaak retorisch gestelde vraag ‘Vind je het niet jammer dat?’ en variaties erop is er een van. In deze blog vertel ik erover vanuit eigen ervaringen.
Mocht ik mijn leven over kunnen doen, denk ik wel eens, zou ik dan twijfelen om het anders te doen? Het kortste en meest juiste antwoord is wellicht dat ik (of iemand anders) geen andere keuze zou hebben. Af en toe krijg ik de vraag, en ze hoort ook wel bij het leven de medioor met autisme die ik nu ben. In deze blog probeer ik er, zonder al te veel gejeremieer, een genuanceerd antwoord op te geven.
Janna (19) stuurt me per mail een dankwoord (‘je getuigenis voor onze school was enorm interessant, dankjewel’) en de vraag of ik het jammer vind of ik als autist ben geboren. In deze blog probeer ik haar vraag zo eerlijk mogelijk te beantwoorden.
Tistje 