In zekere zin was ik ‘gelukkig’ toen ik 25 jaar geleden vernam dat mijn zoon autisme had. Dat ogenblik, na verschillende verkeerde diagnoses (waaronder ‘ernstige verstandelijke handicap’ en ‘schizofrenie’) met steeds het verdict ‘hij is een hopeloos geval’ en ‘er is absoluut niets wat u eraan kan doen’, op de dag dat me werd verteld (door een deskundige die eindelijk wel degelijk de kennis en de ervaring had) dat mijn zoon ‘klassiek autisme’ had, was een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Het was niet omdat ik dacht dat… Read more Een naam om op zoek te gaan … →
Soms kan een moeder van iemand met autisme heel erg geïntegreerd zijn in mij. Ze herkent bepaald gedrag van mij in haar kind. Ze vraagt zich af of haar kind als volwassene zo zal zijn als ik. Ze wil weten of haar zoon met de auto zal kunnen rijden en zal werken … zoals ik. Ze wil weten of haar zoon carrière zal maken, zal trouwen en vader zal zijn … anders dan ik. In zekere zin hoopt ze dat haar kind het even goed doet als ik. Hoewel ze… Read more De factor Moeder →
“Soms worden vader en moeder heel boos als ik dingen deed en dan schreeuwden ze tegen me of schreeuwden ze tegen elkaar. Vader zei weleens: “Ik zweer het je, Christopher, als je je niet gedraagt krijg je een ongelooflijk pak op je donder.”, of moeder zei “Jezus, Christopher, ik denk er serieus aan om je in een inrichting te doen”, of moeder zei: “Je bent een nagel aan m’n doodskist.” Christopher in Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon
Tistje 