Samenvatting en reflectie rond een artikel dat onlangs verscheen in het tijdschrift BMC Psychiatry over het onderzoek van een aantal Belgische onderzoekers (Universiteit Antwerpen en KU Leuven) rond de dubbelzinnige en meervoudige verwachtingen van ouders van een jong kind tegenover een diagnostisch onderzoek met uitzicht op een autismediagnose van hun kind.
In mijn mailbox ontving ik vandaag een mailtje van Mario (34). De zus van Mario heeft een kindje met autisme, en daarnaast komt Mario ook in contact met kinderen met autisme in de lagere school waar hij les geeft. Mario wijst me op een artikel in De Volkskrant Magazine over (onterechte) labeling en geveinsde psychische aandoeningen in Nederland en vraagt me wat ik ervan denk. In dit artikel probeer ik een kritische maar genuanceerde analyse te maken vanuit perspectief als mens en persoon met autisme. Daarin onder andere een oproep tot meer concrete sensibilisatie van sensatiejournalisten.
Als ‘wakkere burger’ wil ik mijn ervaringen delen om anderen te helpen. In de mate van het mogelijke, tenzij ze ’t zelf absoluut niet willen en rekening houdend met beperkte energie uiteraard. Dat kan op vele manieren. Via mails, sociale media, losse babbels met bondgenoten of in de kroeg, of door mee te werken aan wetenschappelijke onderzoeken. Toegenomen vragen aan de Eerste Lijn Zo wordt ik een maand geleden opgebeld door een vriendelijke mevrouw van de Koning Boudewijnstichting om mijn ervaringen als gebruiker van de eerstelijnszorg te delen in functie… Read more De versterking van de eerste lijn →
Tistje 