Nu het zomer is je hier koppen kan lopen, gebeurt het best wel vaak dat ik, meestal onverwacht, aangesproken wordt. Soms door een mens die eruit ziet als een toerist, soms door een bekende die graag een praatje slaat. Het begint vaak met een schijnbaar eenvoudige vraag. Waar die toe leidt, is minder voorspelbaar. In deze blog ga ik in op mijn beleving van die communicatie, de wederkerigheid die wat stroef loopt, en de positieve en mindere kanten van zo’n praatje.
Vijf vragen aan … Landschip, ‘verdwaalde toerist in de mensenwereld’ (met autisme). Over betrokkenheid tegenover autisme. Over wat het leven met autisme aangenamer zou kunnen maken. Over kunst. Over de toekomst en de hoop van Landschip voor de toekomst.
Als je in Engeland gedropt werd en je zou een Koreaan of een Portugees zijn, dan zou de daardoor ontstane verwarring normaal gevonden worden. Je spreekt tenslotte de taal niet. Maar als Amerikaan is dat in wezen wel het geval. Dus zit je gevangen in gesprekken die jou niets zeggen, waarin je mensen alsmaar weer moet vragen zichzelf te herhalen, in de hoop dat ten slotte het onbekend woord op zijn plek valt. Dat is zo’n beetje hoe asperger werkt. Ik moet heel hard mijn best doen voor dingen die… Read more Als een Amerikaan in Londen →
Tistje 