Op dit moment, met wat ik nu weet, voel, hoor en ervaar, is deze blog enorm nietig geworden, speels, haast onverteerbaar licht. Het leven lijkt volgens de schrijver nauwelijks meer dan een lachertje. Zo licht zal het waarschijnlijk nooit meer worden. Op dit moment denk ik niet meer aan nu of later. Alleen aan niets. Nu ben ik bijna letterlijk van de wereld af. In bed. Het raam staat open. Ik luister naar de zee die buiten aan en af glijdt, in een poging grip te krijgen op het zand.… Read more Vogelkop →
“Soms worden vader en moeder heel boos als ik dingen deed en dan schreeuwden ze tegen me of schreeuwden ze tegen elkaar. Vader zei weleens: “Ik zweer het je, Christopher, als je je niet gedraagt krijg je een ongelooflijk pak op je donder.”, of moeder zei “Jezus, Christopher, ik denk er serieus aan om je in een inrichting te doen”, of moeder zei: “Je bent een nagel aan m’n doodskist.” Christopher in Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon
De jaren na de diagnose leek ik autistischer dan ooit. Dat kwam omdat ik mezelf meer mocht zijn. Ik bleek ineens ook veel minder te kunnen en aan te kunnen. In feite was niets veranderd. Alleen hield ik nu rekening met mezelf. Voor anderen een vaak moeilijk te verteren iets. Ik kon het vroeger toch immers ook altijd, waarom nu dan opeens niet? Wat ze vergaten, was dat ik het vroeger ook niet kon maar wel deed, met alle slopende gevolgen van dien. Maar dat zagen mensen niet. Dat ik… Read more Autistischer of meer mezelf dan ooit? →
Leesverslag van Zie wie ik ben van Cis Van Peer (Uitgeverij Lannoo, 2012)
Ik voel teveel. Dat is wat er mij aan de hand is. Denk je dat iemand teveel kan voelen? Of net voelen op de verkeerde manier? Mijn innerlijk klopt alvast niet met mijn uiterlijk. Kan iemands uiterlijk niet met iemands innerlijk kloppen? Ik weet het niet. Ik ben gewoon mezelf. Misschien maakt dat iemands persoonlijkheid: het verschil tussen diens innerlijk en diens uiterlijk. Maar alles is erger voor mij. Ik vraag me af of iedereen denkt dat het erger is voor hem of haar. Misschien wel. Maar voor mij is… Read more Werkelijk veel erger →
Voor sommige mensen lijkt het vanzelfsprekend dat alles steeds een doel heeft. En dat tijd staat als een eeuwige rechte lijn. Een evolutie van these, antithese en synthese. Praktisch zonder herhaling. Hetzij dan de vergeefse variatie die ouders soms dromen in hun kinderen. Zo’n leven bestaat dan vooral uit een ‘voor’ en ‘na’. Uit een opeenvolging van gebeurtenissen. Voor die mensen is er ook altijd wel een min of meer absolute waarheid. Met als tegenovergestelde de altijd negatieve, per definitie ‘vuile’ en verafschuwde ‘leugen’. Een boekhouding van winst en verlies… Read more Vermoeidheid →
Tistje 