Ongepaste, als kwetsend beschouwde uitspraken, het komt ook tussen autistische mensen vaak voor, zowel op het internet als in individuele als groepscontacten. Een beschouwing vanuit persoonlijke ervaringen.
Het gebeurt wel eens dat lezers van mijn blog ventileren, hun hart luchten, over de grapjes, humor of moppen die over autisme de ronde doen. Ze vinden die beledigend, stigmatiserend, discriminerend en in elk geval kwetsend. Ze weten vaak niet goed hoe erop te reageren, zoeken zich suf op Google naar advies of vragen het aan mij. Andere autistische mensen sturen me dan weer links van beeld – of geluidsfragmenten van comedians of humoristen die in hun show autisme verwerken of zelf autistisch zijn (zoals Fabian Franciscus of Hannah Gadsby), als voorbeeld van hoe grapjes over autisme best wel erg grappig kunnen zijn. In deze blog ga ik in op hoe ik om ga met autismegrapjes en wat het verschil is tussen autismegrapjes en autistische humor.
“Ik vraag me af of iemand met autisme de (soms pijnlijke) waarheid vertelt, eerder dan een leugentje om bestwil, zelfs als hij of zij zeker weet dat hij/zij daarmee de gevoelens van een ander kwetst?” schrijft Noah in de mail die hij me stuurt. Zijn vraag probeer ik in deze blog genuanceerd en vanuit mijn eigen ervaringen te beantwoorden.
Tistje 