Levi, student economische wetenschap, woont samen met zes andere studenten in een studentenhuis. Twee van zijn medestudenten zijn bijna afgestudeerd als psychiater. In een van de gesprekken die ze hadden, kwam naar voor dat ze zich soms irriteren aan de weerstand van autistische mensen aan hun autistisch zijn. Levi kwam toevallig op mijn blog terecht en vroeg me per mail hoe ik denk dat dit komt. Ik probeer deze vraag genuanceerd en vanuit eigen ervaringen te beantwoorden.
Wat kan ik in het slechtste geval verwachten als ik mijn autisme bekend maak aan mijn omgeving, vraagt Leandro, lezer van mijn blog. In deze blog bespreek ik vier mogelijke reacties: ontkenning, ongeloof, slecht geïnformeerd en anti-autistisch. En ik heb ook aandacht voor positieve houdingen tegenover autisme.
Persoonlijke lezing en samenvatting van een artikel in The Irish Times verschenen in April 2016 dat vertrekt van 2 jonge vrouwen die spreken over hun onbegrepen zijn, met visies hoe het leven van mensen met autisme zou kunnen verbeteren, onder andere met autismeonderzoeker Peter Vermeulen, en tot waarom een diagnose met autisme een leven in positieve zin kan veranderen.
Hoe iemand gezien wordt, zegt weinig over wie iemand is. Het zegt slechts hoe anderen die persoon een plaats in het leven geven. Anderen die op hun beurt ook een plaats krijgen toegewezen. Schijt aan wat anderen over ons denken? Hoe we omgaan met hoe anderen over ons denken, heeft wel invloed op wie we uiteindelijk worden. Sommigen kiezen ervoor schijt te hebben aan wat anderen denken. Door zichzelf vrij te vechten van al die meningen. Of ze ontkennen gewoon dat anderen iets over hen denken. Zelf kan ik niet… Read more De vier fasen in het leven van een mens zonder titel →
Tistje 