Scarlett, lezeres van deze blog en gehuwd (met een partner met autisme), mailt me deze vraag: “Hoe is het toch mogelijk dat dat autisme ons of een liefdesleven in het algemeen zo kan verpesten, en waarom hij ervoor kiest daar niets aan te doen. Zou het liggen aan het verstand (hij is nochtans een intelligente man), zijn opvoeding (zijn moeder is heel kil, zijn vader leraar fysica), of nog iets anders?” In deze mail probeer ik daar genuanceerd positief en vanuit eigen ervaringen op te antwoorden.
Sinds het begin van de lock-down/up is er verandering merkbaar. Niet alleen merk ik nieuwe routines bij mezelf, die ik als een verbetering ervaar, maar ook bij andere mensen merk ik een toenemende onderlinge steun en creativiteit om het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Daarnaast zijn er ook de kleine gelukjes die het leven mooier maken. In deze blog ga ik daar op in.
Al jaren kamp ik met overgewicht. Ooit was ik een kernobees en werd ik daarmee geplaagd. ‘Dikke vriend’, kreeg ik steeds te horen. Nu sta ik naar verluidt eerder aan de rand van het obese spectrum. Al gaat het op en neer, en is het vaak moeilijk in de hand te houden. Een geluk bij een ongeluk eigenlijk. Ik heb niet echt een hongergevoel, en moet me aanzetten om te eten (via een planning). Ook als het iets is wat ik lust. Het verschil in iets graag of niet graag… Read more Naar een goed gewicht … →
Tistje 